HUMOR 

KMN - obrona stadionu na euro2012

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

Stanisława Krzywdzińska

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Polska Oprah Winfrey.
Raczej nie ma wśród Polaków osoby, która nie wiedziałaby kim jest Ewa Drzyzga i nie oglądała choć raz w życiu prowadzonego przez nią w telewizji TVN programu „Rozmowy w Toku”. Nie każdy jednak wie, że Ewa była bliska wyemigrowaniu z Polski, a jej nowy adres zamieszkania miał znajdować się w Stanach Zjednoczonych, z którymi dzięki rodzinie i znajomym związana jest od wielu lat. Tam pracowała w polonijnym radio w Chicago, studiowała na Uniwersytecie Duke, podróżowała po Północnej Karolinie, zwiedziła Nowy Jork i Chicago, a także edukowała Amerykanów w sprawach drugiej wojny światowej. Języka angielskiego uczyła się oglądając telewizyjne programy Oprah Winfrey. Jeszcze wtedy, nawet nie przypuszczała, że w przyszłości sama stanie się gwiazdą najpopularniejszego telewizyjnego talk show, ale nie w Stanach… a w Polsce. Jesteś przykładem na to,  że nie trzeba studiować dziennikarstwa, aby pracować w radiu czy telewizji. Jak to się stało, że znalazłaś się na filologii rosyjskiej?
Odpowiedź jest w sumie banalna. Nie planowałam studiowania tego kierunku, wręcz przeciwnie, myślałam o szkole teatralnej, a nauka na wydziale filologicznym miała dać mi czas na tzw. przeczekanie i przygotowanie się do egzaminów wstępnych na artystyczną uczelnię. Los lubi nam płatać figle i tak właśnie było w moim przypadku. Język rosyjski, a także osoba prowadząca naszą grupę, zafascynowały mnie na tyle, że postanowiłam skończyć ten kierunek studiów a marzenia o zostaniu aktorką zastąpiłam kolejnymi.

Znajomość rosyjskiego na pewno nie była przydatna podczas Twoich podróży po Stanach…
Podczas podróży po USA raczej nie, ale za to znajomość rosyjskiego umożliwiła mi wyjazd za ocean. Fakt, że jako radiowiec relacjonowałam Pucz sierpniowy w Rosji, zadecydował, że ludzie z Uniwersytetu Duke w Północnej Karolinie przyznali mi stypendium German Marshall Fund, które umożliwiało mi kilkumiesięczną naukę na uczelni wyższej w USA. Dla ludzi z fundacji to było coś nowego, że radio komercyjne, którym jest RMF FM, w momentach bardzo ważnych dla Rosjan, gdy „twardogłowi” liderzy KPZR próbowali w 1991 roku przejąć władzę w ZSRR, nadawało serwisy po rosyjsku. Myślę, że to było novum na skalę światową i władze fundacji postanowiły zainwestować w osobę właśnie z tego konkretnego radia.
 
Nie miałaś dylematu, aby wyjechać z Polski na dłużej?
 Absolutnie nie. Poza tym nie był to aż tak długi okres, bo zaledwie trzymiesięczny. Z Polską jeszcze wtedy, nie wiązało mnie życie rodzinne, przede wszystkim nie miałam dzieci, więc mogłam pozwolić sobie na taką przygodę. Jedynym dylematem było to, czy moi szefowie pozwolą mi wyjechać na trzy miesiące w okresie, w którym raczej nikt nie myślał o urlopie. Trzeba było wówczas być dyspozycyjnym 31 dni w miesiącu. Szefowie jednak okazali się wyrozumiali i mogłam zacząć pakować walizki.
 
W tamtych czasach nie łatwo było wyjechać do Stanów, a jeśli komuś się udało, to często postrzegał to, jako ogromna szansę otrzymaną od losu.
Ja nie postrzegałam wyjazdu na stypendium w kategoriach szansy, raczej traktowałam pobyt w USA, jako okres poznawania i uczenia się nowych rzeczy. To właśnie tam dowiedziałam się, że istnieje coś takiego jak internet. Na uniwersytecie, gdzie studiowałam, była sieć międzyuczelniana. Dzięki internetowi poznałam nowe techniki zdobywania i przekazywania informacji. To było coś zupełnie innowacyjnego; coś, czego w żaden sposób nie mogłabym doświadczyć w Polsce. Po powrocie do kraju stałam się wręcz propagatorem netu wśród kolegów-radiowców i myślę, że to właśnie dzięki moim doświadczeniom zdobytym za oceanem, staliśmy się pierwszą radiostacją w Polsce, która postawiła na internet. Oczywiście, praca z komputerem wtedy wyglądała zupełnie inaczej niż dzisiaj, a na otwarcie jednej strony trzeba było czasami czekać i pół godziny. Korzystaliśmy z akademickiej sieci, a to zupełnie nie służyło szybkiemu przekazowi informacji. Wiedziałam jednak, że w odpowiednim czasie wszystko musi zacząć właściwie funkcjonować. I stało się: opanowanie i ujarzmienie internetu nastąpiło bardzo szybko i dziś jest podstawą pracy wszystkich radiowców w Polsce.
 
Niektóre osoby po przylocie do Stanów czują się rozczarowane tym, co tam spotykają. Ich wyobrażenie o Ameryce zderza się z rzeczywistością. Jak było w Twoim przypadku?
Ja też spotkałam się z taką opinią, szczególnie w kontekście przyjazdu do Chicago. Nowoprzybyli mówili, że to wioska, baraki, domy jeden koło drugiego i w ogóle nie wiedzieli, o co w tym wszystkim chodzi. Ci z kolei, którzy przyjeżdżają do Nowego Jorku na Manhattan to narzekają, że za dużo, że za głośno, za wysoko, za wielki tłok. Ja miałam to szczęście, że mogłam poznawać Amerykę stopniowo. Wyjazd na stypendium nie był moim pierwszym pobytem w Stanach. Karolinę Północną mogłam porównać z wcześniej poznanym Chicago i Nowym Jorkiem i przyznam, że tam odkryłam zupełnie inną Amerykę, w której zakochałam się niemal od pierwszego wejrzenia. Zachwyciłam się tamtejszą ogromną przestrzenią, ciszą, spokojem, w którym mogłam napawać się widokiem natury i kontemplować piękno tamtejszego krajobrazu.
Było też wiele zaskakujących wydarzeń, jak na przykład tydzień, w którym na dwa dni zamknięto szkoły z powodu gołoledzi. Dla studentów z Europy to było niesamowite, że w tym czasie ludzie przestali wychodzić na zewnątrz, samochody zostały w garażach, a po ulicach miasteczka jeździły tylko karetki pogotowia.
Pamiętam też taką scenę, w której kolega z Argentyny złamał kartę kredytową skrobiąc nią szyby. Koniecznie chciał uruchomić samochód i wybrać się na wycieczkę po okolicy, by móc podziwiać śnieg, który widział po raz pierwszy w życiu właśnie w Stanach.
 
Ameryka w żaden sposób mnie nie rozczarowała, może dlatego, że ja nie nastawiałam się niewiadomo na co. Wiedziałam, że jest to kraj kontrastów, więc jechałam je poznać. Poza tym za każdym razem podróżowałam do USA w konkretnym celu. Po raz pierwszy jechałam z odwiedzinami do rodziny i znajomych, później wyjechałam na stypendium.
Mnie przede wszystkim spodobała się ogromna amerykańska przestrzeń, której towarzyszy niesamowite poczucie wolności.
Podczas pobytu w Chicago, m.in. udzielałaś się w polonijnym radiu, w którym – nomen omen - ja teraz pracuję. Miło Cię wszyscy w Stanach wspominają. A jak Ty wspominasz miesiące spędzone za Wielką Wodą?
Czas spędzony ze znajomymi w Chicago był niesamowity. Szczególnie fascynujące było to, że tak daleko od domu rodzinnego mogłam nadal kontynuować swoją pasję, którą była praca w radio. Za przyczyną znanego w Stanach krytyka filmowego, Zbyszka Banasia, dzięki któremu zaistniałam w polonijnym eterze, czułam się jak w czepku urodzona. Spełniałam się zawodowo i zdobywałam kolejne doświadczenia. I mimo, że było to tylko kilka godzin tygodniowo to czułam satysfakcję przygotowując się do programu, rozmawiając na różne tematy ze słuchaczami. Podobała mi się idea tworzenia radia autorskiego.
Nagle okazało się, że w tej polskiej Ameryce, w której rzekomo wszyscy mieli mówić tylko o pracy i pieniądzach – rozmawia się także o muzyce, o sztuce, o kulturze, historii. Te programy pokazywały zupełnie inne oblicze Polonii, a tym, zamkniętym w ówczesnym trójkącie polonijnym, otwierały oczy na tą lepszą Amerykę - z całym swoim bogactwem i możliwościami.
Podczas pobytu w USA, może też za sprawą pracy w chicagowskim radio, miałam szczęście spotykać Polaków, którzy odnieśli sukcesy w Stanach. Ci ludzie postawili przede wszystkim na język angielski, który stał się ich kluczem do kariery. Postawili też na wiedzę, zdobytą w Polsce i stali się doskonałymi fachowcami cenionymi wśród Amerykanów. Imponowały i do dziś imponują mi ich sukcesy, bo nie łatwo jest dokonać takiego przełomu życiowego w obcym kraju, nie jest łatwo oswoić ten kraj i zaadaptować go do swoich potrzeb i możliwości. Podoba mi się, że Ci ludzie nie zamykają się we własnej grupie etnicznej, są dumni z polskiej narodowości i pokazują to poprzez asymilację zawodową ze środowiskiem amerykańskim, w którym świetnie reprezentują nasz kraj.
 
Uważasz, że wielu Polaków w USA odniosło sukces?
Bez dwóch zdań. Najnowszy przykład z pierwszych stron gazet to dr Maria Siemionow – Polka, która jako pierwsza w USA dokonała przeszczepu twarzy. W środowisku lekarskim jest tam bardzo wielu wybitnych specjalistów. To właśnie w Stanach mieszka najlepszy na świecie neuroradiolog zabiegowy polskiego pochodzenia – doktor Tomasz Grobelny, o którego biją się najlepsze szpitale w USA. Również w środowisku polityków, często doradcami najważniejszych osób w państwie są polscy profesorowie. Także wśród naukowców. Miałam przyjemność osobiście spotkać w Chicago dr Ewę Radwańską, która jest jednym z głównych promotorów metody in vitro w Stanach. Była ona wielokrotnie zapraszana do Polski, gdzie dzieliła się swoimi doświadczeniami i wiedzą zdobytą w USA. Nie można także zapomnieć o Polakach, którzy skutecznie podbijają Hollywood.
 
Czy okres, jak spędziłaś w Ameryce, wpłynął w jakiś sposób na Twoje dalsze życie w Polsce, na rozwój kariery zawodowej?
Nie mogę powiedzieć, że dzięki pobytowi w Stanach zaproponowano mi po powrocie do Polski konkretne stanowisko czy, że zrobiłam jakiś przebojowy reportaż. Jednak z całym przekonaniem muszę stwierdzić, że z okresu spędzonego w USA wyniosłam wiele inspiracji oraz cennych doświadczeń. To przecież w USA dowiedziałam się o istnieniu internetu, poznałam środowisko studentów z całego świata, zgłębiałam poglądy ludzi o różnym wyznaniu i przekonaniach. Tam mogłam dotknąć tego, o czym w Polsce jedynie słyszałam lub czytałam.
Tematem, który z perspektywy dziennikarskiej interesował mnie najbardziej była segregacja rasowa. Będąc w Polsce czytałam o zamieszkach Afroamerykanów w Los Angeles w 1992 roku, a później stałam się naocznym świadkiem miejsc tych manifestacji.
Pamiętam też dzień, w którym wychodząc z biblioteki uniwersyteckiej, gdzie odbywała się projekcja filmu „Missisipi w ogniu” opowiadającym o działaniach Ku Klux Klanu, którego kolebką był sąsiadujący stan - Karolina Południowa, nie mogłam się nadziwić, że zaledwie dwadzieścia lat wcześniej biali Amerykanie podpalali budynki czarnych, którzy musieli zajmować tylne miejsca w autobusach czy przechodzić na drugą stronę ulicy, ustępując drogę białym. Dla mnie to było nieprawdopodobne, że po takich bolesnych przeżyciach, czarni i biali mogą się przyjaźnić, wspólnie studiować, wymieniać doświadczenia i pomagać sobie wzajemnie. Paradoksalnie, dla Amerykanów nie wyobrażalny był faszyzm w Europie. Dopytywali mnie i mojego kolegę z Niemiec Wschodnich, jak to było w dobie hitleryzmu. Nie mogli uwierzyć, że Polacy byli prześladowani, że Niemcy wywozili ludzi do obozów koncentracyjnych. Dziwiło mnie, że zadawali takie pytania, gdyż wojna rozpoczęła się w roku 1939, a segregacja rasowa w ich kraju zakończyła się dopiero w latach sześćdziesiątych.
 
Wyjazd do Stanów nauczył Cię tolerancji?
To była dla mnie najlepsza lekcja tolerancji. Konkretnie ten moment, gdy wyszłam z biblioteki po emisji tego wstrząsającego filmu i zobaczyłam, że ludzie niegdyś prześladowani i ich prześladowcy dzisiaj rozmawiają ze sobą, uczą się wspólnie, żyją w zupełnej harmonii. Wydawałoby się, że powinni zionąć do siebie nienawiścią i rozpamiętywać krzywdy przez wiele następnych lat, a jednak… Pamiętam też inną sytuację. Kiedyś na środku autostrady stanął mi samochód. Było to auto z wypożyczalni i zabrakło w nim benzyny. Długo nie musiałam czekać na pomoc. Po chwili zatrzymał się bus, wiozący dzieci na zajęcia poza szkolne. Opiekunami uczniów było trzech czarnoskórych młodych ludzi. To właśnie oni podwieźli mnie na stację po benzynę, następnie odwieźli do samochodu, a w czasie podróży odbyła się lekcja o Polsce. Opowiedziałam dzieciom o tym, kim jestem, skąd przyjechałam, gdzie znajduje się Polska. Miło wspominam tą sytuację, zważywszy, że w Polsce do dzisiaj trudno jest, aby zupełnie nieznani ludzi poświęcili sobie całkowicie bezinteresownie tyle prywatnego czasu.
 
Tak jak już trafnie zauważyłaś - Ameryka to kraj wielkich kontrastów, o których również traktuje Twój show „Rozmowy w Toku”. Czy pomysł na ten program telewizyjny przywiozłaś właśnie ze Stanów?
O, nie. Ja właściwie zostałam zaproszona do tego projektu przez Mariusza Waltera i Edwarda Miszczaka, twórców TVN. To oni wpadli na pomysł takiego talk show, gdy tworzyli prywatną telewizję. Przez trzy pierwsze miesiące program ten prowadziła Ewa Bakalarska. Po wakacyjnej przerwie postanowiono zaprosić mnie do współpracy. Początkowo pracowałam jednocześnie i w radio i w telewizji, ponieważ jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, czy taki program spodoba się sie Polakom. Okazało sie, że zainteresowanie było ogromnie i aby móc w pełni oddać się sprawom telewizji musiałam zrezygnować z radia, bo nie sposób było godzić te dwie prace.
 
Podobno Twoim autorytetem telewizyjnym jest Oprah Winfrey?
Zanim jeszcze dowiedziałam się sie o inicjatywie TVNu i w ogóle, kiedy jeszcze nawet nie myślałam, że w przyszłości będę pracowała w telewizji, podczas pobytu w USA oglądałam liczne programy telewizyjne, aby nauczyć się języka angielskiego. Programów było całe mnóstwo - jedne traktowały o problemach rodzinnych i miłosnych, inne tylko o seksie. Oprah była wyjątkowa. Czuło się swobodę w jej prowadzeniu i jej rozmaici rozmówcy także musieli to czuć, gdyż otwarcie opowiadali dosłownie o wszystkim. Poza tym ujęło mnie jej wyczucie i takt, a także ogromna empatia. W Polsce w tamtym czasie niczego takiego nie było i choćby właśnie dlatego taka forma wypowiedzi telewizyjnej była dla mnie niezwykle frapująca.
 
Nigdy nie myślałaś o tym, aby wyjechać z Polski na stałe?
Miałam taką możliwość podczas pobytu w Stanach, ale przemyślałam to i doszłam do wniosku, że moja znajomość języka była daleka od ideału i nie zdecydowałam się na permanentną emigrację. Wychodziłam z założenia, że jeżeli miałabym tam pracować i prowadzić codzienne życie to jednak znajomość angielskiego jest podstawą.
 
Skąd takie obawy, przecież z łatwością posługujesz się angielskim?
Uważam, że człowiek nie jest w stanie przez kilka lat nadrobić czegoś takiego, co nazywa się kulturą języka, a co za tym idzie - nie jest w stanie pojąć w mig mentalności kulturowej danego kraju. Ja byłam wychowana w innym systemie, na innych bajkach, nie chodziłam do amerykańskiej szkoły, nie znałam kodów kulturowych języka i to stanowiło dla mnie ogromną trudność. Uważam, że trzeba być bardzo odważnym i silnym psychicznie, by zacząć wszystko od nowa w obcym kraju i tym bardziej podziwiam tych, którzy rzucają się na głęboką i nieznaną wodę i nie toną, a wręcz odwrotnie - osiągają sukces. Ja przekalkulowałam swoją sytuacją i uznałam, że jednak - nie. Wtedy także zdałam sobie sprawę z tego, że trudno byłoby mi się pokłócić w języku angielskim, a że mam naturę wojownika, to bez znajomości odpowiedniej terminologii sprzeczka z amerykańskim urzędnikiem byłaby niemożliwa, a z polskim jak najbardziej, więc wybrałam powrót do ojczyzny…
 
Do Stanów jednak wróciłaś. Kilka lat temu ekipa TVN-u nagrywała „Rozmowy w Toku” w Chicago. Dlaczego wybraliście Stany, przecież równie liczna Polonia jest w Wielkiej Brytanii, czy Niemczech? Ze względów technicznych Anglia jest nawet bardziej dostępna dla polskiej ekipy telewizyjnej?
Wtedy jeszcze najwięcej słyszało się o Polonii Amerykańskiej, to była i jest Polonia z długą tradycją, ogromnymi osiągnięciami, mocno zakorzeniona w nowej ojczyźnie. To także wiązało się z przejściem TVNu na format międzynarodowy – TVN International (itvn). Takie też było założenie TVN International, aby dotrzeć jak najdalej, do ludzi najbardziej spragnionych wieści z Polski. Polonia Amerykańska była tą, która miała słaby dostęp do polskich mediów, dlatego Piotr Walter postawił na Amerykę i w rezultacie pojechaliśmy zrealizować serię programów właśnie tam. Oczywiście wtedy dotarły do nas głosy Polonii z innych części świata, aby przyjechać także do nich. Szczególnie dużo telefonów otrzymaliśmy z Niemiec, gdzie Polonia jest równie zakorzeniona i liczna, jak ta w Ameryce. Polacy tam mieszkający mają jednak ze względu na sąsiedztwo terytorialne o wiele lepszy kontakt z Polską, a także większy dostęp do polskiej telewizji, ale nie tylko, bo i do polskich sklepów, rodzimej żywności, co nie oznacza, że nie chcieliby opowiedzieć o sobie przed kamerami. Być może będzie okazja, by zawitać również tam.
 
Seria programów z USA była emitowana w kraju. Czy tego typu tematy – tematy polonijne – cieszą się powodzeniem w Polsce?
Programy, które udało nam się zrealizować w Chicago, to była tylko namiastka życia polonijnego, była to wartość dodana. Środa była dniem, kiedy odbywała się emisja programów ze Stanów. Polacy raczej odbierali to, jako kolejny program, a nie, jako rzecz o Polonii, gdyż wyszukiwaliśmy głównie ciekawostki. Przeprowadziliśmy spotkanie z mężczyzną, który odbywał tak zwany areszt domowy. Miał on do nogi przytwierdzony GPS i jego ruchy były monitorowane przez policję. Ciekawym tematem były też papierowe małżeństwa, które ewidentnie zawierane są dla pozyskania dokumentów, pozwalających na legalny pobyt w USA. Było to zatem historie, które trudno byłoby nam nagrać w Polsce.

W Twoich programach często poruszane są kwestie związane z brakiem tolerancji w Polsce, rasizmem, niezrozumieniem społecznym. Na tle Stanów Zjednoczonych i innych krajów europejskich Polska nie wypada najlepiej, biorąc pod uwagę otwarcie na odmienność czy różnorodność kulturową. Czy masz wrażenie, że „Rozmowy w Toku” wpływają na zmianę mentalności społecznej?
Nie wiem, czy mają na to wpływ tylko „Rozmowy w Toku”, ale realizując od czasu do czasu tematy rasizmu, homofobii,  nietolerancji - obserwuję bardzo pozytywne zjawisko. Muszę przyznać, że dzisiaj trudniej jest nam znaleźć takie ewidentne przejawy szykanowania z powodu rasy czy przekonań religijnych. Kiedyś brutalne zachowania względem mniejszości były na porządku dziennym. Dawniej widownia albo była milcząca w tym temacie, bo bała się wypowiedzieć, albo napadała na naszych gości. A dzisiaj, ponieważ mówimy o tym otwarcie w różnych programach telewizyjnych – jest większe zrozumienie, czyli buduje się taką prawidłowość, że im więcej poznaje się ludzi odmiennych od nas, to tym łatwiej jest nam ich zaakceptować, gdyż oprócz swojej odmienności często niosą ze sobą ciekawą osobowość, sympatycznie usposobienie, często także mądrość, doświadczenie życiowe, ciekawą profesję. Zrobiliśmy mnóstwo programów o różnych kulturach, religiach i wyznaniach: o amiszach, o muzułmanach, o prawosławnych, o religii żydowskiej, o buddystach. Ludzi te tematy bardzo interesowały, wręcz żywo reagowali na niektóre informacje związane z tradycją, dopytywali o szczegóły, dziwili się wielu obrzędom. I nie byli wrogo nastawieni.
 
Czyli większa świadomość rodzi większą tolerancję.
To jest już udowodnione przez psychologów. Opowiadanie o problemach, wystawianie ich na światło dzienne, powoduje ich rozumienie, a w przypadku odmienności – akceptację. Muszę zaznaczyć, że w moich programach absolutnie nie chodzi mi o lansowanie odmiennych postaw, czy jedynie przedstawianie odmienności. W „Rozmowach w Toku” ludzie mogą zadawać pytania, zgłębiać wiedzę na dany temat, poznawać nowych ludzi i ich postawy. I tu wcale nie chodzi o to, abyśmy się od razu wszyscy kochali, tylko abyśmy wiedzieli, za co danej jednostki nie lubimy, czy z jakiego powodu nie akceptujemy jej odmienności.
 
Niektórzy mówią o Tobie kobieta-czołg, bo, że warto realizować siebie jednocześnie pielęgnując ognisko domowe, to wiadome, ale skąd znaleźć siły, aby pogodzić wiele obowiązków i we wszystkim być równie dobrą?
W momencie, gdy słucham historii gości mojego programu, gdy rozmawiam z różnymi znajomymi, to dochodzę do wniosku, że jestem szczęściarą. Wiele osób musi niemal codziennie wstawać o piątej rano i budzić dzieci skoro świt, żeby zawieść je do przedszkola i dojechać do pracy. Tam z kolei muszą brać udział w wyścigu szczurów, chcąc pokazać, że są najlepsi. Następnie w drodze do domu odbierają dzieci ze szkoły czy żłobka, po powrocie gotują obiad i przygotowują się do kolejnego ciężkiego dnia.
W porównaniu z tymi wszystkimi bohaterami dnia codziennego ja naprawdę jestem w komfortowej sytuacji, gdyż moje dzieci mają zapewnioną opiekę dziadków, a różnię się od moich znajomych tylko tym, że pracuję w telewizji. Oczywiście, zdarzają się tygodnie, w których pracy jest bardzo dużo i wówczas siedzę do późna w nocy. Ten, kto nie pracuje w mediach nie wie, że praca dziennikarska to nie tylko czas, kiedy jest się na wizji czy w eterze, ale, że jest to całodobowe zajęcie. Dużo rzeczy przygotowuję w domu, ale mnie taki system odpowiada, gdyż wówczas jestem blisko moich synów, a gdy oni zasypiają, a mąż pochłonięty jest swoimi zajęciami – ja bez wyrzutów sumienia mogę oddać się pracy. Taka organizacja daje mi komfort, którego elementem jest również fakt, że nie muszę – jak niegdyś, gdy pracowałam w radio – wstawać o czwartej nad ranem.
Zdaję sobie sprawę z tego, że wokół mnie jest mnóstwo kobiet, które nie mają takiej możliwości  i rozpoczynają swój dzień z pierwszym pianiem koguta. Dla mnie to one są bohaterkami i to właśnie je trzeba pytać jak to robią, że jednocześnie pracują zawodowo, dbają o dom i udaje im się wychować na wspaniałych ludzi nawet czworo czy pięcioro dzieci.
 
W polskiej mentalności wizerunek dobrej matki to obraz poświęcającej się dla dzieci i rodziny Matki Polki. Ty jesteś doskonałym przykładem na to, że można być świetną matką i nie rezygnować z własnej kariery.
W dzisiejszych czasach coraz trudniej jest godzić funkcję matki z funkcją doskonałego pracownika, a wynika to ze zmiany stylu życia. Niegdyś w jednym domu żyło kilka pokoleń. Młode małżeństwo dzieliło dom lub mieszkanie z rodzicami, którzy po przyjściu na świat wnucząt – zajmowali się nimi z całym oddaniem, a matka mogła wrócić do pracy. Dzisiaj każdy dba o swoją intymność i każdy niemal dąży do tego, aby wraz z partnerem i dziećmi mieć własny kąt.
W czepku urodzone są te, które dzisiaj mają babcie czy ciocie do dyspozycji. W innym wypadku trzeba zarabiać wystarczająco dużo, aby móc zatrudnić opiekunkę. Uważam, że w obecnych czasach kobiety mają o wiele gorzej niż te, które żyły kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt lat wstecz. Dzisiaj ceną za samodzielność jest to, że mamy dużo obowiązków. Na szczęście coraz więcej mężczyzn pomaga w pracach domowych, staje przy kuchni, sprząta, nie wstydzi się przewijać dziecko. Niedawno w mojej miejscowości widziałam piękny obrazek. Dwóch kolegów, zamiast spotkać się na piwie w barze, umówiło się parku na spacer z wózkami, w których odpoczywały ich kilkumiesięczne dzieci. Mężczyźni są dzisiaj dumni z tego, że są ojcami i pragną w pełni uczestniczyć w wychowaniu swoich maluchów. Takie postawy, jak ta opisana, były wręcz niewyobrażalne za czasów poprzedniego pokolenia. Dzisiaj stają się normą.
 
Biorąc pod uwagę styl, w jakim prowadzisz swój program, można bez wahania powiedzieć, że jest on bardzo amerykański. Jesteś odważna, brak w Tobie pruderii, nie boisz się podejmowania trudnych tematów. Czy podobny styl obrałaś wychowując swoich synów?
Ważne jest dla mnie, by wychować dzieci na dobrych ludzi, którzy będą znać swoją wartość i jednocześnie szanować drugiego człowieka. Uczę ich tolerancji, przy czym staram się, by była to zdrowa tolerancja, a nie akceptacja tego, co złe i wulgarne.
 
Na stałe mieszkasz i pracujesz w Polsce, ale praktykowałaś w Stanach, jak również relacjonowałaś oficjalną wizytę Premiera RP w Meksyku. Czujesz się kosmopolitką?
Nie, nie sądzę. To trudne słowo i aby móc przypisać je danej jednostce – trzeba brać pod uwagę nie tylko fakt, że ta osoba była za granicą dwa czy trzy razy. Kosmopolitą należy nazywać człowieka, który mieszkał w wielu krajach, poznał różne kultury i w rezultacie trudno mu powiedzieć, gdzie jest jego dom. Kosmopolita równie dobrze odnajduje się w różnych środowiskach, na innych kontynentach. Jest zazwyczaj genialny w swojej specjalizacji. Może to być światowej sławy muzyk, architekt, lekarz, który ze swoimi kolegami po fachu porozumiewa się językiem zawodowym i może być mistrzem pod każdą szerokością geograficzną. Ja specjalistą w żadnej z takich dziedzin nie jestem, więc absolutnie nie będę pretendowała do miana kosmopolitki.
 
Wychowywałaś się w Polsce, Twoje dzieci to już Europejczycy, obywatele Unii Europejskiej, a nawet świata. Granice zaczynają zanikać. Uważasz globalizację za pozytywne zjawisko?
Dla tych, którzy chcą być profesjonalistami w swoich dziedzinach, jest to bez wątpienia pozytywne zjawisko. Dzisiaj dostęp do źródeł naukowych, bibliotek czy uniwersytetów całego świata jest wręcz nieograniczony. U progu XXI wieku, gdy Polak chce zostać na przykład oceanografem, to nie ma ku temu żadnych przeciwwskazań. Kiedyś nasi rodacy nawet nie marzyli o takich zawodach, bo jak wiadomo dostępu do oceanu Polska nie ma, a wówczas wyjazd na zagraniczne studia był wręcz niemożliwy. Pod tym względem globalizm jest czymś, co pozwala ludziom się spełniać. Minus jest taki, że właśnie te genialne, zdolne jednostki wyjeżdżają, a że nie mają perspektywy na zawodowy rozwój w Polsce, to już do kraju ze studiów nie wracają.
Polska, więc, nie może korzystać z ich talentu czy wręcz geniuszu. To mnie trochę smuci, ale może kiedyś zaczną wracać…
 
Polacy mieszkający w Polsce stanowią czterdziestomilionową społeczność. Polscy emigranci to już niemal 20 milionów ludzi. Czy nie masz wrażenia, że polska telewizja, w tym Twój program, powinna poświęcać nieco więcej miejsca właśnie tej grupie, która wyjechała z kraju? Nie mam na myśli jedynie osób, którym się nie powiodło, bo te tematy (niestety) cieszą się i tak ogromnym zainteresowaniem – warto zacząć mówić o Polakach, którzy odnoszą w świecie spektakularne sukcesy – tak, jak bohaterki naszego magazynu. Dlaczego ta grupa tak skutecznie ignorowana jest przez media?
Uważam, że to bardzo ważne, co powiedziałaś. Dzisiaj Polonia to potężna grupa, o której wręcz trzeba mówić, cieszyć się z jej sukcesów, bo marginalizując osiągnięcia naszych rodaków za granicą powodujemy, że szczycą się nimi kraje, w których ci Polacy aktualnie mieszkają i przez to w skali międzynarodowej sukcesy Polonii postrzegane są, jako sukcesy państwa, w którym ona zamieszkuje, a nie kraju, z którego pochodzi, czyli Polski.
Myślę, że gdyby w mediach częściej mówiło się o wybitnych Polakach za granicą to dałoby to ludziom nad Wisłą większe poczucie pewności i może przestalibyśmy żyć w Polsce w przekonaniu, że jako naród jesteśmy nieudacznikami, że nikt nas nie ceni i że już na zawsze musimy się wstydzić tego, że jesteśmy Polakami.
Chciałabym, aby nasza młodzież brała przykład z Polonusów, którzy poprzez wiarę w swoje możliwości, samodyscyplinę i konsekwencję w działaniu - dzisiaj przenoszą góry i to nie tylko Tatry, ale góry całego świata, pokonują trudności i wspinają się na najwyższe szczyty Ziemi. Staram się moimi programami inspirować młodych ludzi do tego, aby stawiali na siebie, by inwestowali w naukę języków, ale także tłumaczę skąd bierze się sukces i, że aby go osiągnąć nie wystarczy tylko wyjechać…

Rozmawiała Anna Barauskas-Makowska
Współpraca: Marta Ciosmak/telewizja TVN oraz itvn
Zdjęcia: TVN/Anna Wloch