- Szefie ktoś nadlatuje – krzyknął pilot do Hendersona.

- Kto nadlatuje? – był wściekły, że odrywają go od obserwacji uciekinierów.
Wreszcie ich miał, a to było najgorsze polowanie w jego życiu, nigdy nie
przypuszczał, że może komuś tak sprzyjać szczęście, to było
nieprawdopodobne. Jednak teraz wszystko się odwróciło, usiekinierzy
zagonieni pod wielką granitową ścianę stali zastraszeni, skazani na jego
łaskę, czy niełaskę.

Przechylił się w kierunku przedniej szyby i Inie wierzył temu, co widział. W
szybkim tempie nadlatywały dwa helikoptery bojowe, a ich szyk i ostrzegawcza
seria z karabinu maszynowego nie wróżyły nic dobrego.

- Spytaj się, kto to i żeby się stąd wynosili – ryknął do pilota.

- Oni każą nam się wynosić – po chwili  lotnik przekazał odpowiedź dowódcy
zbliżających się maszyn.

- Kto nimi dowodzi? – pułkownik już prawie zapomniał o zbiegach, ktoś bowiem
chyba wchodził mu w szkodę, ktoś pewnie chciał zebrać laury za jego ciężką
robotę.

- Generał Albin! – usłyszał odpowiedź, która wszystko tłumaczyła. Cały czas,
jak cień wlókł się za nim, podpatrywał jego osiągnięcia, jego pościg, jego
pomysły i teraz chce wszystko zgarnąć dla siebie, łobuz!

- Powiedz mu, żeby  się wynosił – wydarł się nie kryjąc wściekłości . – my
nie odpuszczamy!

- Ok!

Wrócił do obserwacji uciekinierów i aby przyspieszyć operację postanowił
wysłać desant,  żeby ująć i przetransportować na pokład swoją zdobycz.

- Przygotować się – rozkazał załodze – macie ująć tych facetów, a resztę..-
tu chwilę zawahał się – a resztę zlikwidować.

- Pułkowniku! – krzyknął pilot – musimy uciekać, oni nas strącają do wody!

- Kto? – Henderson podsunął się do pilota – Kto? Przecież nikogo nie widać?

- Są nad nami i próbują płozami uderzyć w nasze wirniki  - lotnik wskazał
palcem w górę. Tuż nad nimi wisiał helikopter i wolno schodził w dół.

- Ewakuacja! – ryknął do mikrofonu – Wycofujemy się i to już.

Silniki zawyły na najwyższych obrotach i maszyny w pośpiechu zaczęły uciekać
na boki przed prześladowcami.



 Przebrnęliśmy może trzydzieści  metrów, kiedy zmroził nas odgłos serii z
karabinu maszynowego.

Wszyscy odruchowo przywarli do ziemi, a właściwie do skały, ale nie
usłyszeliśmy odgłosu padających kul .  Spojrzeliśmy w górę i osłupieliśmy ze
zdziwienia. Nad naszymi wrogami zawisły dwa następne helikoptery i wolno
schodząc w dół próbowały  zniszczyć ekipę Hendersona brutalnie spychając
jego maszyny do wody. Pułkownik nie miał wyjścia i musiał czmychać przed
nacierającym przeciwnikiem.

 Kto to był? Następny wróg, czy przyjaciel? Raczej ten pierwszy, przyjaciół
nie mieliśmy.

- Szybciej – ponaglałem – już niedaleko, błagam wytrzymajcie, jeszcze tylko
dziesięć metrów!

Nagle stanęliśmy wszyscy przed szarą pionową skałą i co dalej?

Patrzyli się na mnie, ja ich tu przyprowadziłem, zaufali mi, mojemu
przeczuciu, mojej misji. Dwa nowe potężne helikoptery wisiały nad Czarnym
Stawem i byliśmy obserwowani.

- No! – Dieter patrzył na mnie błagalnym wzrokiem – wymyśl coś, nie chcę
wrócić na tę cholerną wyspę, już wole zginąć. Skup się!

- Nic nie czuję! – jęknąłem – Nic, kompletnie nic, wiem , że to tu, wiem że
coś muszę zrobić, ale nie wiem co?

- Spokojnie! – John widział  panikę w moich oczach – Skoro coś nas tu
przywiodło to nie po to, byśmy zginęli, musi być jakieś rozwiązanie.

- Tak, ale nie wiem jakie!

-  Niemiec podszedł do skały i zaczął ją opukiwać.

- Lita skała  -  stwierdził po chwili. – Nie do sforsowania, a może to nie
tu, może dalej?

- Nie! To tu na pewno – krzyknąłem do niego – Coś źle robimy, to musi być
coś inaczej.

- Ale jak?

- Posłuchajcie! – ryknął ktoś przez megafon – Weźcie kobiety i dziecko w
środek, a sami chwyćcie się za ręce. Spieszcie się, długo nie mogę was
bronić.

- Kto to ? – Zszokowani spojrzeliśmy po sobie – Kto nam pomaga i dlaczego?
Kim jest tajemniczy wybawiciel ?

- Szybciej! – krzyczał nieznajomy – Macie mało czasu, uciekajcie!

- Dobra! – zwróciłem się do moich towarzyszy – Dziewczyny do środka i ty
Bartek także!

Zbiliśmy się w ciasną grupę i tak,  jak kazał głos z megafonu chwyciliśmy
się za ręce.









- Cholera! –jęczał  pułkownik – jakim prawem zgarnął mi moją zdobycz?

- Połącz mnie szybko z Centralą – ryknął do swojego adiutanta – ale
natychmiast.

Cały czas krążył nad Morskim  Okiem obserwując z dala przeciwnika.

- Jest połączenie – podkomendny podał mu telefon.

- Tu Henderson – krzyczał w słuchawkę – miałem już ich, ale wtrącił się
Albin i musiałem odpuścić.

- Co? Nie słyszycie? Mówię, że Albin, generał Albin! – dosłownie darł się.

- Jak to? Albin jest na emeryturze? To co on tu robi? – zatkało go z
wrażenia – Czyli mogę odebrać moją zdobycz siłą?

- Rozkaz! – krzyknął z zapałem i natychmiast skończył rozmowę.

Ale teraz mu dokopię, zobaczy , kto tu lepszy!

- Przygotujcie rakiety powietrze – powietrze – rozkazał – namierzcie tamtych
i zniszczcie cel.

- Mamy zniszczyć maszyny generała? – upewniał się pilot.

- To nie generał, to ktoś się pod niego podszywa – Henderson udał źle
poinformowanego, przecież dobrze wiedział , że tam w powietrzu jest Albin i
że teraz dokopie legendzie sił specjalnych, taki miły akcent na zakończenie
służby.

- Jesteśmy gotowi, cel namierzony – zameldował lotnik.

- Odpalać! – syknął przez zęby pułkownik.

Odrzut startujących rakiet wstrząsnął maszyną, ale to nie zrobiło żadnego
wrażenia, wszyscy w skupieniu obserwowali małe wrzecionowate pojemniki
niosące śmierć załogom tamtych helikopterów. Tamci  za późno zobaczyli
zagrożenie, próby uników nie przyniosły rezultatu, dwie potężne eksplozje
wstrząsnęły okolicą i dwie kule ognia pochłonęły wody Czarnego Stawu..

- Yes, yes, yes ! – dowódca nie krył radości – lecimy teraz po nasze
owieczki.

Nie minęły dwie minuty, a był nad Czarnym Stawem, ale tak jak po
zestrzelonych maszynach tak i po uciekinierach nie było żadnego śladu.
Przepadl,i jak kamień w wodzie.

- Co jest? – dziwił się – nie mogli uciec, bo nie ma takiej możliwości.
Czyżby zginęli razem z tamtymi? Nie widzieliśmy żeby wysadzano jakiś desant,
co tu się wydarzyło?

Rozejrzał się po okolicy szukając jakiś świadków, ale wszystkie te
wydarzenia przegoniły turystów bardzo skutecznie, bo nawet Morskie Oko
opuszczano w panice.

- Cholera, wracamy – jęknął załamany – wszystko na nic , te karkołomne
pościgi, te nieprzespane noce, cała ta gigantyczna akcja została spieprzona
i to właściwie przez Albina.

Gdyby nie jego chęć wykazania się, to  teraz wiózłbym zbiegów , a za kilka
dni leżałbym na Hawajach w otoczeniu miłych hostess i popijał zimne
egzotyczne trunki. Teraz zamiast tego czeka mnie  dochodzenie, pisanie
kilometrowych raportów i mnóstwo kretyńskich pytań, a emerytura  wisi na
włosku. Diabli nadali taką robotę i jedyna pociecha w tym, że dokopałem temu
dupkowi, generałowi.









Jak tylko chwyciliśmy się za ręce poczułem niesamowite odrętwienie, taką
dziwną słabość, po czym nagle uderzył we mnie jakiś impuls jakby
elektryczny, coś błysnęło i straciłem przytomność. Ocknąłem się nie wiem po
jakim czasie, ale na pewno w tym samym momencie, co reszta towarzystwa.
Leżeliśmy na posadzce olbrzymiej kamiennej groty rzęsiście oświetlonej
jakimś dziwnym niebieskawym światłem. Nie było widać nigdzie źródła tego
oświetlenia, ale wszędzie było jego pełno…. ciekawe.

- Co to do diabła? – szepnął John – Gdzie my jesteśmy, może to już na drugim
świecie?

- Nie ! – Dieter pokręcił głową – jesteśmy za tą skałą, tylko ciekawe jakim
cudem tu znaleźliśmy się, to jest naprawdę ciekawe.

- Tato, ja się boję – Bartek przywarł do mnie  - Ja chcę do domu.

- Spokojnie – pogłaskałem go po główce – My z mamą jesteśmy z tobą i nic ci
się nie stanie, zresztą chciałeś zobaczyć tych rycerzy.

- Przestań głupoty opowiadać dzieciakowi – Magda ochrzaniła mnie – chodź
synu do mnie - i pociągnęła go do siebie.

Staliśmy  pośrodku sali i z niepokojem rozglądaliśmy się wokoło. Nagle część
skały wygładziła się i powstał tam olbrzymi ekran, na którym pokazała się
kompletnie nieznana nam twarz bardzo starego człowieka.

- Witajcie ! – krystaliczny głos rozszedł się po grocie. – Nazywam się
Nemendos i nie żyję już ponad 32 000 lat.

Spojrzeliśmy ze strachem po sobie.

- Wiem, że to was zaskoczyło, ale już za chwilę będziecie wiedzieć wszystko
, a właściwie prawie wszystko. – głos kontynuował.

32000 lat temu ludzie zamieszkiwali Syriusza w gwiazdozbiorze Oriona. Była
to planeta większa od Ziemi, ale bardzo podobna i co najważniejsze
stworzyliśmy tam wspaniałą cywilizację i nie ukrywam dużo wspanialszą niż tu
na Ziemi. Nie było u nas wojen, nie było głodu, i może to wydawać się
nieprawdopodobne, ale ludzie byli sobie życzliwi. Nasza wysoka kultura,
nasza technika pozwalały nam na podróże w kosmos, na poznawanie innych
równie frapujących światów. Tak było przez tysiące lat, aż nadszedł dzień
zagłady. Wykryliśmy zmierzający w naszym kierunku planetoid  o średnicy
dziesięciu kilometrów, który leciał z zupełnie innego gwiazdozbioru  i
dzięki temu mieliśmy mnóstwo czasu na przygotowanie do stawienia czoła
katastrofie. Nie mogliśmy go zawrócić, nie mogliśmy zmienić jego toru , a
jedyne co mogliśmy , to … uciec. Nie było to proste, przecież nie można z
dnia na dzień wyprowadzić miliarda ludzi z jednej planety na inną . Trzeba
było  najpierw znaleźć odpowiednią do zasiedlenia , później trzeba
przeprowadzić ewakuację, jednym słowem gigantyczna operacja. Całą naszą
cywilizacją zarządzała Rada Trzech, to ona podejmowała wszystkie
najważniejsze dla świata decyzje, jej zarządzenia były nie do podważenia i
nikt nie miał prawa się sprzeciwić. Rada wiedziała, że wielka migracja może
zakłócić wszystko, gatunek może przetrwać, ale cywilizacja zginie i dlatego
postanowiła zabezpieczyć  się na przyszłość. Trafnie przewidziała , wszystko
upadło, legło w gruzy.  Zanim nastąpił wielki exodus, na ziemi umieszczono w
zakamuflowanych kryjówkach najnowocześniejsze statki międzygalaktyczne,
skomasowano w kilku miejscach całą wiedzę ludzkości i mało tego,
przygotowano najgenialniejszy plan odnowy.

- Co my mamy z tym wspólnego? – szepnąłem sam do siebie.

- Wy jesteście elementem tego planu – głos prawie czytał mi w myślach – Na
ziemię wysłano kilkanaście bardzo tajemniczych pojemników. Te pojemniki to
było coś,  co nawet wtedy prawie przerastało naszą myśl techniczną, to było
genialne.

Pojemniki te zostały umieszczone w miejscach,  w których spodziewano się
największego rozwoju ludzkości, czyli w późniejszych Chinach, Egipcie,
Meksyku, oraz w miejscach najbardziej ekstremalnych,  na Month Everest, na
Antarktydzie, czy w lodach bieguna północnego. Ciekawi was,  co było w
kapsułach i wcale się nie dziwię. Otóż ….wy tam byliście, tak wy trzej
byliście w tych kapsułach.

- Bzdura!- wyrwało się Dieterowi.

- Nie – starzec pokręcił głową – wy, a właściwie wasze DNA pochodzi
bezpośrednio z Syriusza, czy tego chcecie, czy nie, Mało tego powiem wam, że
to jest DNA Rady Trzech.

Aby jednak wszystko zrozumieć to musicie wysłuchać wszystkiego po kolei.

Każda z tych kapsuł była wykonana z niespotykanego na ziemi metalu, co
zabezpieczało je przed przypadkowym otwarciem, czy też zniszczeniem.
Składała się z dwóch części, pierwsza zawierała kwintesencję ludzkiego
organizmu, druga zaś wypełniona była gazem. Nie był to jednak zwykły gaz ,
to był największy wynalazek i to do dnia dzisiejszego. To był inteligentny
gaz, on wiedział kogo zaatakować, a jak już siedział w człowieku to
przejmował nad nim kontrolę , to tak jak niektóre dzisiejsze wirusy
komputerowe , ale im jeszcze daleko do niego. Bo kiedy dany człowiek był już
nieprzydatny, to gaz jak wirus przechodził na następnego i tak skacząc po
ludziach jak po kamieniach wystających z potoku docierał zawsze do tego,  co
chciał. Jednym słowem pierwsza część pojemnika dbała o to, by druga została
wykorzystana zgodnie z przeznaczeniem, czyli, by zawartość znalazła się w
organizmach wybranych niemowląt. Raz na jakiś czas jeden z pojemników był
otwierany i DNA było wszczepiane trójce nieznanych dzieci.

- Nie byliśmy pierwsi – szepnął John do mnie.

- Nie – starzec podchwycił myśl mojego kolegi -  i módlcie się byście byli
ostatni.

- Czemu?

- Już tłumaczę dalej – kontynuował – w momencie , kiedy wybrańcy dorastali z
jednej z kryjówek wylatywały dwie sondy. Jedna leciała na Syriusza,  by
sprawdzić możliwości ponownej kolonizacji naszej ojczyzny, druga zaś
przejmowała pieczę nad młodzieńcami.

Tak jak wy, byli prowadzeni przez różne krainy, żeby w końcu tu wylądować.
Wszyscy oni tu dotarli, ale ……. i tu zostali.

- Jak zostali? – przerażenie mnie ogarnęło.

- Tak, bo zawsze,  jak do tej pory sonda przysyłała złe wiadomości, życie na
Syriuszu było niemożliwe!

- Tak ci słynni rycerze drzemiący w górach,  to prawda? – spytałem.

- Tak, prawda, śpią snem wiecznym w sali obok i wielu , wielu innych
naprawdę dzielnych ludzi.

- Czemu zginęli?

- Musieli, ponieważ ich DNA nie mogło zmieszać się tu na ziemi z DNA tych,
co zostają, mogło dojść do zachwiania równowagi, a tego nie przewidywał
program. Niestety musieli zginąć, cel uświęca środki, a celem Rady był
powrót na Syriusza, stworzenie od nowa wysokorozwiniętej Cywilizacji. Tu na
Ziemi sytuacja wymknęła się spod kontroli, ludzkość poszła na ślepy tor,
zmierza ku nicości.

- Czemu DNA Rady, nie było lepszego? – ironizował Dieter.

- To nie tak, na Syriuszu, aby uniknąć bzdurnych czy tez nietrafnych decyzji
rozdzielono podejmowanie jakichkolwiek działań na trzy osoby i tylko wspólne
zamienione w jeden głos ogłoszenie decyzji miało moc wiążącą. Chyba
zauważyliście, jaką macie siłę trzymając się razem, to jest właśnie siła
Rady Trzech.

- Co z nami będzie? – wydusiłem z trwogą.

- Czekamy na powrót sondy , oby wreszcie były dobre wiadomości.

- Opowiedz o nas, jak my powstaliśmy – spytał John.

- Wasza historia zaczęła się w roku bodajże 2845 przed naszą erą, jak to
nazywacie.

Budowano akurat Wielką piramidę w Egipcie. Głównym architektem był niejaki
Saspah, jak na tamte czasy geniusz budownictwa.

- Inne nazwisko i o innej dacie mówili na Discovery! – przerwała Helga.

- A co oni wiedzą – zaśmiał się starzec – ja byłem tego świadkiem, moje oczy
były wszędzie, moje satelity okrążały ziemię tak,  jak teraz wasze , tylko
były dużo lepsze.

- A co z nimi? – wtrącił Dieter.

- Musiałem je przenieść gdzie indziej, ale dajcie mi skończyć. Kiedy budowa
piramidy miała się ku końcowi jeden z robotników przyniósł  Saspahowi długi
pojemnik pokryty dziwnymi znakami. Architekt będąc bogobojnym poddanym
zaniósł znalezisko do pałacu Faraona, który widząc w tym palec boski kazał
umieścić to coś w murze przy samej iglicy budowli. Tak przeleżało wasze DNA
dobrych kilka tysięcy lat, aż do roku 1928. Jeden Amerykanin o nazwisku
Jordan wdrapał się na piramidę i w pewnym momencie oparł się o jeden z
głazów. Kamień był obluzowany w wyniku erozji i wypadł z łoskotem.
Zdumionemu Jankesowi ukazała się wielka wyrwa w murze, a w niej tajemniczy
cylinder. Z wrażenia sam o mało nie poleciał na dół w ślad za kamieniem.
Wytargał znalezisko z budowli i chwaląc się wszystkim swoim skarbem udał się
do hotelu. Długi język nie popłaca i nie minęła noc, jak kapsuła zmieniła
właściciela i następnego dnia rano pocztą dyplomatyczną leciała do
Waszyngtonu.

W Waszyngtonie nie bardzo wiedziano, co zrobić ze znaleziskiem, a ponieważ
kształtem przypominało pocisk więc wysłano je do naukowców wojskowych w celu
przebadania. Dzięki biurokracji przechodziło z rąk do rąk, aż do lat
siedemdziesiątych. Wtedy pojemnik trafił do rąk doktora Ripleya. Udało mu
się zwolnić zaczepy drugiej części kapsuły, a otwierając ją nie zauważył
syku gazu , który uwalniając się z wielo wiekowej niewoli przeniknął szybko
do umysłu naukowca. Przebijał się przez korę mózgową, by zarażać swoimi
ideami wciąż nowe połacie mózgu, a wystarczyło mu dziesięć minut by opanować
swoją ofiarę, Doktor Ripley stał się bezwiednie narzędziem w rękach wytworu
genialnej myśli swoich dalekich przodków i tak jak wielu przed nim, został
ochroniarzem i wiernym sługą pozostałej części znaleziska. Teraz wszystko
poszło szybko, znaleziono odpowiednie dzieci, wszczepiono DNA i
przypuszczalnie nic by się nie wydarzyło gdyby nie jeden szpicel, który
dokopał się do dokumentacji całego zdarzenia. Od tej pory eksperyment
doktora Ripleya był pilnie śledzony, a dzieciom zaczęło zagrażać
niebezpieczeństwo. Wtedy znów zadziałał geniusz wynalazku przodków, albowiem
inteligentny gaz zaatakował jednego z młodych generałów, niejakiego Albina i
jego sekretarkę, a późniejszą żonę. Od tej pory ci dwoje przejęli opiekę nad
wami, a przy ich wpływach było to bardzo dobre posunięcie.  Szpicel jednak
nie odpuszczał, a wasza tajemnica stała się jego obsesją. Kiedy zaczęto
klonować owce wpadł na szatański plan, porwał kilku wybitnych naukowców i
przy ich pomocy stworzył wasze klony. Ponieważ jednak były to dopiero
początki klonowania to udało im się tylko wyhodować ludzi – warzywa, ale
łudząco podobnych do oryginałów. Resztę historii chyba znacie?

- Ale dlaczego nas przetrzymywano na wyspie? – spytałem.

- To proste, nie wiedziano dokładnie,  jaki jest sens eksperymentu, tego nie
wiedział ani Ripley , ani też Albin. Przypuszczano, że stworzono jakiś
supermanów, super wojowników, czy coś w tym rodzaju. Oni macali, nie
wiedzieli z której strony ugryźć ten problem i całe szczęście.

- Kto nas uratował tuż przed wejściem do tej groty?

- To był Albin!

- Co będzie z nami , jeśli sonda przyśle złe wieści? – spytał John.

- Przecież wam mówiłem, zginiecie! – głos starca nabrał jakieś dziwnej
siły. – Nic na to nie poradzę, ja jestem tylko komputerem, maszyną
pozbawioną możliwości wyboru.

- Jak było z innymi? – wyksztusiłem.

- Różnie, jesteście już 14 trójką, żeby opowiedzieć o wszystkich musiałbym
opowiedzieć całą historię. Ci rycerze o których pytaliście byli tuż przed
wami. Ciężko było mi z nimi rozmawiać, dzieliła nas przepaść, wolałem już
starożytnych Greków, z nimi rozmowa to przyjemność. Rzymianie to była banda,
szkoda o nich gadać, a kiedy przyszła tu trójka z Biskupina to błagałem
duchy przodków o złe wiadomości z Syriusza. Wy jesteście najlepsi, ale nie
wiem co będzie.

- Jak wszczepiono DNA w Biskupinie? – Dieter nie dowierzał.

- To jest proste  wbrew temu,  co myślicie. W drugiej część kapsuły jest
owszem DNA, ale jest także odpowiednie urządzenie, które wprowadzone do
organizmu samo dokonuje zabiegu , a później ulega bez śladowemu rozpadowi.

- Czyli nawet małpa może sobie to wszczepić? – zaśmiał się John.

- Nawet, ale nic z tego nie będzie, krzyżówka taka jest niemożliwa. Nie
wierzcie w ewolucję i to , że pochodzicie od małpy. Mogę wam powiedzieć, że
jak tu wylądowaliśmy to musieliśmy stoczyć wojnę z tzw. neanderlandczykami i
innymi stworami człekopodobnymi. Nie mieli żadnych szans, ale walczyli
dzielnie , wielu z nas poległo zanim opanowaliśmy planetę.

- A jeśli będą dobre wiadomości? – spytałem.

- To wtedy czeka was jeszcze bardzo dużo pracy, nawet nie wiecie ile tu
ukryliśmy naszych skarbów. Takich miejsc,  jak to jest kilkanaście, a w nich
mnóstwo owoców naszej myśli twórczej. Niektóre te miejsca są w takich
punktach Ziemi, że strach pomyśleć, a cóż dopiero tam dotrzeć. No niemniej
nie róbcie sobie nadziei , jeszcze na ziemi jest pięć kapsuł. Rada była
mądra i skoro tyle zaplanowała to myślę, że ostatniej trójce dopiero się
uda.