i dziękuje za papierosa – podszedł do drzwi i je otworzył. Zatrzymał się w
progu, spojrzał na profesora i rzucił na pożegnanie – Musi się udać,
naprawdę to ważne, profesorze!! - odwrócił się i wyszedł.

Szulz patrzył za nim i dziwne myśli zaczęły kłębić mu się w głowie. Usiadł
ociężale.

- Nie, to niemożliwe – wyszeptał. – to niemożliwe!







Osiemnasty kwietnia, Waszyngton. Godzina osiemnasta, największa sala Białego
Domu wypełniona jest po brzegi. Zebrało się tu może z dwieście osób  i to
sama śmietanka, najwybitniejsi specjaliści wojskowi ,  fizycy i politycy.
Nikt  z przybyłych nie zna przyczyny, dla której zaproszono ich tu zupełnie
niespodziewa­nie, ale coś wisi w powietrzu, coś niedobrego. Wszyscy wpatrują
się w czarne drzwi w rogu sali , te którymi zawsze wchodzi pierwszy człowiek
Ameryki. Po chwili otwierają się bezszelestnie i na salę w otoczeniu
Sekretarza Stanu i Wiceministra Obrony wchodzi sprężystym krokiem
czterdziestoletni krępej budowy ciała mężczyzna Prezydent  Stanów
Zjednoczonych Ameryki  Północnej James Hart. Jest to człowiek legenda,
człowiek, który wspiął się po drabince społecznej od samego dna aż do tej
zaszczytnej funkcji. Jako tygodniowe dziecko został znaleziony przez siostry
zakonne w ubogiej dzielnicy murzyńskiej Nowego Orleanu. Wychowany w
katolickim domu dziecka zaliczał po kolei wszystkie szczeble edukacji.
Ponieważ zawsze był najlepszy, w nagrodę otrzymał stypendium na
Uniwersytecie Harvarda. Młody, zdolny i głodny wiedzy, został szybko
zauważony przez organizacje murzyńskie. Potrzebowali takich ludzi w swoich
szeregach. Kariera polityczna szła w parze z nauką. W tym samym roku, kiedy
skończył studia, został wybrany wiceprzewodniczącym Partii Republikańskiej.

Był pierwszym człowiekiem, który objął to stanowisko w tak młodym wieku, a
do tego był Afro-Amerykaninem. Po dziesięciu latach kandydował pierwszy raz
na prezydenta. Przegrał, ale dosłownie tysiącem głosów. Po czterech latach
ponownie ubiegał się o prezydencki fotel. Tym razem osiągnął sukces. Został
pierwszym czarnoskórym prezydentem USA. Teraz mija czwarty rok jego
prezydentury - prezydentury ciężkiej i pełnej trudnych decyzji. Dzisiejsze
miały być kluczowymi w jego życiu. Podchodzi do mównicy ozdobionej flagą
narodową. Mocno chwyta lewą ręką uchwyt mikrofonu,  po czym prawą ucisza
zebranych. Rozważania i dyskusje się  urywają i oczy wszystkich zwracają się
w jego kierunku.

-Panie i panowie ! - z namaszczeniem rozpoczyna swoją wypowiedź.

Patrzy po sali, widzi niepokój na twarzach, oczekiwanie.



-Zebrałem was tutaj, byśmy wspólnie podjęli decyzje. Kraj nasz szczyci się
ustrojem demokratycznym i w chwilach wyjątkowych, chwilach ważnych dla
kraju, jak i jego obywateli, decyzje powinny zapadać kolegialnie. To jest
coś, czego nie uniosą pojedyncze barki, a jedynie reprezentatywna część
naszego społeczeństwa. Jesteście tu po to, by dźwigać razem ze mną ten
ciężar, ciężar odpowiedzialności za naszą ukochaną ojczyznę – powiódł
wzrokiem po sali. Strach i skupienie  – to dojrzał na twarzach i tego się
spodziewał.

- Wczoraj w południe nasz wywiad – kontynuował-doniósł o dużych ruchach
wojsk irańskich i wszystko wskazuje na to , że spełnią się najgorsze
przewidywania. Irańczycy od dawna szykują się, by nas zaatakować i może to
nastąpić nawet w dniu dzisiejszym. Nie będę wyjaśniał szczegółów, gdyż nie
ma na to czasu, ale wszystkim tu obecnym jest wiadomo, że system wczesnego
ostrzega­nia poinformuje nas o ataku w chwilę po wystrzeleniu irańskich
RX-23. Oczywiście sparować tego ciosu nie potrafimy , lecz jesteśmy w stanie
uruchomić nasze arsenały nuklearne. Wiecie, co to znaczy?! - przerwał na
chwilę. Cisza, potworna cisza ogarnęła salę   Wszyscy czekali.

- Tak, to może być koniec !!! - głos prezydenta drżał ,załamywał się , ale
kontynuował wystąpienie.- Zebraliśmy się,  by zdecydować: co robić ?
Jesteście elitą naszego społeczeństwa , ludźmi wykształconymi, mądrymi i
chcę, byśmy decyzję podjęli wspólnie. Decyzję – co dalej ???

Znowu rozejrzał się po sali. Widział gromadę przerażonych i wpatrzonych w
niego ludzi jakby czekających na odwołanie tych słów, niedowierzających temu
wszystkiemu.

- Proponuję głosowanie, bo ja sam nie podejmę decyzji, decyzji tak
brzemiennej w skutkach dla kraju i naszego narodu.

Może ktoś chce zabrać głos?.

 I jak do tej  chwili było cicho  i spokojnie na sali, tak ni stąd, ni zowąd
szum zaczął się  robić i tumult. Wizja końca, końca wszystkiego, marzeń,
trosk i radości przera­żała. To, co każdy budował przez całe swoje życie, na
co sił nie żałował, przez co nieraz nocy nie przesypiał miało w najbliższej
przyszłości nie istnieć i, mało tego , miał po tym  ślad nie pozostać.
Dorobek setek pokoleń miał pójść na marne. To nie będzie powrót do początku,
to będzie koniec!

- Panowie ,  uspokójcie  się ! – ostry doniosły głos zelektryzował
wszystkich. Powtórnie zrobiło się zupełnie cicho. Wszyscy spojrzeli do tyłu.

W końcu sali podniósł się  z krzesełka mężczyzna w wieku około
pięćdziesięciu lat, średniego wzrostu, szczupły, lecz dobrze zbudowany.
Miarowym sprężystym krokiem podszedł do mównicy  i zwrócił się w kierunku
zebranych .

- Moi drodzy ! - odezwał się - Nazywam się Dan Howard i je­stem fizykiem , a
moja specjalność to budowa rakiet z gło­wicami atomowymi. Większość broni
tego rodzaju jest zbudowana przy moim dużym udziale - to są moje dzieci !
Zawsze myślałem, że to dobre dzieci, bo gwarantowały równowagę strategiczną.
Byłem zwolennikiem polityki równowagi militarnej na świecie, ponieważ
uważałem, że tylko równowaga będzie gwarantem pokoju. Do tej pory tak było
ale sytuacja zmieniła się radykalnie. Nigdy nawet w najczarniejszych
przypuszczeniach nie myślałem, że można użyć tej broni przeciwko
komukolwiek. To miał być tylko straszak! Teraz w obliczu zagłady pytam się
was - czy jeste­ście upoważnieni do odebrania życia miliardom mężczyzn ,
ko­biet i dzieci ? Czy macie prawo zgładzić może jedyną we wszechświecie
planetę na której istnieje życie ? O to wszyst­ko pytam się was, czyli tych,
którzy w akcie zemsty mogą obró­cić w pył cały dorobek Ludzkości. Czy można,
karząc kilku zbrodniczych przywódców stracić przy okazji miliony niewinnych
istnień??? Chciałbym,  abyście państwo wszystko przemyśleli dobrze i ba­rdzo
pragnę, aby decyzja nasza była decyzją ludzi rozsą­dnych, a nie opętanych
chęcią zemsty. To było wszystko, co miałem państwu do powiedzenia - lekko
skłonił się prezydento­wi i odszedł na swoje miejsce.

Wypowiedź fizyka podgrzała atmosferę do granic wytrzymałości. Szedł pod
prąd – to było widać. Rozgorzały dyskusje i spory, ale nikt więcej nie
chciał zabrać głosu. Rozgardiasz  zapanował na sali.

- Proszę o spokój, proszę o spokój! – próbował opanować sytuację Sekretarz
Stanu i dopiero kilkakrotne próby ostudzenia emocji uciszyły salę.

- Przystępujemy do głosowania! Każdy dostaje dwie kartki:  czarną i białą.
Nie muszę chyba tłumaczyć, co one oznaczają?

Dwaj „smutni” panowie z osobistej ochrony prezydenta rozpoczęli rozdawać
kupony wśród  obecnych i po chwili powrócili  na swoje  stanowiska u boku
szefa.

- Tu przy mównicy stoi urna. Proszę, by wszyscy po kolei podeszli i wrzucili
swój głos – Sekretarz Stanu starał się zapanować nad przebiegiem głosowania.
Rozpoczęło się, w dziwnej ciszy podchodzono powoli do urny i wrzucano
kartki. Nie trzeba było być jasnowidzem, żeby odgadnąć wynik. Czarne
kartoniki wpadały do wnętrza…



-      Ja nic nie rozumiem, panowie, o co właściwie chodzi ? -
Porucznik Jack Adamson szedł prowadzony przez dwóch niezbyt wygadanych typów
.

Najpierw długi korytarz , później windą w dół co najmniej trzydzieści metrów
i znów korytarz, no i w końcu drzwi.

Były to solidne metalowe wrota, takie, jakie często spotyka się w
podziemnych schronach wojskowych. Nie pierwszy raz był w tym schronie, ale
nigdy jeszcze tak głęboko pod ziemią. Słyszał nieraz plotki o tych super
bezpiecznych atomowych bunkrach, skrywających najważniejsze tajemnice
państwa. Wiedział, że chodzi o coś ważnego, ponieważ w innym wypadku nie
przedsięwzięto by takich środków ostrożności.

O co tu chodzi? - głowił się. Trzymano go tyle czasu i tyle samo wiedział,
co w chwili ot­rzymania rozkazu. Rozkaz był lakoniczny i nic nie wyjaśniał.
Jack, specjalista od tajnych prowadzonych w pojedynkę akcji często
otrzymywał dziwaczne zlecenia. Nieraz przewożono go do różnych
zakamuflowanych kryjówek, gdzie spotykał się po cichu z Sekretarzem Obrony,
lub którymś z jego zastępców.

Pukanie do drzwi jednego z opiekunów przerwało jego rozmyślania.  Ze środka
odez­wał się przytłumiony głos: - Proszę wejść !



 Adamson ostrożnie wszedł do środka. Znalazł się w skromnie umeblowanym
pomieszczeniu. Panował tu półmrok i musiał najpierw przyzwyczaić wzrok, by
coś dojrzeć. Przy ścianach stały metalowe szafy, zamknięte, zaplombowane, a
na środku mieściło się wielkie staroświeckie biurko, za którym siedział... i
tu pełne zaskoczenie ..Sekretarz Obrony generał Ekert .

-      Proszę, niech pan usiądzie - szef armii  zrobił zaprasza­jący gest,
wskazując stojące obok krzesło.

Adamson rozsiadł się wygodnie i zwrócił pytające spojrzenie na zwierzchnika.

- No cóż, panie poruczniku, i znów się spotykamy. – twarz generała
wykrzywiła się w dziwnym uśmiechu.

-      Nie był pan tu nigdy, bo i sytuacja nie wymagała takich środków.
Zadanie , które panu zlecam, wymaga dużego zmysłu organizacyjnego , odwagi,
doświadczenia, oraz świetnej znajomości języka polskiego. Po polsku mówi pan
równie dobrze jak po angielsku, a i inne cechy  wymienione przeze mnie nie
są obce pańskiej osobie. – Ekert przerwał swoją wypowiedź. Patrzył badawczo
na Jacka. Jego brązowe oczy wyrażały smutek i jakąś tęsknotę.

-  Wszystko dobrze sprawdziłem – kontynuował – i uważam wybór za udany.
Jeśli panu się nie uda, to nikomu.
Generał wstał i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu.

Kiedy przechodził koło Adamsona, zatrzymał się nagle, schylił i spojrzał mu
w oczy – Niech pan pamięta że to ja pana wybrałem, niech pan zawsze o tym
pamięta !!

Znów zaczął się przechadzać. Wyraźnie ułatwiało mu to zebranie myśli lub
sformułowanie wypowiedzi.
 - W tych dniach sytuacja międzynarodowa - kontynuował dalej - uległa dużemu
pogorszeniu i w każdej chwili grozi nam wybuch wojny atomowej na wielką
skalę. Rozumie pan, poruczniku, że w razie konfrontacji, dla naszej ojczyzny
nie ma ratunku, ale istnieje szansa na przetrwanie, chociaż  jest ona
niewielka  i zależy tak od szczęścia, jak i sprawności ludzi. Po
spodziewanym ataku irańskim nastąpi natychmiastowa odpowiedź  z naszej
strony .Rakiety nasze zniszczą Azję i Europę, zaś irańskie obydwie Ameryki.
Chmura radioaktywna pokryje całą kulę ziemską. Śmierć zaatakuje wszystkich i
wszędzie, zarazi Ziemię na jakieś 400 lat!!! Wie pan, co to jest 400 lat?!
Dziwnym trafem w wyniku zderzenia się tych dwóch katastrof nuklearnych nad
terenem Polski wytworzy się coś w rodzaju bańki powietrznej. To coś
powstrzyma radio­aktywność na pewien  krótki okres czasu. Naukowcy oceniają
ten okres na jakieś 10, 12 dni.

Te kilkanaście dni  to jest wasza szan­sa.

- Niesamowite – syknął przez zęby Jack

- Tak, niesamowite i cholernie prawdziwe – dopowiedział generał.

- Obejmie pan dowództwo nad grupą 17-stu osób : 5-ciu fi­zyków,  dwóch ludzi
do wszystkiego - ludzi pewnych i zde­cydowanych na wszystko,  oraz 10-ciu
specjalnie wyselekcjonowanych pasażerów. Jest to śmietanka , sam esencja
naszego narodu.

Słyszał pan o eksperymencie filadelfijskim ? Jeśli nie, to wspomnę tylko, że
dotyczył  zagadnienia pokonywania czasu. Tak, poruczniku !  - zaśmiał się
widząc oznaki zdziwienia na twarzy Adamsona -   ja też na początku nie
bardzo w to wierzyłem, a jednak jest to możliwe. Tamten eksperyment był
połowicznym sukcesem, lecz od tej pory zrobiliśmy duże postępy chociaż
badania nie są  jeszcze ukończone. Tych pięciu fizyków będzie miało około 10
dni na zakończenie pracy.

No to już chyba wszystko! - Ekert odetchnął, tak jakby zrzucił duży ciężar z
pleców. Usiadł ponownie w swoim fotelu i obdarzył ciepłym spojrzeniem
swojego podwładnego.

- Bliższych szczegółów dowie się pan od majora Perkinsa , który już czeka za
drzwiami.- ostatnie słowa oznaczały koniec rozmowy.

Adamson wstał, zasalutował i odwrócił się na pięcie.

Wychodząc, usłyszał, jak generał rzucił mu na pożegnanie- Tylko niech pan
tego nie spieprzy! Powodzenia !

Zamknął drzwi, ale majora jeszcze nie było.

Poczekam – pomyślał i oparł się o ścianę. Jego umysł opanowały najróżniejsze
myśli . Przed oczyma ukaza­ła mu się matka, stara, niska,  zasuszona
kobieta, jedyna osoba  z którą dzielił się radoś­ciami i troskami.
Przypomniał mu się ojciec,   wiecznie zajęty, zagoniony, nigdy nie mający
czasu nawet na rozmowę. Bracia, bratankowie, przyjaciele i tak wielu różnych
znajomych. Straszne!  Czy oni wszyscy mają zginąć?? Dlaczego nie mają
szansy, czym zawinili,  że spotka ich taki los? Już nigdy ich nie zobaczy?
Potworne!

- Poruczniku !  - czyiś głos wyrwał go z zamyślenia. Stał przed nim może
40-to letni , szpakowaty mężczyzna, w randze majora.

- Generał kazał pana odtransportować do  samolotu , czas nagli , spieszmy
się.

Ruszyli szybkim krokiem wzdłuż korytarza , następnie znów windą, lecz tym
razem do góry, a po wydostaniu się na zewnątrz wsiedli do szarego
nieoznakowanego Jeepa i na pełnym gazie skierowali się w kierunku lotniska.
Jechali wielką, szeroką , zaciemnioną aleją.

- Zazdroszczę panu - major przerwał panującą ciszę zakłócaną jedynie
miarowym warkotem silnika. -  Jestem szefem działu , który zajmował się
przygotowaniem wyjścia awaryjnego w przypadku światowego konfliktu. Ponieważ
po takiej wojnie nie ma możliwości przetrwania tu na Ziemi, pozostały dwa
wyjścia: pierwsze to  lot kosmiczny , ale przy obecnej technice nie jesteśmy
jeszcze w stanie utrzymać życia na statku przez okres co najmniej trzystu
lat. Hibernacja i inne techniki są jednak dopiero w stadium pierwszych prób
i raczej niezbyt udanych. Prócz tego zachodziła obawa, czy organizm ludzki
będzie w stanie przystosować  się powtórnie do warunków panujących na naszej
planecie. Drugie wyjście to skonstruowanie urządzenia umożliwiającego
przeniesienie w czasie.  Wielki  fizyk Einstein jako pierwszy zajął się tym
interesującym zagadnieniem . Profesor Jonatan Szulz - szef ekipy naukowców ,
którą ma pan dowodzić, twierdzi, że potrzeba mu jeszcze miesiąc do
zakończenia badań. Ja myślę, że w warunkach wyjątkowych są w stanie to
zrobić w przeciągu 10-ciu dni. Konstruowany przez nich aparat będzie mógł
pomieścić około 12 osób. Eksperyment nie będzie mógł być powtórzo­ny,
ponieważ energia, która spowoduje przeniesienie w czasie, jest tak silna ,
że unicestwi wszystko w promieniu 5-ciu kilometrów. Jednym z pańskich zadań
będzie dopilnowanie,  żeby wszystko poszło zgodnie z planem. Nagrodą, czy
jak pan woli, wynagrodzeniem, będzie jedno miejsce tzn. przepustka do nowego
życia w nowym lepszym świecie. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem,
przeniesiecie się o pięćset lat do przodu. Musicie utworzyć nową , mądrą
społeczność, taką, która potrafiłaby wyciągnąć wnioski z tragicznej
przeszłości i poszłaby inną drogą ku lepszemu jutru. Swoją drogą i tak w to
nie wierzę! – major zaśmiał się cynicznie.

- Błędy powtórzycie, to jest pewne. Do ekspedycji wybraliśmy ludzi zdrowych
i, co ważne, sprawdzonych najróżniejszymi testami psychologicznymi. Raczej
nie powinien pan mieć z nimi kłopotów. Otrzyma pan ode mnie kopertę ze
specjalnymi instrukcjami , a prócz tego zawierać ona będzie mapy, na których
zaznaczono kryjówki ze wszyst­kimi zdobyczami dzisiejszej nauki, Znajdziecie
tam specjal­nie zabezpieczone podręczniki z: metalurgii, chemii, fizyki,
biologii, medycyny i odpowiednio zabezpieczoną broń!!! Tak, broń!!! Dziwi
się pan,  ale tak naprawdę nie wiemy, co zastaniecie na Ziemi po powrocie.
Pięćset lat  to szmat czasu. Nie ma gwarancji, że nie spotkacie jakichś
zmutowanych istot. Tego nie można wykluczyć. Będzie to swoisty posag na
waszą nową drogę życia. Nie chcemy usunięcia do lamusa całej wiedzy i
cofnięcia się do epo­ki kamienia łupanego.

- Wiem - kontynuował major - że przed wami duże wyzwanie, ale sam chciałbym
być na pana miejscu. Niestety nie trafiłem w Lotto.. Major zamilkł.

- Pan wierzy w powodzenie misji ? - spytał Adamson .

- Wierzę , przecież nie może się to tak ponuro skończyć,

i pan też powinien.

Jeep zatrzymał się przed bramą tajnego lotniska US NAWY.

Major pokazał przez szybę przepustkę, szlaban uniósł się powoli i ruszyli
dalej. Skierowali się w kierunku olbrzymiego nowoczesnego samolotu stojącego
na najbliższym pasie. Pojazd ten był dumą lotnictwa USA. Posiadał zdolność
pionowego startu oraz pokonywania odległości z szybkością trzy razy większą
niż prędkość dźwięku . Jeep zatrzymał się w tyle kadłuba tuż przy
przenośnych schodach. Major wraz z Adamsonem wysiedli  z samochodu i szybkim
kro­kiem podeszli do maszyny . Zatrzymali się przy schodkach.

- Teraz musimy się pożegnać- major wyciągnął rękę w kierunku porucznika.-
Większość jest już na pokładzie i czekamy tylko na tych wybrańców. Kiedy
przyjadą, samolot zostanie przygotowany do startu. Nikt nie będzie mógł
zejść ani też wejść na pokład. Będziemy czekać na rozwój sytuacji i mam
nadzieje, że odwołają alarm.

- Ma pan rodzinę ? - spytał porucznik.

-         Tak, żonę i dwoje dzieci, dwóch chłopców. Jeśli nadejdzie koniec,
zastrzelę ich,  a potem sobie w łeb palnę - odparł Perkins.- Nie chcę, by
się męczyli!

Adamsom patrzył z rosnącym podziwem na tego człowieka. Spokój i zimne
spojrzenie to naprawdę coś niesamowitego w tej sytuacji.

- Powodzenia! – major zasalutował, odwrócił się na pięcie i ruszył w
kierunku auta. Po chwili silnik zawarczał i zielony woj­skowy łazik w
szybkim tempie zniknął w oddali.



Jack powoli skierował się do schodów. Powoli wspiął się na górę i wszedł na
pokład samolotu. Przy wła­zie oczekiwał na niego dowódca, kapitan Johnson, z
którym znał się od wielu lat. Kilka lat temu brali udział w odbiciu
zakładników z rąk afrykańskich rebeliantów. Cała ta zwariowana wyprawa
została okupiona wieloma ofiarami. Najwyższą cenę zapłaciło wielu ich
przyjaciół i tylko niesamowite umiejętności pilotażowe Johnsona uratowały
tyłki pozostałym. Wspólne akcje bardzo ludzi zbliżają i, co najważniejsze
pokazują prawdziwe oblicza przyjaźni.

- Cieszę się z naszego ponownego spotkania - Jack ściskał rękę przyjaciela.

- Ja również !  - odparł Johnson - Miło mi , że razem będzie­my brać udział
w tej wyprawie. Chodź ! Oprowadzę cię po moim królestwie,  oraz przedstawię
pozostałych.

-      Poczekaj ! — Jack przytrzymał kapitana - Zanim tam wejdę chciałbym
dowiedzieć  się, co o nich myślisz ?

—    Czy ja wiem ? Trudno  cokolwiek powiedzieć - stropił się kapitan - Po
tych fizykach wszystkiego można się spodziewać, lecz sierżant i ten
porucznik to równi goście. Przyznam się, że nie lubię naukowców, ponieważ
odnoszę wrażenie, że brakuje im piątej klepki. Pamiętaj jednak o tym, że
pozory nieraz mylą. A teraz chodź!- to powiedziawszy, ruszył w głąb
samolotu. W chwilę potem znaleźli się w pomieszczeniu pasażerskim. Było ono
niezbyt duże, a prócz tego  zapełnione potężnymi skrzyniami. Na samym
przodzie  znajdowało  się około dwudziestu wygodnych foteli. Siedem było już
zajętych , reszta czekała na pozostałą część ekipy.

- Oto ekipa robocza w  komplecie - zawołał Johnson, wprowadzając
porucznika. – Porucznik Adamsom szef wyprawy, a teraz panowie może się
przedstawią?

- Słusznie, kapitanie - odezwał się stary , całkowicie łysy mężczyzna
siedzący najbliżej kabiny pilotów, będący właściwie karykaturą człowieka.
Drobnej budowy, zgarbiony, o twarzy pokrytej setkami zmarszczek wyglądał
śmiesznie w luksu­sowym, potężnym fotelu,  gdyż wyglądem bardziej pasował do
przydrożnego baru.

-     Nazywam się Szulz i jestem szefem mojej  skromnej ekipy. Obok mnie
siedzi profesor Raszel (wysoki, chociaż drobnej figury mężczyzna skinął
głową), profesor Zimmerman ( wskazał na grubego fizyka wyglądem
przypominającego rozdeptany naleśnik), doktor  Mc Donald (młody wysportowany
blondyn siedzący obok Kazla podniósł rękę), oraz doktor Wilkinson (wskazał
mężczyznę  zajmującego fotel w ostatnim rzędzie). Ci dwaj panowie - tu
wskazał Szulc na siedzących w tym samym rzędzie  co on , lecz po drugiej
stronie – to chyba pańscy ludzie.

- Profesorze , nie  chciałbym nieporozumień między nami,  ale wszyscy
jesteście moimi ludźmi, moją ekipą i od każdego wymagam ślepego wykonywania
rozkazów - ostro zareagował Adamsom.

- Wszyscy tu obecni - kontynuował - są żołnierzami. Panowie, to jak wojna,
tu nie ma żartów.

- Rozśmiesza mnie pan, poruczniku - zaśmiał się Mc Donald - prze­cież i tak
czeka nas śmierć . My mamy skonstruować ten aparat, a następnie wysłać was w
podróż. My zostaniemy i tu skiśniemy w atomowych wyziewach. Uważa pan, że
wskrzesi w nas patriotyzm? Ja bym w to nie wierzył! Ha ha ha!

- Mc Donald,  zawiodłem się na tobie - odezwał się  Szulz -  to nie  jest
walka o nic , lecz  jest to wielka batalia o przetrwanie. Było kiedyś takie
powiedzenie „Ty nie czujesz bluesa”. Powinniśmy być dumn , że to nas wybrano
do tego zadania, że dołożymy rękę do tak ważnego zadania.

- Przepraszam poruczniku - zwrócił się do Adamsona - Ma pan rację i ja
również podporządkuję się pańskim poleceniom.

Johnson, widząc, że sytuacja już na wejściu robi się napięta, pociągnął
Jacka w kierunku pozostałych mężczyzn.

- Oto sierżant Thomson - wskazał na potężnego chłopa mającego około dwóch
metrów wzrostu . Ten zerwał się z miejsca i wyprężył jak struna : Na rozkaz
!

Sprawiał sympatyczne wrażenie. Porucznik wyczuł w nim rasowego żołnierza.

- A to  jest porucznik Max Gotfryd - kapitan przedstawił ostatniego z ekipy.
Tak jak poprzedni wstał, zasalutował i ponownie zajął swoje miejsce.

- A teraz zapraszam do mojego apartamentu - Johnson otworzył kabinę pilotów.
Weszli do mrocznego pomieszczenia oświetlonego  jedynie małymi  światełkami
umieszczonymi w pulpicie sterowniczym. Znajdowały się tam trzy fotele dla
trzech pilotów, lecz były one puste. Załoga znajdowała się na
zewnątrz i nadzorowała tankowanie samolotu .

- Słuchaj  Tom - zwrócił się Adamson do przyjaciela - czy pa­miętasz wykłady
majora Gleena ?

- Oczywiście, to był fajny facet - przytaknął Johnson .

-          Tak , ale  czy pamiętasz jak podkreślał wagę asekuracji przy
wykonywaniu ważnych zadań bojowych ?

- Owszem, ale nie wiem do czego zmierzasz ?

- Przybliż  się i posłuchaj .- rozmowa zamieniła się w szept. Długo
dyskutowali , sprzeczali się.


Waszyngton , osiemnasty kwietnia, godzina dwudziesta. Narada w Białym Domu
zbliża się ku końcowi.

- Panie Ilikolson, proszę opróżnić urnę - prezydent  zwrócił się do  swojego
sekretarza , wysokiego mężczyzny siedzącego obok. Ten wstał, podszedł do
pojemnika, dźwignął go w górę i przyniósł do specjalnie przygotowanego
stołu. Przechylił i wysypał kartoniki na blat. Stół zaczernił się od kartek.
Nie trzeba było liczyć, wszyscy widzieli stertę czarnego papieru .

- Panowie ! – prezydentowi głos zadrżał ze wzruszenia  - ze­brani
opowiedzieli się  za uruchomieniem naszego potencjału nuklearnego, a wola
wasza jest wolą Narodu.

- Panie prezydencie! – młody oficer wbiegł bocznymi drzwiami.

- Zaczęło się. Uderzyli!

Prezydent  zbladł, pomruk przerażenia przeszedł przez salę.

- Generale , proszę o uruchomienie wyrzutni i czekam na potwierdzenie
wykonania rozkazu – zwrócił się do szefa sztabu .

Na sali  zaległa grobowa cisza , każdy wstrzymał oddech i prze­rażonym
wzrokiem wpatrywał się w Hanta.