Ratusz

Wznoszony w kilku etapach od połowy XIII w. Pierwotnie hala targowa. W końcu XIV w. powstał w tym miejscu największy na Pomorzu Ratusz o wym. ok. 56x17 m, który spłonął w 1540 r. W latach 1540–1569 został odbudowany i otrzymał m. in. późnogotycki zachodni szczyt pokryty maswerkiem. Dekoracja maswerkowa stała się inspiracją dla nieistniejącej architektury stargardzkiej apteki „Pod Lwem” i kamienicy na rogu ulic Grodzkiej i Kramarskiej. Ratusz, mieszczący także archiwum miejskie, został ponownie zniszczony w wielkim pożarze miasta 1635 w roku. Po tym kataklizmie powstał szczyt wschodni Ratusza, który również  stał się inspiracją dla kamienic mieszczańskich położonych dawniej przy ul. Płatnerzy, Kuśnierzy, Szewskiej i Pocztowej. Po stronie południowej, w miejscu obecnej klatki schodowej, znajdowała się wieża, pełniąca w okresie nowożytnym funkcje tymczasowego aresztu. W końcu XIX w. regotyzowano bryłę budynku wprowadzając nieistniejące wcześniej detale. Ratusz został zniszczony w 1945 r. Odbudowany w latach 1948–1961 jest obecnie siedzibą Rady Miejskiej i niektórych wydziałów Urzędu Miejskiego.
 

Pierwotnie salowa kaplica joannicka wzniesiona po połowie XIII wieku. Od 1408 r. rozpoczęto budowę wieży i korpusu nawowego, przekształcając świątynię w trójnawową halę z jednonawowym prezbiterium, wzniesionym w miejscu kaplicy joannickiej. Wieża otrzymała wystrój w typie „blendy stargardzkiej”, zaczerpniętej z rozwiązań wieży północnej obecnej kolegiaty NMP. W końcu XV wieku rozbudowano prezbiterium, które otrzymało obejście i wieniec kaplic z zakrystią. W jednej z kaplic sklepienie kryształowe, które najbliższe analogie posiada w klasztorze dominikańskim w Myśliborzu. W 1540 r. i 1697 r. wskutek wichury runął hełm wieży kościoła świętojańskiego, niszcząc częściowo bryłę kościoła. Podczas wielkiego pożaru miasta w 1635 r. kościół wraz z kilkunastoma domami wokół ocalał. W latach 1892–1893 wzniesiono neogotycki hełm wieży, której wysokość całkowita osiągnęła 99 m. We wnętrzu wieży zachowała się tablica erekcyjna z 1408 r. oraz wielki dzwon z 1464 r. o wadze blisko 3500 kg. W kościele uwagę zwracają m. in. fragmenty późnogotyckich stalli z dawnego kościoła augustiańskiego, trzy płyty nagrobne z XVII wieku umieszczone w jednej z kaplic obejścia prezbiterium.

Została wzniesiona w XVI wieku z myślą o nowym sposobie obrony obwarowań miejskich, opartym o broń palną. W tym celu w ścianach obwodowych rozmieszczono liczne otwory strzelnicze, szczelinowe i kluczowe. Na górze budowli znajdowała się platforma do ustawiania armat. W XIX wieku basteja przestała spełniać funkcję obronne. Podwyższono ją o jedno piętro i adaptowano na mieszkania, które między innymi zajmowała straż więzienna. W 1945 roku basteja uległa zniszczeniu i przez kilka dziesięcioleci stanowiła ruinę. Odbudowano ją w latach 1979 – 1980. Jej wnętrze przystosowano wtedy do potrzeb placówki muzealnej.

Brama Młyńska

Brama Młyńska, zwana również Portową oraz Wodną, została zbudowana prawdopodobnie w pierwszej połowie XV wieku. Nazwa bramy nawiązuje do młyna miejskiego, ktory do połowy XVIII w. wznosił się bezpośrednio nad rzeką. Brama Młyńska od wieków stanowiła symbol miasta. Jej sylwetka była licznie przedstawiana na pieczęciach miejskich i cechowych, a ponadto była jednym z elementów dawnego herbu miejskiego. Ze względu na oryginalną, rzadko spotykaną architekturę i pełnioną w średniowieczu funkcję, stanowi unikat w skali europejskiej.

Został wzniesiony na planie prostokąta około 1500 r. Ściany z cegły o nieregularnym układzie zostały udekorowane pasami rombowymi układanymi z cegły zendrówki. Pierwotnie budynek arsenału przeznaczony był o wytwarzania, przechowywania i naprawy broni oraz sprzętu wojskowego. W XIX wieku służył jako więzienie kryminalne. W początkach XX wieku budynek został zniszczony. Zabezpieczono go dopiero w 1936 r. W latach 1974 – 1977 arsenał został odbudowany z przeznaczeniem na stargardzki Oddział Wojewódzkiego Archiwum Państwowego. Zrekonstruowano schodkowe szczyty, wykonano nowy, dwuspadowy dach z lukarnami doświetlającymi użytkowe poddasze, wnętrze podzielono na dwie kondygnacje. Po rekonstrukcji obiektu, jego architektura zewnętrzna przypomina średniowieczne budowle gotyckie.