HUMOR 

- Co to jest jeśli mężczyzna mówi kobiecie miłe słówka?
- Molestowanie seksualne.
- A jeśli kobieta mówi mężczyźnie miłe słówka?
- 4,20 za minutę.

Prezydenci Polski i Ukrainy proponują spotkanie ws. konfliktu gazowego

Prezydent Lech Kaczyński i prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko rozmawiali w środę telefonicznie z premierem Czech Mirkiem Topolankiem i zaproponowali pilne spotkanie w Pradze "wszystkich stron konfliktu gazowego z przywódcami państw UE".
O rozmowie obu prezydentów z premierem Czech - które obecnie przewodzą pracom Unii Europejskiej - poinformowała Kancelaria Prezydenta RP.
- Prezydenci zaproponowali zorganizowanie w Pradze pilnego spotkania wszystkich stron konfliktu gazowego z przywódcami państw Unii Europejskiej w celu rozwiązania kryzysu - głosi komunikat Kancelarii Prezydenta RP.
Wiktor Juszczenko spotkał się z Lechem Kaczyńskim w prezydenckiej rezydencji w Wiśle.
Prezydent Ukrainy zapewnił po spotkaniu, że strona ukraińska nie podejmowała żadnych działań mających na celu zablokowanie dostaw rosyjskiego gazu do Europy. Oświadczył także, że Ukraina nie dokonała nielegalnego poboru gazu z sieci "ani jednego metra sześciennego".
Juszczenko podkreślił też, że Ukraina w całości rozliczyła się z Rosją za gaz, który został przez Kijów zużyty w listopadzie i grudniu.
Gazprom wstrzymał dostawy gazu na Ukrainę 1 stycznia. W ciągu kilku dni dostawy rosyjskiego gazu przez Ukrainę zostały całkowicie wstrzymane m.in. do Bułgarii, Grecji, Macedonii i Chorwacji.
We wtorek, kilka godzin po odkręceniu kurków rosyjski Gazprom oświadczył, że Ukraina zablokowała wszystkie działania związane z tranzytem gazu do Europy. Ukraiński Naftohaz przyznał, że nie odbiera gazu, gdyż warunki przesyłu gazu przez Rosjan są nie do zaakceptowania.
Ukraiński prezydent powiedział, że Ukraina oczekuje od Rosji "bez żadnych warunków" dostarczenia do jej wschodniej granicy ilości gazu zakontraktowanego przez inne państwa europejskie.
Z kolei czeski wicepremier ds. europejskich Alexandr Vondra ostrzegł, że odcięcie dostaw rosyjskiego gazu przez terytorium Ukrainy zagraża stosunkom UE z Ukrainą i Rosją.
- Zaczyna nam brakować czasu, a powinniśmy już mieć rezultaty (tj. wznowienie dostaw) - powiedział Vodra podczas debaty w Parlamencie Europejskim, poświęconej kryzysowi gazowemu.
Jak dodał, "jeśli nie będziemy mieli rezultatów, w nieunikniony sposób będzie to miało konsekwencje polityczne dla naszych stosunków z obu krajami". Nie wyjaśnił, jakie "konsekwencje polityczne" ma na myśli.
Natomiast prezydent Rosji Dmitrij Miedwiediew zaproponował zwołanie 17 stycznia w Moskwie szczytu państw-odbiorców rosyjskiego gazu i państw tranzytowych.
Miedwiediew wystąpił z taką propozycją, przyjmując w swojej rezydencji w Barwisze koło Moskwy premierów Mołdawii, Słowacji i Bułgarii - Zinaidę Grecianii, Roberta Fico i Sergeja Staniszewa, którzy przyjechali w tym dniu do Moskwy, aby podjąć próbę przywrócenia dostaw rosyjskiego gazu do swoich krajów.
Według rosyjskiego prezydenta celem tego spotkania byłoby zażegnanie obecnego konfliktu i zastanowienie się, jak zapobiec takim kryzysom w przyszłości.
PAP

W czwartek nastąpią zmiany w otoczeniu prezydenta

W czwartek o godz. 17 ma odbyć się uroczystość powołania posła PiS Aleksandra Szczygły na stanowisko szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego - dowiedziała się nieoficjalnie Polska Agencja Prasowa. Piastujący do tej pory to stanowisko Władysław Stasiak ma zostać wiceszefem Kancelarii Prezydenta.
Kancelaria Prezydenta poinformowała oficjalnie, że w czwartek prezydent dokona zmian na stanowiskach szefa BBN i wiceszefa Kancelarii. Nie podano jednak żadnych nazwisk. Wcześniej informację o tych zmianach podała "Rzeczpospolita".
Kariera Stasiaka
Władysław Stasiak został szefem BBN w listopadzie 2007 roku. Ma 41 lat. Pochodzi z Wrocławia. Jest absolwentem Wydziału Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej.
Po studiach w KSAP, w latach 1993-2002, pracował w Najwyższej Izbie Kontroli. Był m.in. wicedyrektorem Departamentu Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Wewnętrznego NIK, odpowiedzialnym za kontrole dotyczące badania i oceny sprawności działania policji, Straży Granicznej i Państwowej Straży Pożarnej. Pełnił tę funkcję, gdy prezesem Izby był obecny prezydent Lech Kaczyński.
W listopadzie 2002 r., gdy L. Kaczyński został prezydentem Warszawy, Stasiak objął funkcję jego zastępcy. W warszawskim Ratuszu odpowiadał m.in. za sprawy bezpieczeństwa publicznego, działalność straży miejskiej oraz ewidencję ludności, ochronę zdrowia, sport i kulturę fizyczną.
Trzy lata później, po wygranych przez PiS wyborach - w listopadzie 2005 r., Stasiak powołany został na stanowisko wiceministra spraw wewnętrznych i administracji. W resorcie odpowiadał za nadzór nad policją, Strażą Graniczną i Biurem Ochrony Rządu.
W sierpniu 2006 r. został szefem Biura Bezpieczeństwa Narodowego.
Rok później, w sierpniu 2007 r. został ministrem SWiA, po tym jak odwołany został ówczesny szef tego resortu Janusz Kaczmarek w związku z przeciekiem w tzw. aferze gruntowej. Do BBN wrócił po trzech miesiącach.
Kariera Szczygły
Aleksander Szczygło już trzecią kadencję jest posłem PiS. W czasie rządów Prawa i Sprawiedliwości Szczygło był także szefem Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego i ministrem obrony narodowej.
Szczygło odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim pod opieką obecnego prezydenta. W 1996 r. odbył studia podyplomowe z zakresu administracji na University of Wisconsin w USA, gdzie otrzymał stypendium rządu USA. W latach 1990-91 pracował jako specjalista w biurze prawnym Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność".
Od 1991 do 1992 r. zajmował stanowisko specjalisty ds. legislacyjnych w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. W latach 1992-1995 pełnił funkcję dyrektora gabinetu prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Izbą kierował wówczas Lech Kaczyński. Od stycznia do października 1997 roku był doradcą głównego inspektora w Głównym Inspektoracie Pracy.
W latach 1997-2000 Szczygło zajmował stanowisko dyrektora departamentu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W czerwcu 2000 r. został doradcą prezesa zarządu banku PKO BP SA.
PAP

IPN chce wyjaśnić sprawę zbiorowej mogiły w Malborku

Na prośbę prokuratury rejonowej w Malborku IPN będzie szukał w swoich archiwach informacji, które mogą pomóc wyjaśnić sprawę zbiorowej mogiły, na jaką natrafiono w tym mieście. Ze zbiorowego grobu wydobyto dotąd szczątki ponad 1800 osób.
Jak poinformował szef malborskiej prokuratury rejonowej, zajmującej się sprawą, Waldemar Zduniak, podległa mu jednostka skierowała do warszawskiego IPN prośbę o przeszukanie jego archiwów. Prokuratorzy mają nadzieję, że w dokumentach Instytutu znajdą się jakieś informacje związane z odkrytą w Malborku zbiorową mogiłą.
- Oczywiście przejrzymy archiwa - powiedział rzecznik prasowy IPN Andrzej Arseniuk. Na szczątki pochowane na jednej z działek w centrum Malborka natrafiono przy okazji prac poprzedzających budowę hotelu w październiku ub.r. Prace przy ekshumacji ciągle trwają. Dotąd z ziemi wydobyto szczątki ponad 1800 ludzi, zarówno kobiet, mężczyzn, jak i dzieci. Niewielka część szkieletów nosi ślady po kulach.
Próbując wyjaśnić okoliczności, w jakich zginęli ludzie pochowani w zbiorowej mogile, malborska prokuratura poprosiła wcześniej o pomoc gdański oddział IPN. - W naszych podręcznych archiwach nie natrafiliśmy jednak na żadne informacje, które mogłyby pomóc wyjaśnić tą sprawę - powiedział szef gdańskiego pionu śledczego IPN Maciej Schulz.
Pracownik Muzeum Zamkowego w Malborku i jednocześnie znawca historii miasta Bernard Jesionowski sądzi, że mogą być to szczątki cywilnych niemieckich mieszkańców Malborka, którzy zmarli lub zostali zabici na początku 1945 roku, m.in. w czasie walk między wojskami rosyjskimi a niemieckimi.
- Wprawdzie już w końcu 1944 roku niemieckie dowództwo rozkazało ludności cywilnej opuścić Malbork, była jednak spora grupa osób, które nie posłuchały tego nakazu - wyjaśnił Jesionowski dodając, że w Malborku pozostało kilka tysięcy cywilów. - Los części z nich, według różnych źródeł od kilkuset do 1,5 tysiąca osób, dotąd był nieznany - powiedział Jesionowski.
Według Jesionowskiego, część z nich mogła umrzeć na skutek różnego rodzaju chorób, część mogła zostać zabita. Jego zdaniem ciężka zima na przełomie 1944 i 1945 roku mogła sprawić, że mieszkańcy, mimo toczących się na ulicach walk, wychodzili z kryjówek, aby zdobyć opał czy jedzenie, i ginęli od przypadkowych kul. Jesionowski nie wyklucza jednak, że część ludzi pochowanych w mogile mogła zostać zastrzelona.
Zgodnie z teorią Jesionowskiego, zbiorowa mogiła mogła powstać pod koniec zimy lub wiosną 1945 roku, w czasie porządkowania miasta. Podobne zdanie na temat okoliczności powstania zbiorowego grobu ma także prokurator Maciej Schulz. - Ciała mogły zostać zwiezione z całego miasta i umieszczone w naturalnym zagłębieniu, np. leju po bombie - powiedział Schulz.
Wyjaśnieniem sprawy masowego grobu znalezionego w Malborku, zainteresowany jest Rzecznik Praw Obywatelskich. - W poniedziałek wysłaliśmy do gdańskiego IPN list, w którym rzecznik prosi o informacje na temat działań, jakie podjęła ta instytucja tej sprawie - powiedziała Marta Kukowska z wydziału komunikacji społecznej w biurze RPO. List nie dotarł jeszcze do Gdańska.
PAP

Dalej...

Zmarł Nicholas Rey, były ambasador USA w Polsce

W wieku 70 lat zmarł nagle we wtorek wieczorem Nicholas A. Rey, były ambasador USA w Warszawie w latach 1993-1997 i zasłużony działacz Polonii amerykańskiej.
Rey pochodził z Polski, urodził się w Warszawie w 1938 r. Do USA przybył z rodziną zaraz po II wojnie światowej. Ukończył studia na Uniwersytecie Princeton i Uniwersytecie Johna Hopkinsa. Pracował w znanych bankach inwestycyjnych Merrill Lynch i Bear Stearns.
Na stanowisko ambasadora został mianowany przez prezydenta Billa Clintona. Po zakończeniu swej misji dyplomatycznej w 1997 r. aktywnie działał w Partii Demokratycznej, m.in. w kampaniach wyborczych Ala Gore'a i Johna Kerry'ego.
Był jednym ze współzałożycieli i czołowych działaczy Polsko- Amerykańskiej Rady Konsultacyjnej (American Polish Advisory Council - APAC), organizacji lobbującej na rzecz Polski i zrzeszającej prominentnych przedstawicieli Polonii, jak Edward Rowny i Mark Brzeziński.
- Nick był dynamicznym, pełnym entuzjazmu człowiekiem, który kochał Amerykę i Polskę. Naprawdę pomógł Polsce powrócić do Europy - powiedział po śmierci b. ambasadora Mark Brzeziński.
PAP

Chiński dysydent: Pekin ryzykuje wybuch społeczny

Znany chiński dysydent Wei Jingsheng ostrzega, że - o ile władze nie rozwiążą skutków globalnej recesji - w Chinach może dojść do wybuchu społecznego.
Wei Jingsheng był więziony w latach 1979-93 i 1994-97 za działalność na rzecz praw człowieka. W 1997 roku deportowano go do USA. Otrzymał nagrodę Sacharowa oraz nagrodę Roberta F. Kennedy'ego.
W artykule w środowym brytyjskim "Timesie" 58-letni Wei przewiduje, że chiński rząd w czasie spowolnienia gospodarczego "będzie starał się ratować duże przedsiębiorstwa rządzącej elity", zamiast pomóc zwykłym ludziom.
Ocenia, że w Chinach skutki światowego kryzysu finansowego zwiększą niezadowolenie społeczne, zwłaszcza wśród ponad 300 mln ludzi, których dochód wynosi mniej niż jednego dolara dziennie. Te 300 mln to jedna piąta ludności Chin.
W Chinach, które dysponują rezerwą walutową w wysokości 2 bln dolarów, rozziew między bogatymi a biednymi jest ogromny: 70% bogactwa Chin znajduje się w rękach 0,4% ludności - pisze gazeta.
- Rosnące bezrobocie i stojące w miejscu płace będą zasilać rosnącą niechęć wobec superbogatych, zagrażając pozycji klasy rządzącej - uważa Wei.
Jego zdaniem chiński rząd znalazł się wobec "okrutnego dylematu. Może działać tak, by pomóc zwykłym obywatelom (na wzór Nowego Ładu amerykańskiego prezydenta Roosevelta w latach 30.), lub wybrać klasę biurokratyczno-kapitalistyczną. Ale nie może zrobić obu tych rzeczy".
Według Wei bezrobocie w Chinach jest o wiele wyższe niż oficjalnie podawane 4% w rejonach miejskich; sięga być może nawet 20%.
Dla władz groźbę stanowi kilkadziesiąt milionów wieśniaków, którzy po sezonie noworocznych wizyt u rodziny wrócą do miast, zobaczą pozamykane fabryki i znajdą się bez pracy. Wei dodaje przy tym, że "chińscy wieśniacy mają za sobą długą tradycję buntów".
PAP

Minus 39 st. C w USA - loty odwołane, szkoły zamknięte

Arktyczne mrozy w Stanach Zjednoczonych. W wielu miejscach na północy tego kraju temperatura spadła poniżej minus 30 stopni Celsjusza. W International Falls w Minnesocie w nocy termometry pokazały minus 39 stopni. Na lotnisku O'Hare w Chicago odwołano 300 lotów. W stanach Iowa i Pensylwania zamknięto część szkół.
Arktyczny front atmosferyczny dotarł do kilkunastu amerykański stanów - od Montany aż po Nowa Anglię. W znanym z filmu braci Cohen miasteczku Fargo w Północnej Dakocie termometry pokazały 35 stopni poniżej zera. W wielu miejscach, nawet w ciągu dnia, temperatury nie przekraczały minus 20 stopni.
W rejonie Wielkich Jezior wystąpiły burze śnieżne. Na lotnisku O'Hare w Chicago odwołano 300 lotów. W stanach Iowa i Pensylwania zamknięto część szkół. W innych lekcje rozpoczynały się z 2-3 godzinnym opóźnieniem by dzieci nie musiały czekać na autobusy w największym mrozie.
Fala arktycznych mrozów będzie przesuwać się na południe Stanów Zjednoczonych. Nawet w ciepłych południowych stanach takich jak Teksas, Alabama i Georgia temperatury mają spaść do minus 10 stopni Celsjusza.
IAR

Legenda kina znów na wielkim ekranie

Słynny francuski aktor, 75-letni Jean-Paul Belmondo wraca na wielki ekran po siedmiu latach zmagania się z chorobą. Od środy można go zobaczyć we francuskich kinach w najnowszym filmie "Un homme et un chien" ("Człowiek i jego pies").
Odtwórca wielu pamiętnych ról gangsterów i złodziei, w takich klasycznych filmach jak "Borsalino" czy "Do utraty tchu", pojawia się w filmowej roli po raz pierwszy od 2001 roku. Wtedy to doznał udaru mózgu, którego skutki, m.in częściowy paraliż twarzy, przerwały na długo filmową karierę gwiazdora.
Wchodzący wlaśnie na ekrany dramat psychologiczny "Człowiek i jego pies" w reżyserii Francisa Hustera jest - jak pisze francuska prasa - "wielkim powrotem Belmondo". Film ten jest nową wersją klasycznego dzieła włoskiego neorealizmu "Umberto D." Vittorio de Sici z lat 50.
Jean-Paul Belmondo gra w nim rolę starego profesora, który z dnia na dzień traci dach nad głową, stając się samotnym kloszardem z jednym jedynym przyjacielem - wiernym psem. U boku gwiazdora występuje młoda, obiecująca aktorka Hafsia Herzi, znana z obsypanego w 2008 roku Cezarami filmu "Tajemnica ziarna".
Mimo widocznych wciąż skutków choroby - problemów z wyraźną wymową i szybkim poruszaniem się - aktor bez wahania zgodził się wystąpić w filmie. - Kiedy wyszedłem ze szpitala, obiecałem sobie, że będę walczył, by pokazać innym chorym, że można coś jeszcze zrobić - powiedział w jednym z wywiadów Belmondo. Dodał, że dedykuje ten film wszystkim młodym niepełnosprawnym, których spotkał w czasie rekonwalescencji.
Szymon Łucyk PAP

Koniec Guantanamo

Globalny symbol łamania praw człowieka przez Waszyngton, więzienie w bazie Guantanamo ma zostać zamknięte jeszcze w styczniu. Tym samym Barack Obama zamierza spełnić swą przedwyborczą obietnicę.
Jak twierdzą doradcy prezydenta elekta, już w pierwszych dniach prezydentury Obamy zostanie wydany rozkaz o zamknięciu więzienia. Waszyngton chce wyjść naprzeciw oczekiwaniom wszystkich sojuszników oraz międzynarodowych organizacji ochrony praw człowieka, które od lat wytykają nadużycia wobec przetrzymywanych w Guantanamo osób.
- Sprawa nie będzie jednak prosta, a samo zamknięcie więzienia nie odbędzie się z dnia na dzień - powiedział przyszły prezydent w trakcie najnowszego wywiadu dla telewizji ABC. - Znajduje się tam wiele groźnych osób, które na pewno nie zostaną ot tak wypuszczone na wolność. Niemniej jednak sam cel jest dla mniej jasny i nie podlega negocjacjom. Do uzgodnienia pozostaną kwestie techniczne - dodał Obama.
Największą trudność sprawią oczywiście sami więźniowie. Doradcy prezydenta zapewniają, że przypadek każdego więźnia będzie rozpatrywany na nowo, a następnie zostanie podjęta decyzja o ich dalszym losie. Na pewno część z więźniów zostanie uwolniona lub przekazana władzom krajów pochodzenia. I tu pojawia się pierwsze wyzwanie. Jak dotąd prawie wszystkie kraje, z których pochodzą więźniowie Guantanamo, nie godziły się na ich przyjęcie.
Druga kwestia to wybór nowego miejsca dla osób, które w dalszym ciągu będą przetrzymywane. Wśród nich na pewno znajdzie się piętnastu podejrzanych, którzy mają status "szczególnie niebezpiecznych". Należy też podjąć decyzję, przed jakim staną oni sądem - cywilnym czy wojskowym.
Ci, którzy będą nadal więzieni, mogą liczyć na lepsze traktowanie. Obama zapowiedział, że jego administracja stworzy nowe procedury przetrzymywania więźniów podejrzewanych o terroryzm tak, aby były one w pełni zgodne z amerykańską konstytucją. - Chcemy dać światu wyraźny sygnał, że poważnie traktujemy nasze wartości - powiedział Obama.
Aktualnie w więzieniu w bazie Guantanamo przebywa dwieście pięćdziesiąt pięć osób. Większość z zatrzymanych nie ma postawionych żadnych zarzutów. Organizacje praw człowieka, które od lat krytykują postawę władz amerykańskich wobec zatrzymanych, przyjęły wiadomość o likwidacji więzienia jako bardzo dobry sygnał ze strony przyszłych władz USA. - Mimo to nie zamierzamy przestać kontrolować bieżącej sytuacji w Guantanamo - powiedziała Caroline Fredrickson z organizacji Civil Liberties Union.
psz.pl

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

Dzisiaj Rzeszów

RZESZÓW

Rzeszów to ponad 173-tysięczne miasto, stolica województwa podkarpackiego, siedziba władz diecezjalnych, największy ośrodek przemysłowy, handlowo-usługowy, akademicki i kulturalny w południowo-wschodniej Polsce. Położony jest nad rzeką Wisłok, która na północ od miasta, w okolicach Tryńczy wpada do Sanu. W Rzeszowie spotykają się dwie krainy geograficzne – równinna, lesista Kotlina Sandomierska i pięknie ukształtowane, pagórkowate Pogórze Karpackie. Region rzeszowski należy do najcieplejszych w Polsce, położony w podgórskiej strefie klimatycznej, charakteryzuje się długimi upalnymi latami i niezbyt ostrymi zimami.
 

Panorama Rzeszowa

Pięknie położony u stóp Karpat Rzeszów, którego udokumentowana historia sięga roku 1354, szczyci się wieloma zabytkami, z których do najbardziej interesujących można zaliczyć: XV–wieczny Ratusz

Dalej

Dzisiaj publikujemy czterdziesty siódmy artykuł z serii wspomnień kombatanckich spisanych przez Kazimierza Patalasa w książce zatytułowanej Przez boje, przez znoje, przez trud-kombatanckie losy
 

KAROLINA WIKTOROWICZ WSPOMNIENIA Spisane w lipcu 1986

Pochodzę z okolic Lwowa, z miejscowości Kłodno Wielkie. Rodzice mieli gospodarstwo.
Rodzina składała się z czterech córek i jednego brata Józefa. Miałam jedenaście lat i
chodziłam do czwartej klasy szkoły powszechnej kiedy wybuchła wojna. Mój brat wyjechał w maju 1939-go roku do Niepokalanowa, do Zakonu Franciszkanów u Ojca Maksymiliana Kolbe i odbywał tam nowicjat. Z rozpoczęciem wojny rozpuszczono ich do domów. Bardzo utkwił mi w pamięci dzień powrotu brata spod Warszawy.
Pamiętam również dokładnie wywózkę do Rosji. Było to 10-go lutego 1940-go roku. Rano normalnie wstałam do szkoły. Mieszkaliśmy z dala od wioski, na parcelacji. Do szkoły trzeba było iść ponad godzinę. O szóstej rano usłyszałam pukanie do drzwi. Mama była
przerażona, bo w domu nie było ani ojca, ani brata. W domu były dwie ciocie. Ciocia Marysia podeszła do drzwi i zauważyła kilka osób. Zapowiedzieli nam, aby się szybko ubrać i przygotować do wyjazdu. Zabraliśmy żywności na kilka dni. Nie powiedziano nam dokąd mamy jechać. Mama zwróciła uwagę, że męża nie ma z nami. Odpowiedział
jej na to jeden z żołnierzy: "Nie martw się tam dostaniesz drugiego męża". Najmłodsza siostra miała pół roku. Była z nami również babcia, staruszka. Cioci, nie pozwolono odejść do swojej rodziny i musiała pojechać razem z nami. Załadowali nas na sanie i zawieźli na dworzec kolejowy. Tu spotkaliśmy wszystkich naszych sąsiadów z parcelacji. Ciocia spotkała wszystkie swoje dzieci i dołączyła do nich.
Zapakowano nas do bydlęcych wagonów. Czekaliśmy tam ponad dobę. W międzyczasie znalazł się ojciec. Odnalazł nas dzięki psom, które zaprowadziły go do naszego wagonu. W transporcie byliśmy ponad trzy tygodnie. Mieliśmy tylko suchy prowiant i "kipiatok" (gorąca woda). W wagonie mieliśmy piec. Gdy pociąg ruszył zaczęliśmy płakać i śpiewać: "Kto się w opiekę podda Panu swemu". Po trzech tygodniach dotarliśmy w okolice Świerdłowska. Saniami wieziono nas cztery godziny do osady.
W "posiołku" (osadzie) były przygotowane baraki. W jednym domku mieszkaliśmy razem z czterema rodzinami z tego samego transportu. Miejscowi, także przesiedleńcy, byli dla nas uprzejmi. Rosjanka, widząc matkę z maleństwem na ręku przyniosła kwaterkę
mleka i jajko. Podzieliła się z tym co miała. Matka zaplanowała zakup kozy na spółkę z drugą panią, która również miała maleńkiego synka, jak nasza Zosia. My starsze chodziliśmy do szkoły, a Zosia do żłobka. Starsze rodzeństwo pracowało w lasach. Podczas lata pracowali przy nacinaniu sosny i zbiorze żywicy. Ja zajmowałam się siostrą, zwłaszcza, gdy zachorowała na odrę. Bardzo mi utkwiło w pamięci czterdzieści
trumienek ustawionych w rzędzie, gdy dzieci masowo wymierały na odrę. Pozostała przy życiu tylko moja siostra i chłopiec, maleństwa, które chowały się na kozim mleku. Umarł również synek komendanta. Lekarz był bezradny. Przeżyliśmy z trudem ciężką zimę syberyjską. W barakach było bardzo zimno. Najbardziej dokuczały nam pluskwy. Nie
można ich było wytępić. Do tego rozpleniły się wszy.
Śpiewaliśmy z radości pieśni patriotyczne i religijne. Osiedleńcy innych narodowości, Niemcy i Rosjanie, zazdrościli nam. Po amnestii spakowaliśmy się. Miejscowi chcieli nas zatrzymać, bo potrzebowali robotników. Straszyli nas, że nas głód wykończy zanim
dostaniemy się do Polski. Kierowaliśmy się tam, gdzie się organizowało polskie wojsko. Jechaliśmy pociągiem, nie mieliśmy jednak żywności. Dojechaliśmy na południe. Było wprawdzie cieplej, ale za to dokuczał nam głód. Zatrudnili nas w kołchozach, przy zbiorze bawełny.


Dalej...

Dzisiaj rozdział I książki prof. Marii Anny Jarochowskiej zatytułowanej "Poza gniazdem. Wizerunki emigrantki polskiej w Kanadzie w XX wieku". Książkę można nabyć  w biurze "CZASU".

CZĘŚĆ DRUGA : W pojedynkę

ROZDZIAŁ V Etap czwarty ( 1979 -2000)


Granice pomiędzy trzecim i czwartym etapem polskiej emigracji do Kanady są do pewnego stopnia arbitralne, ponieważ w obu okresach przeciętny typ emigrującej kobiety pozornie jest taki sam. Jednak w miarę jak liczba emigrantek czwartego etapu rosła, ukryte poprzednio różnice pomiędzy obydwoma etapami zaczynały się uzewnętrzniać. W trzecim etapie ( 1957 - 1979 ) dominowały kobiety urodzone albo jeszcze przed wojną albo w czasie wojny. Natomiast w etapie następnym do Kanady emigrowały kobiety już urodzone i wychowane w PRL, a przez to znacznie bardziej spolaryzowane kulturalnie.

Wśród starszego ( przedwojennego lub wojennego) pokolenia grupy przechowujące w Polsce tradycje i wartości z okresu wojny i przedwojnia dominowały życie kulturalne, ale już od roku 1945 oficjalna polityka reżymu komunistycznego dążyła do przekształcenia społeczeństwa w polską odmianę homo sovieticus, nie ustając w ośmieszaniu polskich wzorców kulturowych i zastępowaniu ich przez wzorce "socjalistyczne" , nie wywodzące się z polskiej tradycji. Dlatego młodsze pokolenie, urodzone i wychowane już w PRL-u wzrastało w atmosferze oficjalnie odrzucającej polską ciągłość historyczno-kulturalną. W indywidualnych przypadkach, od rodziców lub dziadków młodzi załapywali tradycje i dawne zasady, ale nigdy nie mieli do nich społecznego spójnika. Odwrotnie, w szkołach, w prasie, w radiu i później w telewizji tak, jak w całym życiu społecznym, swoje wzorce wyniesione z domów widzieli ośmieszane i pogardzane.

Dla wielu innych "socjalistyczne wzorce" oznaczały poprostu nowoczesność i pozbycie się przedwojennego balastu kulturowego, co było tym łatwiejsze , że młodzież Polski Ludowej przez całe dziesięciolecia była ograniczona tylko do kontaktów ze światem radzieckiego realizmu. Stąd grupy awansujących społecznie inteligentów nawet przeciwnych polityce komunizującego państwa miały swoje wzorce kulturowe podbarwione "radziecką kulturą" pojmowania świata, obowiązków człowieka i społeczeństwa, moralności itd. W efekcie wśród licznych grup młodych ludzi powstawały konfuzje w pojęciach najbardziej potrzebnych. Szczególnie widoczne to było na pokoleniu, które zaczęło przybywać do Kanady pod koniec lat siedemdziesiątych, a szeroką masą napłynęło w latach osiemdziesiątych. Było ono, może dlatego, najbardziej zróżnicowaną kulturalnie grupą imigrantów polskich. Jedni trzymali się wzorców wyniesionych z domów rodzinnych. Inni, tworzyli grupę ludzi wychowanych na sprzecznościach wzorców domowych i państwowych. Dla tych ludzi własna tożsamość często bywała niejasna. Stąd w kwestiach kultury albo polegali oni przede wszystkim na sobie i swoich sądach, albo bywali skonfundowani. Dla większości zasadą postępowania stała się pewność siebie.

Różnice wynikające z tych faktów zostały w Kanadzie natychmiast zauważone przez zasiedziałych już od dawna polskich imigrantów, którzy komentowali je w sposób następujący: To przeważnie ..."ludzie młodsi wiekiem, posiadający kwalifikacje zawodowe, mający częściej wyższe wykształcenie aniżeli ich poprzednicy. Nie można pominąć faktu, iż przybywają oni z miast, a nie ze wsi oraz - co jest bardzo istotne - należą do pokolenia urodzonego i wychowanego w ustroju komunistycznym, w systemie totalitarnym - obcym i wrogim - w którym musieli i potrafili ułożyć swoje życie."[195] Tak w roku 1990 Benedykt Heydenkorn pisał o emigracji, która wkrótce otrzymała zbiorową nazwę "solidarnościowej", choć zaczęła się wcześniej i nie wszyscy jej członkowie byli emigrantami politycznymi.

Dalej...