Drodzy Odbiorcy,
Tak się złożyło, że miałem dziwny sen. Ponieważ, mimo tragizmu sytuacji, zakończył się on happy-endem, przekazuję go do publikacji, aby wszyscy ci, którzy zwątpili w swój sukces, wyzdrowienie, poprawę rodzinnych układów oraz szczęśliwe rozwiązanie innych trudnych życiowych problemów, uwierzyli, że nie ma słowa „niemożliwe” i zawsze jest jakieś wyjście z trudnej sytuacji, jeśli tylko ma się wolę, aby odmienić zły los, i wiarę, że się uda. Nawet gdy ma się umrzeć. Autor.

SEN

(autentyczne, z nocy 10-tego października 2009)

           >Czekałem w kolejce na swoją obowiązkową śmierć. Naraziłem się gdzieś bardzo poważnie, jak stało w  trzech punktach w moich aktach i nie miałem szans na odwołanie, musiałem za karę umrzeć. Przede mną i za mną stali ludzie ze spuszczonymi głowami czekając zrezygnowani na swój los. Ja się bałem. Nie chciałem umierać. Myśli o mojej przedwczesnej śmierci wywoływały panikę w mojej głowie, a jednocześnie szukały rozwiązania co zrobić, żeby nie umrzeć. Widziałem przez otwarte wejście do dużej sali stojące luźno prostokątne pojemniki, w których osobno leżeli ludzie zmarli przede mną. Wyglądali jakby spali. W jednym rodzina rozpaczała nad ciałem bliskiego im człowieka. Kolejka, a ja wraz z nią, powoli zbliżała się ku wejściu do miejsca wiecznego spoczynku. Co robić? Przecież mam kochającą żonę, a i pisana przeze mnie książka pozostanie niedokończona i trudno żegnać się ze światem w tak młodym wieku. Miałem w rękach mały kartonik papieru, podobny do kwitu z parkingu, który był moim dokumentem identyfikacyjnym. Patrzyłem się na tę moją przepustkę do śmierci i coraz większy smutek ogarniał moje myśli. Może jeszcze zdążę coś zrobić, by nie umrzeć. Wzrok mi padł przelotnie na składowisko jakichś papierowych worków i luźnych papierowych śmieci leżących na stercie obok ludzkiej kolejki. To pewno niepotrzebne już nikomu ślady po tych, co już odeszli. W ścianie sali śmierci, nad tą stertą, było jakieś okno bez szyb, przez które zapewne wyrzucano na kupę pamięć o zmarłych.

            W końcu i ja przekroczyłem drzwi do śmierci i znalazłem się wewnątrz sali. Stojąc przy ścianie z oknem oparłem się rękami o parapet i pomyślałem z rezygnacją, a jednak to już koniec. Niech się stanie, co ma być. W tym momencie trzymany w rękach kartonik wysunął mi się z rąk i wpadł w leżące na ziemi śmietnisko. „Przecież bez tego kartonika nie zostanę przyjęty do grona nieboszczyków” - przeleciało mi przez myśl. „Muszę go jakoś odnaleźć”. Poprosiłem o pozwolenie wyjścia z sali, aby odszukać moją przepustkę, która pozwoli mi na skierowanie mnie do któregoś z rozstawionych pojemników. Bałem się komplikacji, gdy jej nie będę miał przy sobie. I tak znalazłem się na śmietnisku.

             Przepustka leżała wciśnięta miedzy jakieś worki i luźny papier. I w tym momencie nagle błysnęło mi w głowie - „Właściwie dlaczego mam się tak łatwo poddawać, przecież, jeśli nie znajdę przepustki, to będę musiał wyjść z sali na długo, będę znów na końcu kolejki i może coś wymyślę mając jeszcze trochę czasu”. Wcisnąłem przepustkę głęboko pod papiery, opuściłem śmietnik i zgłosiłem się do urzędnika, który sprawdzał dokumenty przybywających po śmierć ludzi, zanim wejdą na salę. „Zginęła mi przepustka i co teraz mam zrobić?”- zapytałem. „Nazwisko?” – spytał urzędnik grzecznie. Odnalazł moją teczkę, otworzył ją, przebiegł oczami po stronie z moim wyrokiem i jego uzasadnieniem i rzekł – „Niestety, ale tu nie da się nic zrobić, naraziłeś się śmiertelnie i umrzeć musisz, nawet bez przepustki”. Nie dałem za wygraną – „ Słuchaj” – odrzekłem – „muszą być jakieś okoliczności łagodzące, żeby mój wyrok móc zmienić. Życie mnie nie pieściło, od urodzenia nie miałem rodzinnego domu i zawsze marzyłem o miłości i rodzinnym cieple” – wypłakiwałem swoje żale, - „Fakt, robiłem błędy, lecz z niewiedzy o życiu, a dziś, gdy mam kochającą, dobrą żonę, serdecznych przyjaciół i nareszcie czuję, że jestem komuś potrzebny, to teraz mam umrzeć za błędy z przeszłości?”- rzuciłem. - „Przecież musi istnieć jakieś zrozumienie i współczucie dla mojego życia, które nie pozwoli mi na moją śmierć i, mimo moich błędów, muszę mieć jakąś szansę na poprawę” – dodałem. Urzędnik się zamyślił na długo. Po chwili zaczął mówić – „No cóż sprawa bardzo trudna, rozumiem cię, chyba warto ci pomóc, choć punkt trzeci w twoich aktach prawie wyklucza zmianę decyzji o twojej śmierci. Twoi przyjaciele już próbowali coś zrobić dla ciebie u różnych ważnych osób, lecz niestety bez powodzenia. Jesteś jednak szczęściarz, bo ja jestem ostatnią twoją nadzieją i ja dam ci tę ostatnią szansę. Wracaj do żywych i bądź dobrym człowiekiem” – tu wziął moją teczkę i zaniósł do specjalnego pojemnika na specjalne śmieci. Przestałem istnieć jako kandydat do uśmiercenia. Łzy radości i serdeczny długi uścisk dla mojego wybawiciela zakończył moją walkę o życie. Byłem znów wśród żywych.<

        W tym momencie obudziłem się z wrażenia, z myślą, że jednak mi się udało przeżyć, choć był to tylko sen, i że wojenne słowa Churchill’a „If you have will,
there is a way”, które honoruję, sprawdzają się nawet we śnie. Poza happy-endem,
sen ten miał inną dobrą stronę, bo wstałem, jak nigdy w sobotę, o 9.00 rano,
wesoły jakiś i zadowolony, że nie muszę jeszcze umierać.

CALGARY, WIKTOR KSIĘŻOPOLSKI