Jednym z takich odkryć (gdzie energia otrzymana jest 20 krotnie wyższa od energii włożonej) jest zimna fuzja.
 

Zimna fuzja - reload!

AKTUALIZACJA 10 kwietnia

AKTUALIZACJA 20 lutego

Wywiad przeprowadził włoski dziennikarz Daniele Passerin. Poniżej streszczenie wywiadu, na końcu znajduje się link do angielskiej i włoskiej pełnej wersji rozmowy. Najbardziej istotna część wywiadu - opisująca techniczne aspekty działania E-Cata - jest przetłumaczona dokładnie dzięki uprzejmości Fractala, za co serdeczne Mu dziękuję:)

Wywiad opublikowano pierwotnie na stronie PESN (Pure Energy System Network)

Konkretne zainteresowanie podjęciem produkcji katalizatora przejawia Grecja i USA. W Grecji firmuje to Defkalion Green Technologies of Athens. Swoje nazwisko do tego przedsięwzięcia dołożył też bohater narodowy Grecji, prof. Christos E. Stremmenos, symbol opozycji wobec niegdyśniejszego rządu pułkowników, obecnie profesor fizyki na Uniwersytecie Ateńskim.

ROSSI: Te 10-cio KW moduły które produkujemy są bezpieczne i nie sprawiają problemów. Od lat testujemy je i używamy. Zostały wykonane wszystkie możliwe pomiary emisji radioaktywności z reaktora i zawsze udało się spełnić najwyższe wymogi bezpieczeństwa. Kontrolujemy reaktory jak chcemy, włączamy i wyłączamy je, podnosimy i obniżamy ich moc. Nigdy nie przekroczymy pewnej mocy ponieważ skonstruowaliśmy je w ten sposób, że nie wystąpi reakcja niklowo-wodorowa powyżej limitów bezpieczeństwa, a przede wszystkim na zewnątrz reaktora nie ma promieniowania powyżej promieniowania tła (czyli normalnego promieniowania które na nas oddziaływuje). To prawda, że przy obecnym stanie wiedzy nie wiemy co by się stało gdybyśmy spróbowali skalować reaktor z 10 kW do 1000 kW. Prawdę mówiąc trzymamy się od tego z daleka. Aby uzyskać wyższą moc wyjściową łączymy moduły szeregowo i równolegle tak jakby to były akumulatory (baterie, ogniwa elektryczne). Reaktory 10-cio kW połączone równolegle zwiększają ilość wyprodukowanej energii przy zachowaniu stałej temperatury a łącząc je szeregowo zwiększamy produkcję energii przy wzrastającej temperaturze ponieważ zwiększa się ΔT (różnica temperatur) . Łącząc te dwie architektury możemy uzyskać wymagane parametry pozostają w w tych samych parametrach bezpieczeństwa.

PASSERIN: Cały czas mówimy o mocy cieplnej, prawda?
ROSSI: Tak. Konwersja w inne postacie energii niesie ze sobą spadek sprawności. W cyklu Carnota sprawność zazwyczaj jest na poziomie 30-35% w zależności od wydajności systemu oznacza to, że 1000 kW mocy cieplnej możemy przekształcić w 300-350 kW energii elektrycznej a pozostałą resztę w energię cieplną. (błąd w tłumaczeniu angielskim)

PASSERIN: Zatem można wyprodukować jednocześnie ciepło i elektryczność...
ROSSI: W cyklu Carnota tak to się odbywa. Oczywiście nic się nie wytwarza i nic nie ginie, bilans energii powinien być na poziomie 100%. W konsekwencji,  gdy przekształcimy 100 kW ciepła w 35 kW energii elektrycznej to reszta czyli 65 kW ciepła nam zostanie, to w teorii, ale jasne jest, że w praktyce traci się parę procent na rozproszenie. Podsumowując, jeżeli E-Cat ma dostarczać bezpośrednio tylko energię cieplną wystarczy jedynie wymiennik ciepła i sprawa załatwiona. Jeżeli natomiast potrzebujesz energii elektrycznej to porcja energii cieplnej może być przekształcona w elektryczność, a reszta energii cieplnej może być nadal wykorzystana.

PASSERIN: Wynika z tego, że małe miasto składające się z 50-100 rodzin przy pomocy jednej jednostki o mocy 1MW może być energetycznie niezależna pod względem elektryczności jaki i ogrzewania.
ROSSI: Ach tak, oczywiście.

PASSERIN: Jeżeli dobrze zrozumiałem, w momencie gdy dostarczona jest energia (elektryczna) do reaktora by móc uruchomić go (w Bolonii była mowa o 1-2 kW) to w tej konfiguracji reaktor mógłby pracować niezależnie, bez zasilania z sieci lub z akumulatora (baterii) ponieważ energia (elektryczna) pochłaniana (tutaj na poziomie 0,4 kW/h) zużywana na podtrzymanie pracy mieści się bez problemu w możliwych do uzyskania 3,5 kW energii elektrycznej.
ROSSI: Oczywiście. Pozostaje jednak problem systemu kontrolującego który jest ciut bardziej skomplikowany: każdy reaktor ma wbudowany kontroler wynikający z konieczności zachowania wymaganych środków bezpieczeństwa i musi być on podłączony do przewodu zasilania(?). Właśnie z powodu tych wymogów bezpieczeństwa możemy zapewnić, że nie ma zagrożenia ze strony naszych 10-cio kW reaktorów E-Cat, a także ze strony naszych 1-no MW jednostek składających się ze stu reaktorów 10-cio kW ponieważ każdy z nich ma własny system kotroli. Od 10 kW do 1 MW jesteśmy w stanie zachować wymagany poziom bezpieczeństwa.

Streszczenie pozostałych wątków:
Niepokój dziennikarza wywołuje deklaracja Rossiego, że nie do końca dopracowany jest teoretyczny model działania jego wynalazku. Rossi tłumaczy, że wbrew potocznemu mniemaniu jest wiele niewiadomych w nawet w obecnie stosowanych urządzeniach działających na zasadzie wewnętrznego spalania i daleko  nie wszystkie procesy, które w nich zachodzą są do przewidzenia. Ale nie uniemożliwia to ich stosowania. Rossi przyznaje, że analogicznie nie do końca znany jest pełen przebieg procesów nuklearnych, które zachodzą podczas zimnej fuzji. Zapytany o to, jak więc może utrzymywać, że urządzenie jest bezpieczne, tłumaczy, sytuacja wygląda podobnie, jak z wieloma urządzeniami medycznymi, jak chociażby z tomografem PET (Positron Emission Tomography). To urządzenie jest tak samo potencjalnie niebezpieczne w takim sensie, że nie do końca znane są zachodzące tam procesy jądrowe. Niemniej umiemy je kontrolować w takim zakresie, by - przy zastosowaniu procedur bezpieczeństwa i wykwalifikowanym personelu - móc je użytkować bezpiecznie. Jednym z narzędzi bezpieczeństwa w przypadku E-Cata jest też skuteczne ekranowanie śladowych ilości promieniowania Gamma, które E - Cat okresowo emituje, co zostało odnotowane w czasie eksperymentu w Bolonii 14 stycznia.

Stąd też wynika założenie dotyczące komercyjnego zastosowania E- Cata - ma on na razie być stosowany w jednostkach przemysłowych - gdzie są dogodne warunki jego kontroli i wykwalifikowany personel do obsługi. Wersja "domowa", a więc całkowicie bezpieczna i praktycznie bezobsługowa - zdaniem Rossiego - powinna być dopracowana w ciągu najbliższych 10 lat.

Jednym z pytań było też pytanie o to czy Rossi się ne obawia, że ktoś będzie go nakłaniał do wstrzymania budowy jego katalizatora, proponując mu np. krociowe wynagrodzenie za wstrzymanie prac (tak już było w przypadku demonstrowanych silników magnetycznych - przypis SDN). Rossi odpowiada, że tak naprawdę to musiałby się znaleźć w takiej sytuacji, by szczerze odpowiedzieć na to pytanie, ale oświadcza, że E-Cat jest wynalazkiem jego życia i jest dla niego bezcenny.

Rossi omawia też problemy wynikające z odwlekającą się procedurą patentową. Wyjaśnia też trudność w ujawnieniu wszystkich szczegółów stosowanej przez niego technologii do momentu uzyskania patentu. Jego uzyskanie nie jest też oczywiste, doświadczył już komplikacji i złej woli w prowadzeniu patentowej procedury. Zapytany, czy może bez patentu wypuścić urządzenie na rynek i być pewnym jego bezpieczeństwa odpowiada, że jego grecki klient (NEWCO) otrzymał już taką zgodę w Grecji.

Drugim krajem (a właściwie pierwszym), gdzie jego E-Cat jest już na etapie produkcyjnym są USA. Jest tam funkcjonująca fabryka, która m.in. szykuje elektrownie o mocy 1mW (100 połączonych podzespołów 10kW), która ma być w październiku 2011 przewieziona i odpalona w Grecji.

Rossi nie może ujawnić sponsorów projektu. Jak mówi, nie chodzi im o sławę, lecz o bezpieczne ulokowanie ich kapitałów. Niemniej uruchomienie produkcji w Grecji ma być początkiem produkcji E-Cata na rynek europejski.

Całość wywiadu na stronie PESN  po angielsku
Całość wywiadu po włosku

PIERWSZY POST z 21 stycznia

Kiedy w 1989 roku Fleischmann i Pons zademonstrowali pierwszy raz skutecznie przeprowadzoną tzw. "zimną fuzję nuklearną", na całym świecie podniósł się rwetes. Z jednej strony wzbudziło to entuzjazm wszystkich, którzy czekają na przełamanie embargo na alternatywną energię, a z drugiej strony wzbudziło to ujadanie spuszczonych z łańcucha twardogłowych tzw. naukowców, których finanse tak bardzo zależą od polityki. Ci drudzy wygrali - niemożność powtórzenia eksperymentu została uznana jako dowód na naukową mistyfikację i ogłoszono, że coś takiego jak "zimna fuzja" nie istnieje.

Ostracyzm tzw naukowców był tak duży, że przez minionych 18 lat ci, którzy pracowali nad dopracowaniem "zimnej fuzji", musieli robić to nieomalże w ukryciu. Ich badania, częściowe postępy i osiągnięcia nie mogły być raportowane w czołowych naukowych wydawnictwach, zaś co jakiś czas jakiś utytułowany twardogłów wygłaszał wciąż to samo credo, że "zimna fuzja" jest fikcją.

I oto w pierwszych dniach stycznia 2011 Andrea Rossi i Sergio Focardi ogłosili ukończenie prac nad urządzeniem, które de facto jest urządzeniem zimnofuzyjnym, choć - ze względu na wspomniany ostracyzm i morze kłamstw na temat tego procesu - nazwano z akademicką poprawnością "Low Energy Nuclear Reaction" czyli LENR.

14 stycznia 2011 na Uniwersytecie w Bolonii zademonstrowano działające urządzenie, które przy użyciu 400 W wyprodukowało 12 kW energii. Pokaz został wykonany w obecności szerokiej rzeszy naukowców i uznany za udany. Wiadomo, że uzyskana energia pochodzi z reakcji wodoru w obecności niklowego katalizatora,  ale jej źródło nie jest chemiczne (nie pochodzi ze zużycia ani wodoru ani niklu), wiadomo też, że  nie towarzyszy jej promieniowanie radioaktywne. Urządzenie jest opatentowane i zdaniem jego autorów za 2 miesiące będzie mogło pojawić się na rynku w formie przemysłowego urządzenia. Oczywiście trwają prace nad zwiększeniem parametrów urządzenia.

Cóż, trzymajmy kciuki, żeby nikt ich nie zatrzymał w ich planach.

Za: PESN (Pure Energy System News)
Naukowe strony relacjonujące to osiągnięcie:
LENR-CANR, ich strona z newsami
New Energy Times
Infinite Energy Magazine