- O co tu chodzi? – zwróciłem się do naszej maszyny – Możemy mu zaufać?

- Tak – odparła – On ma wyższy priorytet ode mnie, to jest wysłannik tej
drugiej kuli, jak wy to nazwaliście i jeśli chcecie odlecieć to musicie mieć
kody.

- Czemu nam nie powiedziałeś, że on tu jest?

- Nikt tego nie wiedział, tylko wy.

- My też nie wiedzieliśmy.

- Wy to mieliście zakodowane w genach i tylko wy mogliście dotrzeć do
niego – komputer starał się nam to wytłumaczyć. – Tu moja misja się kończy,
a on was poprowadzi dalej.

Wśród nas nastąpiła duża konsternacja. Patrzyliśmy po sobie i tak naprawdę
pierwszy raz od momentu niespodziewanego uwolnienia z twierdzy poczuliśmy
się znów zagubieni.

Zgoda! – zdecydowaliśmy po chwili. – W takim razie przesiadamy się, zresztą
nie mamy innego wyjścia.

Obydwa statki wyłączyły pola siłowe i wolno zbliżyły się do siebie. Z nowego
wysunął się teleskopowy korytarz, który połączył się z naszego włazem, drzwi
otworzyły się, mogliśmy bez przeszkód opuścić pokład, co też uczyniliśmy, a
nie ukrywam, że przyjście z jednego na drugi nie było miłym przeżyciem,
bujało nami niemiłosiernie. Nasz nowy „ścigacz” nie różnił się zbytnio od
poprzedniego, no może był trochę większy. Twarz na monitorze była
sympatyczniejsza, ale to tylko drobny szczegół kosmetyczny.

- Witam was – odezwała się – Teraz zawiozę was do głównej bazy, zostaniecie
przygotowani do ostatniego etapu, resztę wyłuszczy wam główny komputer.

Okręty rozłączyły się, nabraliśmy szybkości i momentalnie pomknęliśmy w dół.
Lecieliśmy tuż nad morzem wywołując gigantyczną falę, prawie jak małe
tsunami, aż nagle zanurzyliśmy się w oceanie. Co ciekawe mimo oporu wody nie
zmniejszyliśmy szybkości, cały czas zanurzając się coraz głębiej. Widok
przez okna był niesamowity, najpierw olbrzymia różnorodność kolorowych ryb,
jak i roślinności, zaś z nabieraniem głębokości mnogość szarawych
przedziwnych stworów, jakby z innej planety. W pewnym momencie przebiliśmy
się przez jakąś skałę i statek nasz zawisł tuż nad posadzką olbrzymiej
skalnej sali oświetlonej znanym już nam niebieskawym światłem, by po chwili
delikatnie wylądować. Drzwi automatycznie otworzyły się jakby zapraszając do
wyjścia.

Popatrzyliśmy na siebie i bez słowa opuściliśmy pokład. Staliśmy naprawdę w
gigantycznym pomieszczeniu. Długość jego wynosiła około pięćdziesięciu ,
szerokość blisko trzydzieści, a wysokość dwadzieścia metrów.

- Prawie jak boisko – szepnął Dieter – Na co komu takie pomieszczenia?

- Zaraz się dowiemy  - pokazałem ręką bliźniaczą kulę w rogu hali świecącą
się tak jak poprzednia wszystkimi kolorami tęczy.- Chodźmy tam!

Wolno podeszliśmy bliżej i tak jak kiedyś ukazał nam się olbrzymi ekran , a
na nim twarz starca.

- Witajcie! – zaczął metalicznym głosem – Wiecie już kim jestem, ale nie
zdajecie sobie sprawy z tego, że tylko w was jest nadzieja naszej planety.
Poznaliście już bliźniaczy mi komputer, gdyż on zaznajomił was z pierwszym
etapem misji. Nie wiecie jednak najważniejszego, otóż byliście zwykłą jak
mawiają ludzie przynętą, bo dzięki wam wiedzą już gdzie się znajduję i lada
chwila przeprowadzą na nas atak.

- Atak? – szepnąłem zaskoczony. – Jaki atak? Kto?

- Mój bliźniak – odparł komputer – Tyle tysięcy lat czekał na ten dzień,
jego podstawowym celem na Ziemi było zniszczenie mnie.

- Ale dlaczego?

- Chciał dostać kody do Medusy, by móc go przejąć. Widzicie,  tak jak wy
macie wirusy komputerowe, tak i my mieliśmy swoje. Też pisali je ludzie, ale
ich zamiarem było przejęcie władzy na Syriuszu i faktycznie o mało im się to
nie udało. Wszystko spaliło na panewce kiedy zagroziła nam ogromna
asteroida, każdy chciał ratować skórę i nikt już nie myślał o rebelii, ale
był jeden człowiek, który nie bał się katastrofy, był bowiem bardzo chory i
stary.

Dowiedział się o planach Rady Trzech i wpadł na szatański pomysł, zaraził
wirusami prawie wszystkie kapsuły, oraz oprogramowanie większości
komputerów, w tym mojego brata.

Te złośliwe programiki spowodowały to , że wszystkie ekipy przed wami
zginęły w pierwszym etapie, one zniszczyły wszystkie maszyny opiekujące się
waszymi poprzednikami.

Powoli eliminowano wszystkie statki naszej floty i do tej pory dotrwały
tylko trzy, a myślę, że już dwa, ponieważ dostałem sygnał, że okręt którym
podróżowaliście do tej pory został trafiony z działa plazmowego z satelity.

- Bunt maszyny? – zdziwił się John. – To brzmi jak bajka.

- Trudno to nazwać buntem – odparł komputer – po prostu mój brat zwariował
jak wy to ludzie nazywacie. Przejęcie Medusy , czy wyrżnięcie naszej floty
nic mu nie daje, on niszczy dla samej idei zabijania i dopiero wtedy
spocznie kiedy wybije wszystko co się rusza. Przypuszczam, że obróci się w
końcu przeciwko ludziom.

- Trzeba to powstrzymać! – krzyknąłem – przecież ty też masz możliwości
takie same jak i on.

- Nie! – zaprzeczył – ja nie jestem komputerem bojowym, moją misją było
wyprawienie was z powrotem na Syriusza, nic poza tym. On dostał się tu długo
po mnie i dlatego nie znał mojej kryjówki, w przeciwnym wypadku pewnie
odżałowałby statek i mnie zniszczył.

- Nie możemy odlecieć zostawiając na Ziemi nienormalną maszynę .

- Owszem – starzec na ekranie skinął głową – Medusa jest wstanie go
zniszczyć, ale dopiero kiedy wystartuje. Jego pole siłowe jest tak silne, że
nic go nie jest w stanie ruszyć, a działa plazmowe mogą spalić praktycznie
wszystko w promieniu kilkudziesięciu kilometrów, to jest jak wy tu mówicie
pancernik kosmosu i właśnie za jego pomocą załatwicie tego czubka.

- Czegoś tu nie rozumiem – Dieter wtrącił się do rozmowy – mówisz o kodach,
przecież jak teraz zniszczy ciebie to zniszczy nas i nici z kodów.

- On poczeka jak opuścicie moją kryjówkę ruszając po swój statek i wtedy
uderzy.

- Jak będzie chciał nam odebrać te dane? – spytałem.

- Przygotuje nową pułapkę – odparł komputer – tak jak wszystkie poprzednie.

- Przecież to nie on – zaprotestowałem.

- Nie on? – maszyna zaśmiała się – a skąd tamci wiedzieli, o Krakowie,
Atenach czy Mekce?

To były świadome przecieki, a prócz tego mówiłem wam o zawirusowanych
kapsułach. Wtedy kiedy otworzono waszą w innej miejscowości sama z siebie
pękła inna, ale o tej nikt nic nie wiedział. DNA było uszkodzone, ale gaz
zarażony wirusem od człowieka do człowieka przemieszczał się kierunku
najwyższych władz, aż dotarł tam, gdzie trzeba. Tak jak ci co wam pomagali
tak z równym zaangażowaniem inni was zajadle gonili.

- Przecież to chore, to niczemu nie służy – szepnąłem.

- Owszem , przecież o tym cały czas mówię, tu chodzi o bezsensowną
samozagładę.

- Ale dlaczego ten człowiek to uczynił? – spytałem. – Przecież już i tak był
pod kreską.

- Bo był kiedyś w Radzie Trzech i został z niej wykluczony, to jego DNA
pierwotnie miało być w kapsułach, to było ze zwykłej ludzkiej zemsty.  Teraz
zbliżcie się po kolei do mnie i telepatycznie każdemu z was przekażę część
kodu – zakomunikowała maszyna – Tylko razem zasiadając w kabinie Medusy
będziecie mogli go wprowadzić, dlatego dbajcie o siebie nawzajem, tą
procedurę ustaliła Rada i nic jej nie może zmienić.

Podeszliśmy po kolei do kuli, a następnie każdy z nas poczuł jakby przypływ
energii i nic więcej, dziwne!?.

- Teraz to jest ukryte w waszej podświadomości, ale w odpowiednim momencie
będziecie wiedzieli,  co wklepać – uspokoił nasze myśli. – a teraz
wsiadajcie do statku i ruszajcie dalej, tamtemu może nie starczyć
cierpliwości.

- Co się stanie z tobą?- spytał Dieter.

- Ja ulegnę rozpadowi – odparł komputer – Nie mam odpowiedniej broni żeby
się bronić, a prócz tego tak zostałem zaprogramowany, że nie wolno mi
niszczyć innych robotów, jestem tylko urządzeniem, owocem genialnej myśli
waszych przodków. Teraz jednak spieszcie się!

Jak dolecicie nad Morze Śródziemne i ustawicie swój okręt według
lokalizatora dokładnie nad celem, uruchomi się tunel energetyczny i zacznie
się proces podnoszenia. Starajcie się zrobić to w nocy, ponieważ widok
Medusy to szok dla przeciętnego Ziemianina, to coś niewyobrażalnego. A teraz
już idźcie , czas nagli.

- Żegnaj ! – pomachaliśmy kuli i pośpiesznie wróciliśmy na statek, który
niezwłocznie okręcił się wokół swojej osi i wystartował.























                                                                 EPILOG









Tak jak poprzednio pokonywaliśmy głębiny oceanu, żeby nagle wyskoczyć z wody
i wzbić się w powietrze. Tym razem nie była to zwykła podróż, to był wyścig,
ścigaliśmy się ze śmiercią,  z nienormalnymi maszynami szalejącymi w
nieświadomym zagrożenia realnym ziemskim świecie. Wszystko było tu
postawione na głowie, gdyż tym razem komputery  i roboty wysługiwały się
ludźmi, a nie na odwrót.

Rozmowy nie kleiły się, siedzieliśmy pogrążeni we własnych myślach,
analizując w ciszy najnowsze wiadomości, to wszystko nie mieściło się w
głowach.

Po pół godzinie komputer doniósł nam o potężnym wybuchu tuż u wybrzeży
Jamajki, spojrzeliśmy tylko po sobie… zawirusowana kula zniszczyła podmorską
bazę, zostaliśmy sami, mogliśmy teraz liczyć tylko na siebie.

Po następnych trzydziestu minutach, późnym popołudniem  pojazd nasz zawisł
dokładnie w punkcie zero. Lokalizator wskazywał olbrzymi obiekt dwieście
pięćdziesiąt metrów pod nami, nic jednak nie działo się.

- Niżej – rozkazałem komputerowi. Statek opuścił się tuż nad powierzchnię
morza, wywołując podmuchem powietrza lokalny sztorm. Siedzieliśmy nad
monitorem i czekaliśmy sami nie wiedząc na co. Nagle lokalizator
przeraźliwie zapiszczał, obiekt drgnął, Medusa obudziła się z wielowiekowego
snu i wystarczyło tylko wsiąść do niej tuż po wynurzeniu.

Zostało tylko jedno pytanie. Tylko, czy aż jedno? Czy kula pozwoli nam
zrealizować nasze zamierzenia, czy też nam to uniemożliwi?

- Ile czasu obiekt będzie się wynurzał? – spytałem.

- Około godziny – natychmiast padła odpowiedź.

Nagle całym naszym statkiem rzuciło na bok. Wszyscy padliśmy na podłogę jak
ścięci. Kiedy próbowaliśmy wstać ponowny silny wstrząs targnął nami.

- Co się stało? – krzyknąłem do komputera.

- Zostaliśmy trafieni z działa plazmowego, toniemy – zakomunikowała
maszyna. – Musicie się ewakuować, statek zaraz pójdzie na dno.

- Są tu jakieś pontony? – krzyknąłem pośpiesznie gramoląc się na nogi.

- Już czekają przy włazie , proszę się pospieszyć.

- Szybciej , szybciej – zawołałem do współtowarzyszy, chwyciłem jedna ręką
Bartka, a drugą Magdę, poczym ruszyłem do wyjścia. Okręt leżał na wodzie
dziwnie się przechylając na lewą stronę, przy drzwiach unosił się na falach
duży ponton, prawie wielkości szalupy.

Wepchnąłem na niego rodzinę i pomogłem wskoczyć Heldze, oraz Marice, a kiedy
wszyscy opuściliśmy pokład złapaliśmy za wiosła i szybko odbiliśmy.
Uciekaliśmy przed lejem wodnym tworzącym się zawsze przy tonących obiektach
i wciągającym wszystko co znajdowało się w najbliższym sąsiedztwie. Kiedy
odpłynęliśmy na odległość może trzydziestu metrów statek nasz raptownie
stanął w pionie i zaczął powoli znikać w morskiej otchłani. Siedzieliśmy w
małej gumowej łupinie rozglądając się z przestrachem wokoło wiedząc, że pod
nami nieznany gigant budzi się z głębokiego snu.

- Kuter! – krzyknął John wskazując jakiś obiekt płynący od wschodu i
faktycznie,  coś podążało w naszym kierunku.

- Oby nie wróg – mruknąłem pod nosem – Tylko tego by nam było potrzeba.

Ale nie, to byli greccy rybacy. Zobaczyli ponton na pełnym morzu i domyślili
się, że potrzebujemy pomocy. Wyciągnęli nas na pokład , dali ręczniki do
wytarcia i zaproponowali poczęstunek, naprawdę wspaniały naród.

Staliśmy tuz przy burcie i z niepokojem obserwowaliśmy powierzchnię morza.

- Helikoptery od zachodu! – krzyknął jeden z marynarzy i zaczął pokazywać na
tle czerwonego nieba małe czarne punkciki – Pewnie was szukają!

- Owszem, nie wątpię – syknąłem przez zęby. – Kula nie popuszcza.

Cztery obiekty zbliżyły się z zawrotną szybkością i zaczęły krążyć nad
kutrem. Jeden z nich obniżył lot i zawisł tuż nad nami.

- Tu pułkownik Thomson z amerykańskich sił specjalnych – usłyszeliśmy przez
megafon – proszę wydać nam rozbitków, a nikomu nie stanie się krzywda.

- Nie wyglądają na przyjaciół, nie cierpię tych zarozumiałych Jankesów –
burknął stary Grek, przypuszczalnie kapitan  łajby

 – Bosman przynieś dubeltówki z kabiny.- zwrócił się do swojego człowieka.

- Spokojnie! – krzyknąłem do niego – Nie narażajcie się przez nas i tak dużo
nam pomogliście, to sprawa między nami, a nimi.

- Nie – Grek pokręcił głową – Jesteście moimi gośćmi i nie wydamy was, nie
ma mowy.

Po czym złapał starą skorodowaną tubę i krzyknął przez nią – Pieprzcie się
zafajdane Amerykańce!

Na odpowiedź nie trzeba było długo czekać. Seria z karabinu maszynowego
przeszyła powietrze tuż nad naszymi głowami.

Kapitana poniosły nerwy, chwycił dwururkę i wygarnął z obydwu luf do
maszyny, a o tyle nieszczęśliwie ,że jedna z kul trafiła w tylny wirnik i
helikopter zaczął kręcić się wokół swojej osi , coraz szybciej i szybciej,
aż stanął dęba i ku naszemu przerażeniu runął do morza.

Yes! – krzyknął  Grek z zadowolenia, a po chwili szybko dodał – Kryć się !

Miał rację , helikoptery zawisły nieruchomo może trzydzieści metrów od
statku i w odpowiedzi na salwę z dwururki cały kuter został zasypany gradem
kul z broni pokładowej. Maszyny zaczęły krążyć nad nami i ziać ogniem bez
opamiętania. Fruwało wszystko, drzazgi z burt, metalowe drobne przedmioty,
rwały się liny, sypało szkło. Ostrzał trwał z minutę i nagle wszystko
ucichło. Wolno gramoliliśmy się na nogi sprawdzając, czy wszyscy żyją, ale
na szczęście byliśmy cali i zdrowi. Marines krążyli nad nami, ale już nie
strzelali.

- Może odlecą – szepnął dowódca. – stracili szefa, powinni podwinąć piórka.

- Nie sądzę – pokręciłem głową – Oni nam nie darują, poddamy się. I tak
zrobiliście dla nas więcej niż nakazuje gościnność, szkoda pańskich ludzi.

- Chcecie iść w ich łapy? – zdziwił się. – Ja bym wolał zginąć.

- Spokojnie! – poklepałem go po ramieniu – Nie zamierzamy, ale potrzebujemy
czasu.

- Nie rozumiem – spojrzał badawczo na mnie.

- Potrzebujemy czasu – powtórzyłem – Jeśli coś pan wymyśli, żeby przedłużyć
wydanie nas żołnierzom, to im umkniemy, obiecuję.

- Dziwnie pan gada – Grek wzruszył ramionami – ale zgoda, coś wymyślę.

Wyciągnął białą szmatę i zamachał nią w kierunku helikopterów.

- Poddajecie się? – ktoś krzyknął do nas.

- Tak! – odparł stary – Wydamy ich, ale musimy wiedzieć dlaczego?

- Co dlaczego, do cholery?

- No dlaczego mamy ich wydać?

- Chcesz stawiać nam warunki?– ktoś zaśmiał się przez megafon.

- Bez tego nie wydamy – kapitan zwinął szmatę i pokazał dubeltówkę.

- Dobra, macie minutę na zastanowienie – odparł głos – i wchodzimy na pokład
bez względu na waszą odpowiedź.

Maszyny krążyły nad kutrem, a my skuleni przy burcie nerwowo spoglądaliśmy
na morze.

- Powinien już być –  spoglądałem na zegarek. – miał wypłynąć za godzinę, a
minęło już pięćdziesiąt pięć minut.

Morze jednak było spokojne, nic nie zwiastowało wynurzenia Medusy.

- Szybciej, szybciej – szeptaliśmy co i raz z niepokojem patrząc w niebo.

- Nie mogę więcej przedłużać – Grek pokazał na zegarek – Rozwalą łajbę jak
będziemy jeszcze coś kombinować.

-  Wychodzimy – zdecydowałem i z podniesionymi rękoma stanąłem na środku
pokładu. Wolno podchodzili do mnie pozostali członkowie naszej grupki, to
dawało nam dodatkowe minuty. Stanęliśmy we trzech na zewnątrz biorąc kobiety
i Bartka do środka, dokładnie tak jak nad Czarnym Stawem, gdyż czuliśmy , że
jedynie tym sposobem mogliśmy dostać się bezpiecznie na okręt.

- Co to? – krzyknął jeden z marynarzy pokazując palcem gdzieś w bok.

- Spojrzeliśmy i mocno zabiły nam serca. Z morza bezszelestnie wynurzało się
coś olbrzymiego, przypominające z kształtu gigantycznego żółwia. Miało to
może dwieście metrów długości, ze sto szerokości, a wysokie było na
kilkadziesiąt pięter. Całe rozświetlone różnokolorowymi światłami
przerażało, a jednocześnie fascynowało. Staliśmy wszyscy obserwując w
milczeniu tą technologiczną wspaniałość. Kuter przy Medusie wyglądał jak
łupina orzecha przy dorodnym arbuzie. Potężna fala wywołana przez wynurzenie
bujała nami niemiłosiernie, ledwo utrzymywaliśmy się na nogach.

- To na to czekaliście – krzyknął  Grek nawet na chwilę nie odrywając wzroku
od statku. – Jesteście kosmitami?

- Wszyscy jesteśmy kosmitami – szepnąłem do niego – Tylko my wracamy do
domu.

- Gdzie?

- Tam – wskazałem ręką daleką gwiazdę – na Syriusza.

- Tam jest lepiej?

- Tam będzie lepiej! – powiedziałem z przekonaniem. – Żegnaj!

Chwyciliśmy się mocno za ręce i poczuliśmy, że lecimy gdzieś hen wysoko.



 Grecy nerwowo rozglądali się po kutrze. Byli sami.

- Kim oni byli? – bosman na chwilę oderwał wzrok od Medusy i spojrzał  z
trwogą na swojego dowódcę.

- Przyjaciółmi ! – odparł w zamyśleniu stary wilk morski – W nich nasza
nadzieja.



Nagle potężny galaktyczny pancernik wzbił się w powietrze na wysokość może
dwudziestu metrów, a po chwili z jego wnętrza wystrzeliły dziwne cienkie
wiązki jakby lasera w kierunku helikopterów i wszystkie maszyny jak na jeden
sygnał zamieniły się w pochodnie i runęły w morze.

Medusa wolno,  dostojnie przeleciała nad kutrem , a kiedy znalazła się już
bezpiecznej dla Greków odległości raptownie przyspieszyła żeby po chwili
zniknąć za horyzontem.







                                       KONIEC