Cóż to za niesamowite uczucie lecieć beztrosko wspaniałym statkiem, nie niepokojony przez nikogo, Kiedyś miałem w domu taki kask do gier komputerowych, ale gdzie mu było do tego.

Teraz jedna szybka myśl zamieniała się w konkretną zmianę kursu, lub innych parametrów lotu. Najciekawsze w tym wszystkim było jednak to, jak trzech zupełnie różnych ludzi mogło

scalić swoje mózgi w jeden idealnie zgrany organizm. Moje myśli były myślami moich kolegów i na odwrót. Było to czymś niewyobrażalnym, ale odpowiedzi udzielił nam komputer.

- Jesteście zdziwieni tym wszystkim – zaśmiała się hologramowa postać – i niepotrzebnie.

Spójrzcie na to od drugiej strony, to znaczy podzielcie coś na trzy części i pozwólcie żyć każdemu kawałkowi oddzielnie, a po jakimś czasie złączcie je. Czy wtedy też będziecie zdziwieni?

- Zaraz, chcesz nam powiedzieć, że każdy z nas jest jakąś osobowością, jaźnią jednej osoby?

Że Dieter jest częścią Johna i Andrzeja , Andrzej częścią pozostałych i itd.?

- Owszem! – postać kiwnęła głową – ale też niezupełnie, bo możecie funkcjonować niezależnie od siebie i tylko w najważniejszych sytuacjach, przy podejmowaniu życiowych decyzji powinniście się scalać, co gwarantuje najtrafniejsze rozwiązania. Tak robiła Rada Trzech i nasza cywilizacja kwitła , a nie tak jak ta na Ziemi, gdzie dąży do samozagłady.

- No dobrze, ale my zestarzejemy się, umrzemy i kto będzie wtedy rządził?

- Jak to kto, przecież będziecie mieć dzieci i z pośród nich wyłoni się nowa Rada. To będzie niezależne od nich,  tak jak wy,  sami się odnajdą.

- Ale skoro to tak przebiega, to czemu Rada Trzech nie przetrwała na Ziemi?

- Jak wiecie podczas kolonizacji tej planety wybuchła wojna z jej rdzennymi mieszkańcami, no i przypadkowo zginął jeden z członków zanim doczekał się potomka.

- Ale mieliście jego DNA?

- Niezupełnie, miejsca ukrycia kapsuł znała kompletna Rada i tylko ona mogła zaprowadzić nas do tych kryjówek. Jej członkowie z osobna nie byli w stanie sobie tego przypomnieć, to właśnie były nieprzewidziane skutki uboczne zabezpieczeń naszej Cywilizacji. Poszukiwania prowadziliśmy przez wiele lat, ale bezowocnie, później wybuchły między nami wojny i w konsekwencji tego zapomniano o Cywilizacji, jak i pojemnikach. Musicie wrócić na Syriusza by wypełnić misję, zresztą tu was już nikt nie chce i nie macie wyboru.

- Czy teraz też jesteś zależny od kuli?

- Nie – postać przecząco pokręciła głową – Tu jestem poza jej zasięgiem, no niemniej teoretycznie może mnie w każdej chwili zniszczyć.

- Jak?

- Może mnie zlikwidować z satelity.

- Przecież nie ma tu swoich satelitów.

- Są, tylko tak jak ten statek,  nie są widzialne dla ludzi , ani dla ich urządzeń i  cały czas śledzą nasze kroki.

- Czy kula cos knuje?

- Nie mam danym by potwierdzić, czy zaprzeczyć – odparła maszyna – ale tak jak ja została zbudowana i zaprogramowana przez ludzi. Nikt nic nie zyska, jeśli wam się nie uda, dlatego sabotowanie waszej misji stanowczo odrzucam.

- A czy to prawda, że jeśli dotrzemy na Syriusza to ona ulegnie zniszczeniu?

- Nie, to niemożliwe, ani jedno urządzenie nie zostało zaprogramowane na zniszczenie innego, to też była forma zabezpieczeń wymyślona przez Radę. Chodziło o to, że gdyby przypadkowo uległ awarii jakiś obwód którejś z maszyn to mając w sobie tyle danych mogła zniszczyć wszystkie inne.

- Dziękujemy za informacje – rozmowa ta wyjaśniła nam właściwie prawie wszystko, a miedzy innymi to, że główny komputer ma jeszcze tajemnice , które skrzętnie przed nami kryje, ale przy tym poziomie zabezpieczeń była bardzo prawdopodobna dodatkowa asekuracja.

- Niestety mam dla was złą wiadomość – nasz rozmówca zrobił smutną minę – Wasi prześladowcy znają naszą trasę, Coś idzie nie tak jak powinno.

- Skąd to wiesz?

- Cały czas prowadzę nasłuch i wychwyciłem rozmowę , w której padły nazwy miejscowości , gdzie znajdują się czakrany, to nie mógł być przypadek.

- Co to znaczy według ciebie?

- Nie ma czegoś takiego jak.. według mnie, ja kieruję się faktami. Ktoś zdradził , przy czym wykluczam kogoś z waszego otoczenia, ponieważ dowiedzieliście się o tym wszystkim w bazie.

- Więc kto?

- Brak danych – odparła maszyna i w chwile potem hologram zniknął.

Zbliżaliśmy się do Krakowa, lecieliśmy na bardzo niskiej wysokości omijając wysokie kominy i linie energetyczne. Celem naszym był Rynek Krakowski, gdyż tam pod Sukiennicami znajdował się czarny tajemniczy kamień o cudownej mocy. Wprawdzie według legend miał być pod Wawelem, ale legendy to legendy i często bardzo odbiegają od rzeczywistości.  Wolno, majestatycznie statek zawisł na wysokości dwudziestu metrów nad punktem zero, zerwał się silny wiatr, ludzie ze zdziwieniem patrzyli w niebo nie rozumiejąc, skąd taka zmiana pogody.

Jednocześnie wstaliśmy z foteli, obręcze uniosły się ku sufitowi kabiny, spojrzeliśmy po sobie, pierwszy raz w nowej sytuacji i pierwszy raz zupełnie inaczej.

- Nieźle! – Dieter burknął pod nosem i pierwszy ruszył do kabiny pasażerskiej.

- Wisimy nad centrum Krakowa – zakomunikowałem pozostałym – musimy umieścić tu ten przeklęty nadajnik i lecimy dalej.

- Jak chcecie tego dokonać? – Marika z przestrachem spoglądała w dół.

- Poczekamy do wieczora, a kiedy plac opustoszeje wylądujemy, zrobimy co swoje i spadamy stąd – John wyłuszczył swój plan.

 Czekaliśmy pochłonięci swoimi myślami do nocy, nigdy nie przypuszczałem, ze ludzie mogą się szwendać bez celu , aż do tak późnej pory. Dopiero tuz po północy zdecydowaliśmy się na lądowanie. Statek osiadł tuz przy Sukiennicach, a my trzej chyłkiem wymknęliśmy się na zewnątrz. Dieter trzymał pod pachą paczuszkę wielkości zwykłego palmtopa, John z rewolwerem w dłoni osłaniał nas, a ja z dziwnym urządzeniem naprowadzającym w ręku prowadziłem całą grupę. Pykający mały zielony punkt na ekranie wskazywał nam kierunek naszej wędrówki , jedno było pewne, byliśmy niedaleko. Nagle zamarliśmy w bezruchu , plac przemierzał mocno nawalony gość i nie byłoby w tym nic niepokojącego gdyby nie to, że szedł wprost na nasz statek.

- Co za czort? – wskazałem pijaka – Trzeba go skierować na inne tory.

- Zostaw go – Latynos klepnął mnie uspokajająco po ramieniu – Pole siłowe nic mu nie zrobi, odrzuci go do tyłu tyle razy ile razy będzie chciał iść dalej. W końcu sam wskoczy na inną trasę, a jest w takim stanie, że nikt mu  w nic nie uwierzy , zresztą on sam jak wyśpi się, to pomyśli, że to był zwykły pijacki sen. Faktycznie mężczyzna chyba z siedem razy został odrzucony od pola aż w końcu tak nim odkręciło, że poszedł w kierunku powrotnym , klnąc przy tym niemiłosiernie pod nosem.

- Idziemy – szepnąłem i nasza grupka podążyła ku zejściu do podziemi. Rozbiliśmy kłódki, sforsowaliśmy zamki i zniknęliśmy w lochach. Wolno posuwaliśmy się piwnicznym korytarzem przyświecając sobie latarką, aż nagle moje urządzenie przeraźliwie zapiszczało.

- Ucisz to cholerstwo – syknął Dieter – zaraz się tu jeszcze ktoś przyplącze.

- Jesteśmy na miejscu – wydusiłem z przejęciem.

- Gdzie? Tu? – John rozejrzał się wokoło – przecież to tylko zmurszała ceglana ściana i nic poza tym.

- Poczekaj – wyciągnąłem kluczyk od samochodu, którego jak dotąd  zapomniałem wyrzucić i przejechałem nim po cegłach. Zaczęły się kruszyć jak zlasowane wapno i nagle oczom naszym ukazał się kawałek gładkiej czarnej ściany. Nerwowo zacząłem powiększać dziurę, cegły wykruszały się już nawet pod naporem dłoni.

- Tak gładka jak w Jaskiniach – szepnął Niemiec głaszcząc ją ręką – Ci sami twórcy.

- Ale gdzie to umocować? – trzymał pudełko i nie bardzo wiedział co z tym zrobić.

- Dotknij nim do ściany – podpowiedziałem.

Wolno jakby z obawą zbliżył sterownik do skały, aż nagle zadziałało coś jak silny magnes i sterownik został wyszarpnięty z ogromną siłą z rąk mojego kolegi, by zniknąć w skale.

- Spadamy! – John ponaglał nas – Musimy się spieszyć, może się tu ktoś jeszcze nawinąć, a jesteśmy poza polem siłowym.

Ostrożnie wycofaliśmy się z budynku i ruszyliśmy chyłkiem ku statkowi , kiedy nagle cały plac rozświetlił się od olbrzymich reflektorów, a od strony wieży Mariackiej w naszym kierunku wybiegła grupa tajniaków.

- Cholera, nie uciekniemy – krzyknął zdenerwowany Dieter – są za blisko.

Faktycznie, Ścigający mieli o połowę krótszy odcinek trasy do pokonania niż my, nasze szanse praktycznie zmalały do zera.

- Szybciej – John nie rezygnował – Nie mogą nas przecież złapać.

Wtem ktoś oddał serię z karabinu maszynowego, odruchowo przywarliśmy do chodnika, ale nie do nas strzelano. Usłyszeliśmy brzęk tłuczonego szkła, reflektory zgasły , a w kierunku naszych prześladowców leciały setki pocisków.

- Co za diabeł ? – zdziwiłem się – Ktoś nam pomaga i dzięki mu za to.

- Szybko, szybko- ponaglał nas nasz ochroniarz  - Tamci zatrzymali się, teraz naprawdę mamy szansę.

Dobiegliśmy do statku w takim tempie , że myślałem iż pogubię nogi i wypluję płuca. Ukryliśmy się pod osłona pola siłowego i już na spokojnie zajęliśmy miejsca, a następnie nie zwlekając wystartowaliśmy.

Potężny podmuch przycisnął naszych prześladowców do krakowskiego bruku, a my odwróciliśmy nasz okręt dziobem na południe, by za chwilę wyruszyć w kierunku Aten.

 

 

 

 

- Złapcie tego strzelca – ryczał z wściekłości  major Johnson bo tak się nazywał następca Hendersona. – Kto im znów pomaga?

Agenci wystraszeni tym co widzieli biegali bezmyślnie po placu nie bardzo wiedząc co z sobą zrobić. Uciekinierzy rozpłynęli się w powietrzu na samym środku placu co było wbrew wszystkim prawom fizyki, dowódca kazał im gonić cienie, a nie realnych ludzi.

- Znaleźliśmy miejsce skąd strzelano do nas i zebraliśmy odciski palców – zameldował po jakimś czasie jeden z podkomendnych.

- Odciski, odciskami, ale gdzie strzelec? – krzyczał cały czerwony ze złości oficer – Ja chcę tego drania i to żywego!

- Uciekł! – wyszeptał z przestrachem żołnierz.

- Uciekł? Ciągle wam ktoś ucieka, najpierw ten Latynos, później Albin, a teraz ten tajemniczy strzelec.

- Ależ majorze! – bronił się – Latynosa specjalnie wypuściliśmy, miał założony nadajnik.

- Tak, miał tak założony nadajnik, że później zrobiliśmy z siebie głupców, kiedy na jakimś dużym parkingu wśród tłumu turystów obskoczyliśmy samochód jakiś emerytów. Ludzie o mało nas nie zlinczowali, a ambasador dostał szału z wściekłości.

- Albina kazał pułkownik zestrzelić – nie poddawał się.

- A Wy szybko wykonaliście rozkaz, nie pomyśleliście, że Henderson zwariował?

- Pan tez tam był – odszczekał się agent poczym nie czekając na odpowiedź odwrócił się na pięcie i odszedł.

 

 

- Był ktoś z was w Grecji? – studiowałem mapę  i plan Aten.

- Ja byłam – Helga podeszła do mnie by rzucić na to wszystko okiem – Piękny kraj i bardzo sympatyczni ludzie.

- Tylko nas Niemców zbytnio nie lubią – zaśmiał się Dieter – ale lubią nasze pieniądze i dlatego są mili.

- Oj nie przesadzaj – dziewczyna zaprotestowała – Byłam tam wielokrotnie i nikt nigdy nie dał mi tego odczuć. Jeśli chlałeś litrami piwo i byłeś przy tym hałaśliwy to wcale im się nie dziwię, ja też nie lubię opojów.

- Nie kłóćcie  się proszę – przerwałem ich słowną utarczkę – tylko pomóżcie wybrać dobre miejsce do lądowania.

- Gdzie jest czakran? – spytała.

- Podobno pod Akropolem – puknąłem palcem w punkt na planie.

- Pod Akropolem? – zdziwiła się – przecież tam ciągle kopią i nic nie znaleźli. Może to gdzieś obok?

- Zaraz będziemy wiedzieć dokładnie – spojrzałem na twarz  na monitorze przede mną  - gdzie dokładnie jest to co szukamy?

- Pod Akropolem – komputer potwierdził pierwszą wersję – ten sam lokalizator co poprzednio poprowadzi was do tego miejsca. To będzie łatwe, gorzej będzie dotrzeć z powrotem do statku, Ci co was ścigają tak łatwo nie zrezygnują , oni za wszelką cenę chcą wam w tym przeszkodzić.

- Ale dlaczego?

- Brak danych. – odparła maszyna.

- Może teraz my się do czegoś przydamy? – Magda wtrąciła się do rozmowy.

- To znaczy jak? – spojrzałem na nią ze zdziwieniem.

- Ja z Helgą weźmiemy ten jak wy to nazywacie.. sterownik i umocujemy go gdzie trzeba.

-  Ty chyba żartujesz? – pomysł przeraził mnie – Wiesz jakie to ryzyko?

- Wiem – skinęła głową – ale nas nie będą szukać, wmieszamy się w tłum turystów i zrobimy to za dnia. Co ty na to ? – spojrzała na Niemkę.

- Świetnie! – wielki uśmiech pojawił się na twarzy dziewczyny – Skoro wy jesteście takimi wybrańcami to może my  pokażemy, że jesteśmy godne z wami lecieć gdzieś tam w galaktyczną cholerę.

- Mnie pomysł się podoba – Dieter pokiwał głową z zadowoleniem – Nie będą przypuszczać, że  poślemy dziewczyny, ale musimy dobrze je ucharakteryzować.

- Czym ? – rozłożyłem ręce w geście rezygnacji – Tu nie ma nic, co może zaspokoić babską próżność, tu są tylko rzeczy niezbędne, przejrzałem cały magazynek.

- Oj nie znasz kobiet – zaśmiała się Marika i wyciągnęła spod siedzenia duży kufer.

- A co to? – zdziwiłem się.

- Babskie gadżety – zaśmiały się – Fatałaszki, szminki, peruki , wszystko o potrzeba prawdziwej kobiecie by zrobić z każdego faceta kompletnego głupca.

- Skąd to macie? – wydukałem.

- Kupiłyśmy , ale Wy nawet tego nie zauważyliście, bo tak byliście zajęci swoimi ucieczkami i pościgami.

- Poddaje się – burknąłem i  usiadłem zrezygnowany. – Tylko macie wszystko zrobić wedle instrukcji i jeśli zobaczycie, ze ktoś was poznał, to natychmiast uciekacie!

- Tak jest szefie! – Magda zasalutowała udając powagę i od razu wzięły się ostro za zmianę swojego wyglądu.

Faktycznie patrząc na ich dokonania musiałem przyznać, że kobieta z kopciuszka może przeobrazić się w księżniczkę, ale jeszcze łatwiej na odwrót. Nie przeszkadzaliśmy im i razem z Dieterem poszliśmy do kabiny pilotów, do Johna.

- Ale to ma „powera”! – widząc nas wykrzyknął z zachwytem. - Fantastyczna zabawa, czuję się jak moim klubie na Manhattanie. Był tam taki symulator statków kosmicznych, pełny odjazd.

To jest jednak dużo lepsze, no i to jest prawdziwe, a nie jakiś automat.

- Nie rozbij nas  - ostrzegłem go i usiadłem na swoim miejscu.

- To niemożliwe – pokręcił głową – to ma jakieś zabezpieczenia i nie pozwala zderzyć się z kimkolwiek.

- czyli jest idioto odporne – mruknąłem zjadliwie pod nosem cały czas myśląc o misji naszych dziewczyn, denerwowałem się.

 

 

 

 

 

                                                                   ROZDZIAŁ XIV

 

 

 

Nadlatywaliśmy nad stolicę Grecji, ale tak jak w Krakowie było jeszcze za wcześnie na przeprowadzenie naszej akcji. Wolno, dostojnie nasz statek nadleciał nad Akropol i zatrzymał się może dwadzieścia metrów nad obiektem. Nie dowierzając komputerowi włączyłem radiolokator, by upewnić się co do położenia czakrana, według wskaźnika był tuż pod nami, ukryty we  wzgórzu.

- Wylądujmy u podnóża  na Starej Agorze – Dieter co chwila zaglądał do planu – Tam jest trochę miejsca, trochę drzewek oliwnych, murków, w sumie całkiem niezły teren.

- O, tak! – Helga zaakceptowała propozycję – Nie pomyślałam wcześniej o niej, bardzo dobry punkt, ale musicie zaraz odlecieć wyżej, bo tam kręci się dużo turystów i żeby nie było  później tak jak z tym pijakiem w Krakowie.

- Świta – wyjrzałem na zewnątrz – czas chyba byście nas opuściły. Wieje poranny wiaterek od morza to nikt nie zwróci uwagi na dodatkowy mały podmuch. Idźcie od razu w miasto i wróćcie dopiero jak będzie pełno turystów. My będziemy was cały czas śledzić i kiedy skończycie swoją misje zbiegnijcie z Akropolu tu na dół, a my będziemy już tu czekać.

- Skoro nas wyganiasz – Magda udała oburzenie – to ulatniamy się stąd. Chodź Helga nasi faceci to buce , Grecy na pewno są milsi dla kobiet.

- O , tak – Niemka zaśmiała się – To przecież południowcy, a nie mężczyźni z północy, czyli z krwią o temperaturze  ryby z okolic Grenlandii.

- Dobra , dobra – zaśmiałem się – spójrzcie w lustro, wyglądacie tak, że nawet Grek na bezludnej wyspie nie chciałby z wami przedłużać gatunku ludzkiego.

Widok był przekomiczny, fryzury, okulary i długie powyciągane kiecki upodobniły je do jakiś Turczynek i to chyba z zabitej wsi.

Statek wolno usiadł w wyznaczonym miejscu, a dziewczyny szybko wyskoczyły na ziemię i jeszcze szybciej zniknęły w okolicznych krzakach. Wiedziały co robić, przeszkoliliśmy je w obsłudze lokalizatora, powinny sobie dać radę. My wznieśliśmy się może trzydzieści metrów w górę i poprzez wyjątkowo czułe kamery pokładowe obserwowaliśmy teren.

- Jak myślicie, nie zauważyli ich? – nie ukrywam, ale byłem mocno zdenerwowany.

- Jeszcze nie – wtrącił się komputer – skanowanie terenu wykryło 10 uzbrojonych mężczyzn w okolicach wzgórza, ale nie zareagowali na nasze lądowanie. Wniosek jest jeden… nic nie widzieli.

- I tak trzymać- syknąłem wpatrzony w monitor na którym wyświetlały się wciąż nowe obrazy z dołu.

- Słuchaj – zwróciłem się do maszyny – Czy mamy tu cos do obrony?

- Co masz na myśli?

- No, broń, jakieś działa laserowe, plazmowe czy coś w tym rodzaju?

- A poco ci broń?

- By się bronić – zaczynała wkurzać mnie ta rozmowa.

- Nie potrzebujecie broni, wy jesteście bronią – pierwszy raz z komputera doszedł odgłos jakby śmiechu. Wyraźnie rozbawiły go moje pytania.

- Określ to jaśniej!

- Przecież i kula i ja cały czas mówimy wam, ze w was jest siła Rady Trzech, wasza siła może zniszczyć tą planetę jeśli tylko tego zechcecie.

- Bredzisz – westchnąłem z rezygnacją – chwilami nie mam już na ciebie siły.

- Idźcie się przespać – zwróciłem się do swoich towarzyszy, Bartek spał od dawna w najlepsze. – ja będę pełnił dyżur, do południa jeszcze kilka godzin.   

- Myślisz, że zasnę – zaśmiał się Dieter – Przecież tak jak Ty będę tu siedział jak na szpilach.

- Ja tam idę – burknął John i ułożył się na dwóch fotelach.

- Ten to zawsze może spać, jego nic nie rusza – Marika zrobiła gest zniecierpliwienia.

- Zostaw go – machnąłem ręką – niech chociaż on będzie wyspany.