Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu.

HUMOR

Japanese Humor

 

Stocznia w Gdańsku ma szansę na przetrwanie

Komisja Europejska sugeruje, by polski rząd przesłał jej osobny plan restrukturyzacji stoczni w Gdańsku. Zakład ma szanse na przetrwanie, bo jest relatywnie mały, został już sprywatyzowany i otrzymał też mniejszą pomoc publiczną niż stocznie w Gdyni i Szczecinie.
Plan, na który Bruksela byłaby gotowa czekać, już istnieje, a gdańscy związkowcy chcą porozmawiać o nim z unijną komisarz do spraw konkurencji, Neelie Kroes. Według informacji, które posiadamy, plan jest gotowy od lutego tego roku. Może potrzeba jakichś modyfikacji - wyjaśnia Karol Guzikiewicz, wiceprzewodniczący komisji zakładowej "Solidarności" w gdańskiej stoczni:
Do tej pory Bruksela prezentowała bardziej usztywnione stanowisko wobec apeli strony polskiej. Rzecznik Komisji Europejskiej Jonathan Todd ogłosił, że nie będzie żadnych wcześniejszych uzasadnień decyzji Komisji w sprawie polskich stoczni. Analiza planów polskiego rządu ma zostać zawarta dopiero w ostatecznej decyzji o zatwierdzeniu bądź odrzuceniu pomocy publicznej.
Dezycją unijnej komisarz Neelie Kroes zaskoczone są władze samorządowe Szczecina. Nie dopuszczam myśli, żeby nie było produkcji statków w Szczecinie. W stoczni tkwi ogromny potencjał, to sprzyja konkurencyjności regionu – mówił podczas krótkiej konferencji prasowej marszałek województwa zachodniopomorskiego, Władysław Husejko. Prezydent Szczecina Piotr Krzystek dodał, że w sytuacji, kiedy szczecińska stocznia ma już inwestora, silne wsparcie rządu i społeczną zgodę na prywatyzację, Komisja Europejska powinna jeszcze raz bardzo poważnie rozważyć program restrukturyzacji.
Minister Aleksander Grad chce natomiast powołać specjalny zespół niezależnych ekspertów, którzy oceniliby ten program restrukturyzacji stoczni. Szef reportu skarbu twierdzi, że rząd ma plan „B” dla przedsiębiorstw w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie. Ten program składa się z dwóch części. Jedna to jest pomoc dla stoczniowców. Drugi to są inwestorzy dla stoczni, którzy przyjdą, gdyby była negatywna decyzja poprzez upadłość - mówi Grad.
Unijna komisarz ds. konkurencji Neelie Kroes zapowiedziała we wtorek, że zaproponuje Komisji Europejskiej podjęcie negatywnej decyzji w sprawie polskich stoczni. Stało się to po jej spotkaniu z Aleksandrem Gradem w sprawie programów restrukturyzacyjnych dla stoczni w Gdyni, Gdańsku i Szczecinie.
Finansowe skutki upadłości polskich stoczni to kilka miliardów złotych. Upadłość Stoczni Gdynia to dla budżetu straty w wysokości dwóch miliardów złotych. Ta liczba to suma gwarancji kredytowych, odszkodowań dla armatorów i zasiłki dla odchodzących pracowników. Bankructwo tych zakładów będzie też mieć duże, niepoliczalne dziś jeszcze skutki dla innych firm, które współpracują ze stoczniami.
RFM FM

Porwany Polak żyje? MSZ to sprawdza

MSZ weryfikuje informacje, że porwany w Pakistanie Polak żyje - podaje Polska Agencja Prasowa, powołując się nieoficjalnie na źródło w resorcie. Wcześniej na stronach internetowych "Rzeczpospolitej" pojawiła się informacja, że porwany Polak żyje.
Jak podawała "Rzeczpospolita" Ministerstwo Spraw Zagranicznych dostało informacje, iż uprowadzony w Pakistanie inżynier żyje. Zdaniem gazety nasz rząd zabiega teraz u pakistańskich władz, aby poszukiwania Polaka nie osłabły podczas rozpoczynającego się muzułmańskiego święta.
Polski dyplomata spotkał się z ambasador Pakistanu w Polsce Seemą Ilahi Baloch i podziękował jej za dotychczasową pomoc pakistańskich władz w poszukiwaniach Polaka. Jak czytamy na stronie internetowej "Rzeczpospolitej", rozmowa nieprzypadkowo odbyła się teraz. W krajach muzułmańskich zakończył się Ramadan i przez najbliższych kilka dni muzułmanie będą świętowali. Nasz rząd obawia się, że poszukiwania Polaka mogłyby w tym czasie być prowadzone z dużo mniejszą intensywnością.
Inżynier pracujący dla firmy Geofizyka Kraków został uprowadzony przez uzbrojonych napastników w niedzielę rano, ok. 200 km na południowy zachód od Islamabadu. Napastnicy zabili trzech towarzyszących mu Pakistańczyków: kierowców i ochroniarza.
Jak dotąd nie wiadomo kto i dlaczego uprowadził Polaka, ani czego porywacze chcą za jego uwolnienie.
PAP

Polacy zakończyli działalność operacyjną w Iraku

Amerykanie przejęli już od Polaków nadzór operacyjny w rejonie działania Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe; oficjalna ceremonia przekazania bazy odbędzie się za kilka dni.
Proces wycofywania polskich żołnierzy z Iraku trwa. Przebywa ich tam jeszcze ponad 600, z liczącej około 900 dziesiątej zmiany PKW. Polscy żołnierze mają opuścić Irak do końca października, najprawdopodobniej w trzech transportach. Na miejscu pozostanie kilkunastoosobowa grupa działająca w ramach misji szkoleniowej NATO.
Większość sprzętu używanego przez polskich wojskowych w Iraku wróci do kraju, część zostanie skierowana do Afganistanu, a reszta ma być przekazana irackim organizacjom pomocowym.
Operacja "Iracka Wolność" rozpoczęła się 20 marca 2003 r. Do pierwszej jej fazy polskie siły zbrojne skierowały jednostkę GROM, okręt zabezpieczenia logistycznego "Kontradmirał Xawery Czernicki" oraz pluton likwidacji skażeń.
W maju 2003 r. podczas konferencji w Londynie Polska otrzymała oficjalną propozycję udziału w IV fazie operacji stabilizacyjnej i objęcia kontroli wojskowej nad sektorem centralno-południowym, a w sierpniu 2003 r. skierowano do Iraku kontyngent w liczbie ok. 2500 żołnierzy.
Początkowo przewidywano, że misja polskich żołnierzy potrwa około roku; skończyło się na dziesięciu zmianach. Z upływem czasu zmieniał się charakter misji; zmniejszała się także strefa, za którą odpowiadała dywizja.
Polskim Kontyngentem Wojskowym w Iraku dowodzili kolejno generałowie: Andrzej Tyszkiewicz, Mieczysław Bieniek, Andrzej Ekiert, Waldemar Skrzypczak, Piotr Czerwiński, Edward Gruszka, Bronisław Kwiatkowski, Paweł Lamla, Tadeusz Buk, a obecnie w ramach X zmiany - generał Andrzej Malinowski.
W Iraku zginęło i zmarło w okresie trwania misji blisko 30 Polaków - w tym m.in. 22 żołnierzy, trzech byłych wojskowych zatrudnionych przez zagraniczne firmy ochroniarskie, dwóch dziennikarzy i funkcjonariusz Biura Ochrony Rządu.
PAP

Dalej...

Będą czytać Biblię przez 139 godzin

W niedzielę papież Benedykt XVI rozpocznie 139-godzinny "maraton biblijny". Bezprecedensowe wydarzenie, przygotowane z okazji zbliżającego się synodu biskupów na temat Pisma Świętego, będzie transmitowała włoska telewizja publiczna RAI.
Benedykt XVI odczyta po hebrajsku pierwszy rozdział Księgi Rodzaju. Do lektury całego Starego i Nowego Testamentu - w sumie 73 ksiąg - zaproszono ponad dwa tysiące osób. Będzie wśród nich trzydziestu uczestników synodu, wielu polityków - w tym trzej byli prezydenci Włoch - oraz kilku ministrów z rządu Silvio Berlusconiego. Usłyszymy również przedstawicieli innych wyznań i religii, w tym Żydów i muzułmanów, a także aktorów, sportowców i dziennikarzy.
Trwający 139 godzin maraton zakończy 11 października watykański sekretarz stanu kardynał Tarcisio Bertone. Wszyscy, poza Benedyktem XVI, który czytać będzie w swoim apartamencie w Watykanie, staną przy pulpicie rzymskiej bazyliki Krzyża Świętego, która na ten czas zamieni się w wielkie studio telewizyjne.
IAR

Zmarł człowiek, który stworzył "wuja Sama"

Rysownik Boris Jefimow, który stworzył na użytek radzieckiej propagandy postać wuja Sama uosabiającego kapitalistyczną Amerykę, zmarł w wieku 108 lat - poinformowała rodzina zmarłego.
Jefimow ośmieszał Hitlera w karykaturach, które niemal codziennie publikowały rosyjskie gazety w czasach II wojny światowej. W czasach zimnej wojny sportretował Stany Zjednoczone w postaci wuja Sama z rakietami.
Nagradzany przez Związek Radziecki państwowymi nagrodami, znał jednak ciemne strony życia w komunistycznym państwie. Jego brat, dziennikarz Michaił Kolcow zginął w czystkach lat 30. Jefimow swego czasu przyjaźnił się z Lwem Trockim, jednym z twórców i przywódców radzieckiej Rosji, usuniętym w 1927 roku z partii, w 1932 pozbawionym obywatelstwa i zamordowanym w Meksyku z rozkazu Stalina.
PAP

Alternatywne Noble 2008 przyznane

Lekarka z Kolonii, somalijska obrończyni praw kobiet, amerykańska dziennikarka niezależna i indyjskie małżeństwo walczące o sprawiedliwość społeczną zostali tegorocznymi laureatami nagród fundacji Right Livelihood Award, zwanych alternatywnym Noblem.
Fundacja Right Livelihood Award poinformowała w Sztokholmie, że ginekolog z Kolonii Monika Hauser - założycielka organizacji pomocowej medica mondiale - została uhonorowana za swe zaangażowanie w pomoc zgwałconym kobietom na obszarach ogarniętych wojną. Hauser urodziła się w Szwajcarii, ma obywatelstwo włoskie, a od 25 lat mieszka w Niemczech.
Fundacja uhonorowała także Somalijkę Ashę Hagi za jej zaangażowanie w obronę praw kobiet, amerykańską dziennikarkę Amy Goodman, twórczynię programu radiowo-telewizyjnego Democracy Now! za niezależne dziennikarstwo polityczne oraz indyjskie małżeństwo Jagannathan i jego organizację LAFTI, zaangażowanych w walkę o sprawiedliwość społeczną.
Nagrody zostaną wręczone 8 grudnia podczas uroczystości w parlamencie Szwecji.
Alternatywnego Nobla ufundował w 1980 roku szwedzko-niemiecki publicysta i zawodowy filatelista Jakob von Uexkuell, przekonany, że "tradycyjna" nagroda Nobla jest zdominowana przez zachodnich laureatów o orientacji konserwatywnej. Obecnie łączna wartość finansowa nagród wynosi 2 miliony koron szwedzkich (205 tys. euro).
Alternatywnym Noblem uhonorowano dotychczas 132 osoby, wśród nich, w 1994 roku, szwedzką autorkę książek dla dzieci Astrid Lindgren (1907-2002) za jej zaangażowanie w walkę o prawa najmłodszych.
PAP

Dalej...

PAŹDZIERNIK

Październik – dziesiąty miesiąc w roku wg używanego w Polsce kalendarza gregoriańskiego, ma 31 dni. Jest najdłuższym miesiącem w roku kalendarzowym, ponieważ wypada wtedy zmiana z czasu letniego na zimowy (jest dłuższy o jedną godzinę od pozostałych 31-dniowych miesięcy). Nazwa miesiąca (wg Brücknera) (dawniej również paździerzec) pochodzi od słowa paździerze oznaczającego "odpadki od lnu lub konopi". Obok tego funkcjonowały również nazwy: paździerzec, paździerzeń, pościernik, a także winnik (por. starogermańska nazwa miesiąca Weinmond).

Łacińska nazwa October ("ósmy miesiąc"; zobacz: kalendarz rzymski) została zapożyczona przez większość języków europejskich.

 

Październik
Jaskółeczki nie czekały
na jesieni przyjście.
Lecieć chciałyby za nimi
kolorowe liście.
Lecz tymczasem pozostają
w wyzłoconym lesie
aby pięknie wyglądała
złota polska jesień.
Choć to jesień, świerk czy sosna
nie ma złotych igieł,
i choć ptaki odleciały
raźno ćwierka szczygieł.
Dziobie ziarnka suchych ostów,
barwami się mieni,
jakby sobie nic nie robił
z tej całej jesieni.
 

Październik
Jesień po lesie chodzi się spowiadać
Na ucho bukom szepcze coś po cichu
I łza się kręci w oku października
Gdy liść - za pokutę - opada po liściu

Dzień w noc przechodzi nie wiadomo kiedy
Powiązani ze sobą niewidzialnym mostem
I tyle smutku jest w pustych konarach
Gdy jesień daje swój deszczowy koncert

Po okolicy w białych kołnierzykach
Brzozy odchodzą - za las - samotnie
A Matka Boska w dziurawej kapliczce
Przez cały czas z dzieciątkiem moknie

Nie naprawią daszku miejscowi anieli
Na motorach muszą jechać na dyskotekę
Nie naprawią - bo już zapomnieli
Więc jeszcze tylko chcą przekrzyczeć jesień

Jesień po lesie chodzi zagadkowa
Na ucho buka śpiewa pieśń miłości
I łza się kręci w oku października
Bo dziś październik umiera z zazdrości
Adam Ziemianin

Przysłowia
Gdy październik ciepło trzyma, zwykle mroźna bywa zima

Gdy październik ze śniegiem przybieży, na wiosnę długo śnieg na polach leży
 
Miesiąc październy, marca obraz wierny

Gdy w październiku ciepło chadza, w lutym mrozy naprowadza

Październik stoi u dwora, wykop ziemniaki z pola

W październiku, gdy liść z drzewa niesporo opada, późną to wiosnę zapowiada

Gdy październik z wodami, grudzień z wiatrami.


Ile razy przed nowiem w październiku śnieg spadnie, tyle razy wśród zimy odwilży przypadnie.

Kiedy październik śnieżny i chłodny, to styczeń zwykle łagodny.

Jaki październik, taki marzec, doznał tego niejeden starzec
 

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze miejsca w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Katowice (niem. Kattowitz, czes. Katovice) - miasto położone w południowej Polsce, stolica województwa śląskiego, dawniej autonomicznego województwa śląskiego, główny ośrodek Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Licząc 314 500 mieszkańców, jest dziesiątym miastem w kraju pod względem liczby ludności i 11 pod względem powierzchni, mając 165 km˛.

Katowice z lotu ptaka
 

Pierwsza wzmianka o wsi Katowice pojawiła się w zapisach księdza Kazimierskiego, wizytatora parafii bogucickiej w 1598 roku. Historię miasta wyznaczają jednak losy kilku znacznie wcześniejszych słowiańskich osad rolniczych (z XIV, XVI wieku) i kuźnic żelaza - będących obecnie jego dzielnicami.
Miasto wzrastało według projektu budowniczego Nottenbohna. Plan przestrzennej zabudowy wyznaczał stary trakt z Mysłowic do Szopienic i dalej do Bogucic-Zawodzia, a następnie wzdłuż Rawy. Przy linii wschód-zachód powstały dwa istniejące dziś place - Rynek i Wolności. Pierwszy z nich przecięła droga północ-południe, prowadząca z Mikołowa do Królewskiej Huty (dziś Chorzów) i Bytomia. Wieś Katowice otrzymała w 1865 roku prawa miejskie. Wkrótce Katowice wyniesione zostały do rangi powiatu.

Plac Wolności

Szczególnie intensywny rozwój nastąpił w latach międzywojennych, kiedy to Katowice stały się największym centrum gospodarczym w Polsce, a przy tym stolicą najbogatszego regionu. Poważniejszy rozwój kulturalny miasta przypadł dopiero na okres po 1922, za sprawą ustanowienia miasta stolicą autonomicznego województwa.

Dalej...
 

Dzisiaj publikujemy trzydziesty czwarty artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

Jerzy Piskor WSPOMNIENIA Spisane w sirpniu 1995

Urodziłem się w Radomiu, 25 maja 1926. Ojciec mój pracował pod Radomiem w miejscowości Wsoła w tartaku. Ojciec pracował w nim razem ze swoim ojcem a moim dziadkiem. Tartak i majątek, do którego tartak należał był częścią posiadłości Jerzego Gombrowicza. Rodzice przeprowadzili się do Starachowic i tam zacząłem uczęszczać do szkoły podstawowej. Ojciec dostał pracę w wielkim tartaku na Bugaju. Tu nas zastała wojna w 1939 roku. Pamiętam moment wybuchu wojny. Od rana zaczęło się bombardowanie Starachowic przez samoloty niemieckie. Pierwszym celem ich były zakłady
przemysłowe, ale szybko przeszli do bombardowania otwartego miasta.
Szyby zaczęły wylatywać z ram, mimo iż pokleiliśmy je taśmami, jak to
zalecali instruktorzy obrony przeciwlotniczej. Te brzęczące szyby wbiły mi się w pamięć i kojarzą z pierwszym dniem wojny. Należałem do Harcerstwa. Drużyna nasza zorganizowała pomoc dla przejeżdżających transportów wojskowych na stacji kolejowej w Starachowicach. Roznosiliśmy kawę i żywność dla przejeżdżających oddziałów.

Wojna przerwała moje wykształcenie. Staraliśmy się to nadrobić i chodziliśmy na tajne komplety zorganizowane przez profesorów z naszego gimnazjum. Najbardziej ofiarnie pracowała przy tym profesorka magister Zofia Lipko. W przeciągu jednego roku przerobiliśmy z nią materiał dwóch lat szkolnych i w przeciągu dwóch lat skończyliśmy podziemna małą maturę.

W Starachowicach i w okolicy toczyły się w 1939 roku ciężkie walki. Wielu oficerów z polskich oddziałów ukrywało się na terenie Gór Świętokrzyskich. Zaczęli oni organizować armię podziemną. Koledzy szkolni, harcerze z drużyn wciągali jeden drugiego do różnych organizacji, współpracujących z Podziemną Armią. Na naszym terenie organizowała się nie tylko Armia Krajowa, ale także Bataliony Chłopskie (BCH), Narodowe Siły Zbrojne (NSZ), Armia Ludowa (AL), Polska Partia Robotnicza (PPR) oddziały, które później
współpracowały ściśle z Rosjanami. Armia Krajowa podlegała Rządowi Emigracyjnemu w Londynie. Za pośrednictwem moich kolegów szkolnych dołączyłem do oddziałów NSZ. Do wyboru tej organizacji przyczynił się również fakt, że mój kuzyn należał już tam od roku 1943 i działał na Lubelszczyźnie w okolicach Janowa, Zamościa i Kraśnika. Na wiosnę 1944 roku, gdy front zaczął się zbliżać do Polski, jego oddziały przeszły pod Zawichost, na tereny Gór Świętokrzyskich. Od tego czasu rozpoczął się mój ściślejszy udział w akcjach NZS. Na początku nasza współpraca polegała na
przekazywaniu informacji o stanie załóg niemieckich w Starachowicach, o ich ruchach, na jakich kwaterach są rozmieszczeni i t.p. Organizowaliśmy meliny dla partyzantów. Od maja do listopada 1944 należałem do oddziałów Akcji Specjalnych w Kielcach. Dowódcą naszym był kapitan Gustaw. Zajmowaliśmy się wówczas wyszukiwaniem melin dla "spalonych" członków oddziałów, zdobywaniem fałszywych dokumentów, zdobywaniem amunicji i
żywności dla oddziałów leśnych. "Zdobywało" się broń, napadając na pojedynczych żołnierzy niemieckich oraz wykorzystując wszelkie natrafiające się inne okazje. Moja melina mieściła się w mieszkaniu polskiego policjanta "granatowego", który w ten sposób współpracował z armią podziemną. Był on dobrym źródłem wiadomości, które następnie przekazywaliśmy oddziałom leśnym. Część ludzi zaangażowanych w podziemiu pracowała normalnie w mieście czy na wsi, a dołączała do akcji zbrojnych w zależności od potrzeby. Ta część nazywała się Akcją Specjalną. Druga część NSZ-tu, partyzanci,
stacjonowała w lesie i była zawsze gotowa do podjęcia akcji zbrojnych.

Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ PIERWSZA : Etapy imigracji cd.

ROZDZIAŁ I

Źródła

Opracowanie niniejsze jest próbą uporządkowania informacji zaczerpniętych przede wszystkim z wypowiedzi indywidualnych emigrantek, ich autobiografii, biografii, wspomnień i biogramów publikowanych w mało licznej dokumentacji dotyczącej polskiej imigracji kobiecej w Kanadzie.

Ponadto opiera się na anonimowej mini-ankiecie przeprowadzonej przeze mnie w latach 1998-1999, której celem było uzyskanie dodatkowych informacji o tym jak polskie imigrantki w Kanadzie z drugiej połowy XX-go wieku patrzą na siebie i swoje życie na obczyźnie. Otrzymałam odpowiedzi 30-tu respondentek, co stanowi około 10 % rozesłanych ankiet. Posługując się przyjętym podziałem na cztery etapy imigracji otrzymałam 5 odpowiedzi od imigrantek z drugiego etapu (1940-1956 ), 11 odpowiedzi nadeszło od imigrantek z trzeciego etapu (lata 1957-1979) i 14 odpowiedzi z czwartego etapu (1980-2000).

Oba źródła mają charakter osobistych wypowiedzi i wskutek tego zawsze są subiektywne w ocenie sytuacji, w której znajdowały się kolejne fale polskiej emigracji. Dlatego trzeba było je uzupełnić informacjami zaczerpniętymi z publikacji omawiających ogólną sytuację imigrantów w poszczególnych okresach czasu, w tym także, ewolucję kanadyjskiej polityki imigracyjnej w minionym stuleciu oraz ewolucję Polonii kanadyjskiej.

Ponadto sięgnęłam do kilku publikacji polskich imigrantów oraz kilku reportaży Polaków, którzy w ciągu drugiej połowy XX-go wieku odwiedzali Kanadę. Z uwagi na małą prawdziwość romantycznych książek Melchiora Wańkowicza, dotyczących imigracji polskiej w Kanadzie nie uznałam ich za wartościowe źródła, podobnie pominęłam publikacje Arkadego Fiedlera, którego reportaże nie mają żadnej wartości poznawczej dla naszego tematu kobiet polskich w Kanadzie.

Sporo informacji dostarczyły mi wydawnictwa polonijne jak słowniki biograficzne, publikacje omawiające dorobek kulturalny Polonii, pamiętniki ,życiorysy, wspomnienia oraz biuletyny, informatory, księgi pamiątkowe itp. publikacje różnych organizacji polonijnych.

Wreszcie opierałam się także na własnych spostrzeżeniach, notatkach i obserwacjach uzbieranych podczas prawie czterdziestoletniego pobytu w Kanadzie.

We wszystkich tych źródłach szukałam elementów odnoszących się do wizerunków polskich emigrantek, ale ponieważ są one najczęściej ściśle związane z doświadczeniami emigracyjnymi ich mężczyzn, więc opisując imigrantki polskie nie sposób było nie mówić o ich partnerach, mężach, ojcach, braciach oraz o ogólnej roli mężczyzn uznawanych do dziś przez znaczną część Polonii za głównych bohaterów imigracji.

Notatki, wspomnienia, biografie samych emigrantek cechują się charakterystyczną stronniczością informacji. Historycznie są zróżnicowane ilościowo i jakościowo. Biografie i wspomnienia pierwszego (1900-1940), trzeciego (1957-1979) i czwartego (1980-2000) etapu napisane są przeważnie w odpowiedzi na apele instytucji polskich lub polsko-kanadyjskich. Znalazłam także dwie krótkie biografie napisane przez kobiety z drugiego (1940-1957) etapu. Wszystkie były publikowane w trzech instytutach badawczych.

Przed II wojną światową w roku 1936 Instytut Gospodarstwa Społecznego w Warszawie zorganizował konkurs z nagrodami pieniężnymi na pamiętniki emigrantów polskich na świecie, w tym także i w Kanadzie. W roku 1957 tygodnik "7 dni" w PRL-u ogłosił następny konkurs na pamiętniki emigrantów. Cele tego ostatniego zamierzenia były jednak wyłącznie propagandowe.

Dalej...