XIII Światową Konferencję Gospodarczą Polonii „PARTNERSTWO DLA SUKCESU” w dniach 6 - 8 czerwca 2009 r. zorganizowała Fundacja Polonia i Stowarzyszenie im. Kwiatkowskiego. Konferencja odbywała się w Warszawie i Toruniu relacje z konferencji przedstawi uczestniczący w niej wydawca Polishwinnipeg.com Bogdan Fiedur.

Podstawowym celem organizacji Światowych Konferencji Gospodarczych Polonii jest tworzenie przyjaznej platformy informacyjno-promocyjnej oraz wypracowanie wielowariantowych płaszczyzn bezpośredniej współpracy pomiędzy biznesem polskim, a środowiskami gospodarczymi krajów osiedlenia Polonii.
W XIII Światowej Konferencji Gospodarczej Polonii uczestniczyły władze naczelne, samorządowe krajowi i zagraniczni przedsiębiorcy, więc kompetentna wymiana informacji stwarzała warunki korzystnej współpracy.

Część warszawska odbywała się w centrum Warszawy, w zabytkowym pałacu - Domu Inżyniera i Technika NOT.
Otwierający 6 czerwca br. XIII Konferencję Gospodarczą Polonii w Warszawie, minister gospodarki Waldemar Pawlak powiedział:
- W dzisiejszych czasach ważna staje się umiejętność wykorzystania potencjału przedsiębiorczości, którego nigdy nie brakowało w środowiskach polonijnych. Dlatego bardzo zależy nam na wzmacnianiu współpracy z Polonią.
- Chcemy, aby przedstawiciele środowisk polonijnych stali się ambasadorami Polski w kontaktach z przedsiębiorcami innych krajów. Zależy nam na promowaniu Polski, jako kraju atrakcyjnego pod względem inwestycji i dobrych rozwiązań.

Vice-Premier Waldemar Pawlak
 

Wystąpienie ministra Pawlaka połączone było z sesją pytań i informacjami przekazanymi w wystąpieniach przez uczestników ze świata i Polski między innymi wystąpili:

Krzysztof Pietraszkiewicz (Polska)- prezes Związku Banków Polskich,
Ludwik Wnekowicz (USA)- własciciel firmy Doma świadczącej usługi transportowe i spedycyjne dla Polonii,

dr Maria Olsson (Szwecja) właścicielka firmy kolsuntingowej,
Henryk Lewinski (Izrael) prezydent Izby Handlowej Izrael-Polska,
Kazimierz Pazgan (Polska)- właściciel grupy Konspol, najwiekszego w Polsce producenta przetworów z drobiu,
Danuta Kondek (Portugalia)- właścicielka firmy Funktor – Consultoria, LdaEkonomista wyspecjalizowanej w w zakresie Handlu Zagranicznego i Marketingu Międzynarodowego,

Andrzej Kosztowniak (Polska)- prezydent Radomia,
Jerzy Konik (Ukraina)- prezes MSPPU, biznesmen prowadzący działalność gospodarczą w Ukrainie i w Polsce.
To była doskonały wykład wzbogacający wiedzę o błyskawicznie zmieniających się rynkach.

Część warszawska Konferencji zakończyła się na Wieczornej Gali Integracyjnej wręczeniem nagród im. E. Kwiatkowskiego za wybitne zasługi w budowaniu gospodarczych porozumień między Polonią i Macierzą. Portal polishwinnipeg.com wyróżniony został tytułem Partner Polonii Świata 2009 przez World Polonia Business Club

To spotkanie uświetnił Reprezentacyjny Zespół Artystyczny Wojska Polskiego a kolacja „Kuchnia Sarmacka” przygotowana została przez Polską Akademie Sztuki Kulinarnej pod kierunkiem prezesa Wiesława Ambrasa.

W Toruniu uczestników konferencji przywitał Wicemarszałek Województwa Kujawsko- Pomorskiego Maciej Eckardt. W Toruniu wszyscy poznawali możliwości współpracy i inwestycji w tym regionie.

Hotel Spichrz w Toruniu- miejsce zakwaterowania uczestników konferencji

Jednym z głównych tematów konferencji była turystyka. Rozbudowa hotelarstwa, gastronomii, usług specjalistycznych, infrastruktury i ekologii to obszar dla różnorodnych przedsięwzięć i szansa konkurencyjnego działania dla firm. Gościem konferencji była wiceminister ds. turystyki Katarzyna Sobierajska. Pani wiceminister Katarzyna Sobierajska, w swoim wystąpieniu mówiła o szczególnych walorach turystycznych Polski i o szansach do współpracy.
Udział w Konferencji firm, korporacji i Polskiej Organizacji Turystycznej umożliwiło zainteresowanym uzyskanie konkretnych informacji. W dyskusjach z udziałem przedstawicieli rządu uczestniczyli także prezesi agencji rządowych oraz kompetentni konsultanci.
Podsumowaniem zagadnień omawianych na Konferencji było zaprezentowanie możliwości pozyskania kapitału w ramach współfinansowanych przez Unię Europejską Projektów, możliwych do realizacji w ramach poszczególnych Programów, które zapewniają Polsce środki na niespotykaną w historii skalę.

Muszę stwierdzić, że tak jak organizatorzy zakładali Konferencja była miejscem ciekawych dyskusji, wymiany poglądów, spotkań biznesowych ludzi z całego świata, była okazją do poszukiwań nowych partnerów biznesowych, obszarów i sposobów działania na zmieniającym się rynku zarówno w skali Polski jak i globalnej.

Toruń nocą
 

Bogdan Fiedur zdjęcia z XIII Światowej Konferencji Gospodarczą Polonii „PARTNERSTWO DLA SUKCESU”

HUMOR 

Polak z głębokiej prowincji pojechał w odwiedziny do rodziny w Ameryce. Po miesiącu wraca do domu. Pod miejscowym sklepem spożywczo-monopolowym współmieszkańcy pytają go, co w tej Ameryce zobaczył.
- W zasadzie nic szczególnego. Naród normalny... Ale remizy to mają bardziej eleganckie niż u nas. A w takiej jednej, to goła dziewucha przez pół godziny próbowała rurę wyrwać.
 

Tu wywiad z Filipem w wersji angielskiej...

Skąd pochodzą Twoi rodzice a gdzie Ty się urodziłeś?

Moi rodzice pochodzą z województwa zachodniopomorskiego- byłe woj. koszalińskie. Do Kanady przyjechali w 1988 roku a ja urodziłem się w 1994 w Winnipegu. W domu rodzice do mnie i mojego rodzeństwa zwracają się po polsku dzięki temu mówię po polsku. Chodziłem też do Sobotniej Szkoły Języka Polskiego im. Jana Pawła II. Niestety w klasie 6 musiałam przerwać swoją naukę w tej szkole ponieważ dostałem się do Zawodowej Szkoły Baletowej a zajęcia w tej szkole mam również w każdą w sobotę.

Gzie chodziłeś do szkoły podstawowej i gdzie obecnie chodzisz do szkoły średniej?

Rodzice zapisali mnie do klasy o profilu francuskim -French Immersion tylko dlatego, że w Kanadzie są 2 oficjalne języki. Od zerówki do klasy 5 uczęszczałem do klasy French emersion przy szkole Salisbury Morse Place, Precieux-Sang. Kiedy dostałem się do szkoły baletowej to od  klasy 6 do 8 uczęszczałem do szkoły francuskiej Precious Blood dla dzieci pochodzenia francuskiego. Dyrekcja zrobiła wyjątek i przyjęła mnie do tej szkoły. Lekcje prowadzone są w tej szkole wyłącznie w języku francuskim. Szkolę kończyłem o 13:45 i wan zabierał mnie  do Szkoły Baletowej na zajęcia, które miałem do godziny 18:30. Opuszczone lekcje musiałem nadrabiać w wolnych chwilach. Dostawałem dodatkowe prace do domu. Obecnie uczęszczam do Collegiate przy Uniwersytecie Winnipeg.  Lekcje ma od 11:45-16:00. Ucząc się w szkołach, które wymieniłem dziś potrafię bez problemu pisać i mówić w 3 językach: angielskim, francuskim i polskim.

 Co takiego ma w sobie taniec klasyczny, że się nim zainteresowałeś? Co Cię
 skłoniło do wybrania szkoły baletowej?
 
Mama na taniec zapisywała mnie, jak i moje rodzeństwo, gdy mięliśmy po 3 lata. Chodziliśmy do Szkoły Tańca przy Royal Winnipeg Ballet. Na początku to była właściwie rytmika, nauka koordynacji ruchów, kształcenie słuchu muzycznego i zabawa. Chodziłem wtedy do klasy baletowej i na jazz. Bardzo podobały mi się te zajęcia i uważam, że aby tańczyć dobrze jakikolwiek taniec balet klasyczny bardzo się przydaje. Przydaje się także, w życiu bo balet uczy dyscypliny. Dopiero gdy miałem 10 lat tak naprawdę zainteresowałem się baletem i zapisałem się na egzamin do Zawodowej Szkoły Baletowej. Egzamin zdałem i zostałem przyjęty.

Nagrania z lekcji baletu:

Jakie trzeba spełnić warunki, aby być uczniem szkoły baletowej? Czy wiesz,
jakie predyspozycje musi mieć dobry kandydat na tancerza?

Przede wszystkim trzeba być bardzo zdyscyplinowanym, otwartym na krytykę i oczywiście kochać taniec. Komisja zwraca uwagę na predyspozycje muzyczne, rytmiczne i ruchowe. Ważne są też: długość mięsni, rozstawienie bioder, aparycja, nogi, stopy. Wybrany kandydat zapraszany jest na sesje letnią w miesiącu lipcu gdzie odbywają się różne zajęcia z tańca. Przez cały miesiąc kandydaci są obserwowani i oceniany jest ich talent, muzykalność i harmonia ruchu. Dopiero pod koniec lipca kandydaci są telefonicznie powiadamiani o przyjęciu do szkoły. Rodzice mają 24 godziny, aby podjąć decyzje czy ich dziecko chce tak naprawdę iść do tej szkoły. Wielu uczniów nie z Winnipegu mieszka w internacie przy RWB jest ich około 60. To są uczniowie z całej Kanady, USA a nawet Azji.

Na jakie zajęcia prowadzone w Twojej szkole baletowej uczęszczasz? Jak wygląda nauka w tej szkole?

Studenci, są szkoleni w balecie klasycznym na podstawach szkoły baletu rosyjskiego. Mamy, zajęcia z tańca klasycznego, tańca współczesnego, tańca ludowego jest też taniec jazzowy, taniec historyczny, partnerowanie, interpretacja muzyczno-ruchowa, rytmika, techniki baletowe. Oprócz tego chłopcy maja zajęcia siłowe. Mamy również seminaria i egzaminy z odżywiania i jak zapobiec kontuzjom. Egzaminy mamy dwa razy do roku, jesteśmy wtedy oceniani przez nauczycieli szkoły. Oceny są wysyłane do rodziców.

Nagrodą za całoroczny wysiłek jest występ na zakończenie roku szkolnego, który odbywa się, co roku w maju w MTYP at the Forks. Drzwi otwarte są dla wszystkich.

Czasem uczniowie są wybierani do niektórych produkcji, które są tańczone przez zawodowych tancerzy baletowych. Ja już miałem parę takich okazji. Co roku w lutym uczniowie naszej szkoły biorą też udział w First Step. Są to zawody szkolne z choreografii. Uczniowie sami wybierają kostiumy, muzykę i tancerzy. Są oceniani a najlepsi dostają stypendia.

Ile trwają zajęcia w Twojej szkole baletowej? Jak godzisz zajęcia szkolne z tymi w szkole baletowej?

Spędzam od 20-24 godzin tygodniowo w RWB więc jest to około 3-4 godzin codziennie. Nasz plan jest zróżnicowany i zmienia się co roku dlatego często ilość godzin tańca zmienia się tygodniowo i miesięcznie. Tańczę 6 dni w tygodniu. Codziennie rano rozpoczynam od tańca w szkole baletowej potem jadę na zajęcia w College i po nich często mam jeszcze zajęcia siłowe w szkole baletowej. Niedziela jest moim dniem wolnym od zajęć szkolnych.

W klasie 6  było najtrudniej ponieważ to była dla mnie nowa szkoła, zajęcia prowadzone tylko w j. francuskim, musiałem się przyzwyczaić. Do tego jeszcze musiałem pogodzić i wyrobić w sobie dyscyplinę, bo nie miałem wiele czasu na naukę, na początku zajęć w szkole baletowej było dużo a trzeba było też myśleć o nauce w zwykłej szkole, wiec wszystkie przerwy poświęcałem na obrabianie lekcji. Nie miałem czasu na granie w piłkę czy badmintona z moimi szkolnymi kolegami. Często też uczyłem się w autobusie w drodze do domu i po przyjściu do domu a to było dość późno. Teraz jest już trochę lżej chociaż nauki jest coraz więcej. W   tym roku kończę  klasę 9, uczę się tylko najważniejszych przedmiotów, resztę kredytów mamy za balet. Dla szkoły baletowej bardzo ważne są wyniki uczniów w szkole średniej. Dobry tancerz musi umieć pogodzić naukę z tańcem. Collegiate i szkoła baletowa współpracują wiec mogę jednocześnie uczyć się i poświęcać czas na taniec, który kochamy i daje mi wiele satysfakcji.

Jak znosisz krytykę nauczycieli?

Ja uważam, że krytyka nauczycieli jest potrzebna do rozwoju umiejętności i w poprawieniu niedociągnięć. W ten sposób staram się pracować nad dana technika czy elementem tańca. Staram się być lepsi. Krytyka może się też przydać w późniejszym okresie, kiedy będę starał się o prace tancerza.

W jakich przedstawieniach baletowych brałeś udział, jakie role tańczyłeś gdzie i kiedy to było i jakie masz wspomnienia?

Jeszcze jako 8 letnie dziecko zostałem wybrany do udziału w balecie “Anna Karenina “ u boku znanej winnipeskiej baleriny Evellyne Hart.

Evellyne Hart i Filip
 

Występowałem też jako żołnierz w “Dziadku do orzechów”.
Będąc już w szkole zawodowej zostałem wybrany do produkcji w „Dziadku do orzechów” i z profesjonalnym Winnipeg Ballet poleciałem na tygodniowe przedstawienia do Ottawy. To było niesamowite przeżycie. Miąłem wtedy 12 lat. Miałem okazję zobaczyć jak wygląda życie zawodowych artystów i sam czułem się jak prawdziwy artysta.
Później jeszcze raz występowałem w „Dziadku do Orzechów” w Winnipeu i w premierze winnipeskiej „Piotruś Pan” grałem role Michle. Za każdy taki występ otrzymywałem wynagrodzenie.

Czy jest jakaś rola z repertuaru klasycznego, która chciałbyś zatańczyć?

Moim marzeniem jest zatańczenie roli Basilio  w Don Quixote i Ali w Le Corsaire. Te dwie role sprawiłyby mi dużo przyjemności.

Kto jest Twoim ulubionym tancerzem albo tancerką?

Mam dwóch ulubionych tancerzy jednym z nich jest Yosuke Mino  z RWB. Uważam, że w skokach i obrotach jest najlepszy, dla mnie jest wspaniałym artystą. Drugim tancerzem, którego podziwiam jest rosyjski tancerz Daiil Simkin. Wydaje mi się, że on jest obecnie jednym z najlepszych tancerzy świata. Tańczy w American Ballet Theatre. Nigdy nie widziałem takiego artysty jak on. Tańczy wspaniale. Moim marzeniem jest tańczyć tak jak ci dwaj wyjątkowi tancerze.

Czy nie żałujesz tego, że kiedy Ty musisz ciężko i sumiennie trenować w szkole baletowej, inni maja czas na rozrywkę? Czy Ty masz czas na inne zajęcia?

Taniec jest moją pasją i już się przyzwyczaiłem, że właściwie wypełnia mój każdy dzień. Zaczynając w 11 roku życia ćwiczyć intensywnie w zawodowej szkole tyle godzin dziennie, trzeba dużej dyscypliny i obowiązkowości. Za dobrą pracę są nagrody, które motywują. Co roku studenci wyróżniający się otrzymują stypendia. W pierwszym roku mojej nauki dostałem stypendium z Investor Group i Nijinski Scholarsheep. Nijinski Scholarship przyznawane jest co roku studentom pochodzenia polskiego z Manitoby, ja dostaje to stypendium co roku.

Filip z mamą na uroczystości wręczenia stypendium

Czasu wolnego nie mam wiele, bo praktycznie tylko niedziele i sobotnie popołudnia. Najczęściej wtedy nadrabiam  zaległości w nauce. Spotykam się czasem z kolegami. Inne moje zajęcia to poniedziałkowe lekcje gitary klasycznej i w soboty uczęszczam z moją siostrą na kurs tańca towarzyskiego do Ted Motyka Dance Studio.

Latem mam więcej wolnego czasu na robienie tego, co lubię. Właściwie tylko w sierpniu, bo w lipcu mam obowiązkowy balet, który kończy się występem w Assiniboin Park, na który serdecznie wszystkich zapraszam 22, 23 i 24 lipca.

Co jest Twoim największym marzeniem?

Chciałbym kiedyś być znanym tancerzem w Kanadzie lub w Europie. Chciałbym też tańczyć z wieloma sławnymi tancerzami klasy światowej. Jako tancerz miałbym możliwość zwiedzić wiele ciekawym miejsc i poznać wielu ciekawych ludzi.

Marzenia są po to by je realizować. Patrząc z jaką pasja podchodzisz do tańca, jak dużo pracujesz wierze, że zrealizujesz wszystkie swoje marzenia a my będziemy mogli już niedługo oklaskiwać znanego tancerza Filipa Kurłowicza.

Jolanta Małek Polishwinnipeg.com

Dzisiaj kolejny fragment książki doktora Jerzego Pawlaka "O` Kanado! czyli zmagania lekarza emigranta". Książkę można nabyć  w sklepie Polsat.

A więc może przez kilka chwil znajdziemy się w Libii. Przed przybyciem do
Kanady pracowałem na kontrakcie w Libii w uniwersyteckim szpitalu w Benghazji.
Tam zacząłem pracę jako bramkarz tzn. stałem na bramce w izbie przyjęć i muszę
przyznać, że była to dla mnie prawdziwa szkoła życia. Kiedy przybyłem do Libii mój
angielski był prawie zerowy.

Zdałem wprawdzie egzamin, ponieważ skłamano, że będę pracował w laboratorium
i po przybyciu na miejscu podciągnę swoją znajomość angielskiego. Powiedziałem, że
skłamano-istotnie to była prawda, ponieważ ktoś mi życzliwy chciał przepchnąć mnie
dalej. Nie muszę tłumaczyć, że czasami Polacy są, albo też starają się być życzliwi
w stosunku do siebie. I tak też się stało, postawiony na bramce, bałem się odbierać
telefony w izbie przyjęć, których czasami nie byłem w stanie zrozumieć, zwłaszcza gdy moim rozmówcą był Pakistańczyk czy też lekarz z Bangladeszu. Ich śpiewny
akcent deprymował mnie na tyle, że czasami po usłyszeniu znajomej nuty odkładałem
szybko telefon i jeszcze szybciej oddalałem się od niego. Myślę, że pozostawiono mnie
w szpitalu tylko dlatego, że w Polsce miałem kontakt z echokardiografi ą. Praktycznie
była to kilkugodzinna asysta w trakcie pracy tej maszyny. Moi pracodawcy postanowili
wykorzystać mnie do złożenia i uruchomienia 12 aparatów echokardiografi i, które
zostały zakupione i ciągle w częściach spoczywały w magazynie szpitalnym. A więc
przez przypadek stałem się ponownie ważną osobistością w libijskim szpitalu.

Na izbie przyjęć bardzo często bywałem sam, ponieważ jugosłowiańskie pielęgniarki
pracowały tu ponad dwa lata i większość z nich dzieliła wiarę libijskich pracodawców,
którzy w stosunku do nich byli bardziej tolerancyjni. W szpitalu zawsze dyżurował
tzw. ”modir” czyli dyrektor, który był odpowiedzialny za szpitalny porządek i pracę
personelu. Byli to młodzi ludzie, którzy chętnie zapraszali na rozmowy pielęgniarki.
Muszę jednak przyznać, że z chwilą kiedy zaczęli się pojawiać pacjenci w izbie przyjęć
to pielęgniarki powracały często w towarzystwie tego „modira”, który w większości
okazywał się bardzo pomocny przy rozładowaniu czasami dość spornych czy też
drastycznych problemów, jakie miały miejsce w izbie przyjęć. Przybyłym pacjentom
zwykle towarzyszyły liczne rodziny i w godzinach szczytu w izbie przyjęć było czasami
około 80 ludzi. Każda z rodzin starała się jak najszybciej przyciągnąć lekarza do swego
chorego. Każdego więc dnia po przebytym dyżurze byłem mile zaskoczony tym, że nie
zostałem porozrywany na strzępy.

Nigdy nie zapomnę nocnego dyżuru, na którym zostałem wezwany celem
konsultacji do starszego mężczyzny z przewlekłą chorobą płuc tzw. „Cor pulmonaleserce
płucne”. Chory po prostu dusił się, a w drogach oddechowych miał bardzo dużo
wydzieliny. Postanowiłem go zaintubować i dokonać tzw. toalety dróg oskrzelowych co
znaczyło po prostu odessanie tej wydzieliny z dróg oskrzelowych. Miałem przy sobie
fentanyl z Polski i dzięki niemu udało mi się uspokoić chorego i bez większego kłopotu
to zrobić. Fentanyl powtarzałem kilkakrotnie i podłączyłem delikwenta do respiratora,
czyli aparatu, który pomagał mu oddychać i prawidłowo natlenić krew. Oczywiście
ręce chorego były unieruchomione, aby ten ostatni nie usunął rurki inkubacyjnej.
Odwiedzałem pacjenta co godzinę i zadowoleniem obserwowałem poprawę jego
stanu. W tym dniu na izbie przyjęć panował względny spokój i jedna z pielęgniarek
widząc moje zmęczenie zasugerowała mi drzemkę w jednym z pokoi pacjentów, który
tego dnia był pusty. Skorzystałem z tej sposobności, ale mój sen był bardzo krótki,
ponieważ zasnąłem tuż przed modlitwą poranną o godzinie szóstej rano. Obudził mnie
nagle głośny śpiew jednego z pacjentów z sąsiedniej sali, który nie zauważywszy mojej
osoby położył swój dywanik prawie przy moim łóżku i dokonywał dość głośno swoich
religijnych obrzędów. Zerwałem się wystraszony, bo przez moment zapomniałem
w jakim świecie wtedy żyłem. Przeraziło to rόwnież modlącego Araba bo moje łόżko
zasłaniał parawan i nagły ruch kotary zaskoczył go. Natychmiast po obudzeniu udałem
się do mego podopiecznego i zamarłem z przerażenia. Chory nie żył, był zaintubowany
podłączony do respiratora z przywiązanymi rękami do łóżka. Respirator nie pracował
i zobaczyłem, że po prostu został wyłączony. Pacjent został uduszony.

Zdałem sobie sprawę, że moje postępowanie przyśpieszyło tylko jego śmierć.
Nurtowało mnie pytanie:

”Czy to był tylko przypadek, czy też wyrachowanie?”

Nie mogłem w to uwierzyć, próbowałem nawet rozmawiać o tej sprawie z arabskim
szefem oddziału, oraz z libijskimi lekarzami. Zamiast odpowiedzi było milczenie
i obojętne prawie zimne spojrzenia.

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem „Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Dziś wywiad z Krystyną Mazurówną

Przetańczyć życie


Krystyna Mazurówna

Panie Andrzeju, mam problem... No tak, pomyślałem: o mnie kobiety przypominają sobie tylko wtedy jak już mają problem. A żeby tak którakolwiek zadzwoniła z propozycją wspólnego nawarzenia piwa.
No, ale tym razem kokietująco zachrypnięty /już wiem dlaczego muzą Dalego była Amanda Lear/ głos Krystyny Mazurównej w słuchawce telefonu obudził rycerskość mojej duszy i jedyne co pomyślałem to: do broni, albowiem niewiasta w potrzebie. Chodziło, jak się okazało o wywarcie presji na lokatora, który wynajmował od pani Krystyny malutki pokoik na poddaszu jednej z paryskich kamienic. No i znowu będzie o grubej przekupce, która dorobiła się kilku kamienic w Paryżu, pomyślicie. A właśnie, że nic z tych rzeczy.

Już w niecałą godzinę później, staliśmy przed wysokim budynkiem gdzieś niedaleko placu Pigalle. Wiadomo: najlepsze kasztany... i takie różne inne francuskie przysmaki. Ile razy przyjdzie mi spotkać się z Krystyną Mazurówną, tyle razy postanawiam też zostać tancerzem. I też mieć talię osy i też zamiast iść to płynąć i też być stale radosny i też mieć włosy w kolorowe pasemka i też... no może na razie dość.

No więc biegniemy schodami na poddasze. Pani Krystyna pierwsza, ja podążam radośnie tuż, tuż. To znaczy tak do pierwszego piętra jeszcze radośnie. Do drugiego piętra jeszcze tuż, tuż. Na trzecim piętrze odechciało mi się być tancerzem. A pani Krystyna wbiega po schodach jakby tańczyła na płaskiej scenie. No w każdym bądź razie zanim dotarłem na poddasze, to Ona już tam była, rozglądała się, a na mój widok szepnęła: numerek. No toś bracie wpadł, pomyślałem ledwo łapiąc oddech. Teraz? Co teraz? – spojrzała na mnie. Nie pamiętam pod którym numerkiem on mieszka...

Warszawa lat sześćdziesiątych. PRL-owska stolica w dominującym kolorycie szarego kurzu. Jedyna rozrywka serwowana Polakom bez względu na wiek, to zespoły pieśni i tańca. Może jeszcze dostojny balet. Młodzież przemyca z Zachodu płyty z zakazaną muzyką jazzową albo słucha kupowanych na jarmarkach pocztówek dźwiękowych. A młoda absolwentka warszawskiej szkoły baletowej zamiast dostojnie i w szeregu tańczyć Jezioro Łabędzie postanawia pląsać radośnie w takt obcej kulturowo muzyki. Jazzu słuchało się wtedy w prywatnych domach. Na jednej z takich jazzowych nasiadówek u Leopolda Tyrmanda, Krysia Mazurówna proponuje, że zatańczy. Tyrmand reaguje natychmiast oburzeniem i uwagą: dziecko, jazzu się nie tańczy. Co? To zobaczymy...

W salonie montuje duże lustra. Z baletu Teatru Wielkiego wyciąga Gerarda Wilka. Wyróżniał się wśród tancerzy cherubinków zbyt masywną budową ciała. Ale Krystyna już widzi go w roli tańczącego jej układy choreograficzne do jazzu. Dobierają innych tancerzy i tancerki. Nie muszą długo trenować. Na festiwalu muzyki jazzowej w Pradze czeskiej tańczą do muzyki Komedy, Trzaskowskiego, Kurylewicza.... i okazują się objawieniem. Wygrywają bezapelacyjnie. Dostają propozycje występów z całego świata. Wydaje się, że kariera stoi otworem. Ale, ale, w PRL-u nic nie było łatwe. Władza uznaje, że należy zdać jeszcze egzamin przed klasą robotniczo-chłopską.

I zaczynają się występy na przyczepie traktorowej, albo w fabryce obrabiarek w czasie przerwy na pozalewanej olejem podłodze. Wbrew oczekiwaniom władzy, awangarda ustroju czyli robotnicy i chłopi są zachwyceni. Zamówienia na występy tańczących jazz płyną z całej Polski. Krystyna ściąga jeszcze kilku tancerzy z Teatru Wielkiego. Ich niespodziewane sukcesy wzbudzają zainteresowanie władzy. Dlaczego ta Mazurówna nie tańczy naszych piosenek ludowych? Ówczesny dyrektor Telewizji Polskiej Włodzimierz Sokorski musi tłumaczyć się przed sekretariatem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej z nadmiernego według towarzyszy lansowania obcego ideowo tańca. Osobiście i podniesionym głosem poucza niepokornych tancerzy do jakiej muzyki mają tańczyć. Po czym już szeptem do ucha towarzyszki Krystyny mówi: mnie się to podoba, no ale co mam zrobić wobec nacisków z góry?

Jakiemuś generałowi z pałacu Mostowskich, który też oficjalnie usiłuje ją pouczać co i jak należy tańczyć rzuca w twarz: nie jestem żadną towarzyszką tylko tancerką. Generał wybiega za nią na ulicę i zdyszany prosi: Niech towarzyszka stąd wyjedzie. Mnie się to podoba, ale rozumiecie, góra naciska..

I co dalej? - pytam Krystynę Mazurówną w jej uroczym mieszkaniu na końcu wąziutkiej paryskiej uliczki. Setki bibelotów, feeria kolorów z łazieneczką wymalowaną na złoty kolor... A w tym przysłowiowym składzie porcelany z gracją raz to fruwa a raz płynie tancerka od zawsze. Zaraz coś strącę, potłukę, zniszczę bezpowrotnie i tyle z zapowiadanego wywiadu. Ciekawe ile Ona ma lat ? Siedź Andrzej słoniu i słuchaj, postanawiam.

Zacznę od początku.

Krystyna zagłębia się w ulubionym fotelu. Powolutku, aby nie spłoszyć wspomnień, sączymy kira.

Zaczęło się z powodu niani, która zachorowała. Rodzice mieli bilety do lwowskiego teatru na spektakl taneczny sióstr Michna. Urodziłam się we Lwowie. Rodzicom szkoda było spektaklu. Postanowili zatem, że zabiorą mnie i nieco starszą moją siostrę do teatru. Miałam trzy lata i do dziś pamiętam tamten występ. Rodzice zakładali, że szkraby usną zaraz na początku spektaklu. A tymczasem szkraby z błyskiem w oczach śledziły każdy ruch tancerek. Mało tego, po powrocie do domu lalki i szmatki poszły w kąt. A na środku saloniku zaczęły się pierwsze próby tańca. Już po tygodniu znajomi rodziców zostali zaszczyceni występem tanecznym sióstr Mazurównych. Kłopot był tylko z kocem, który jako kurtyna spadał i przeszkadzał w spektaklu. No i zostałyśmy tancerkami. Ojciec - matematyk musiał się z tym pogodzić.

12 lat szkól baletowych skończyłam z wyróżnieniem. Siostra była już za stara. Ale skończyła jakieś kursy i tańczyła w Operze. Tyle, że to ja miałam iskrę Bożą do tańczenia każdej muzyki. Siostra pozostała przy tańcu klasycznym.

A ta niania, która uczyła mnie stawiać pierwsze kroki i biedna drżała żeby jej tancerki nie połamały sobie chudych nóżek, gdzieś zapodziała się w powojennej zawierusze. Jestem teraz niedawno w Łodzi u znajomych. Wspominamy stare lwowskie czasy i przypominam sobie nazwisko niani. A oni na to, że obok w kamienicy mieszka staruszka o tym samym nazwisku. Toż to chyba ze sto lat temu, ale postanawiam sprawdzić. I co się okazuje? Moja niania, już nie chodzi i w straszliwej biedzie. No i teraz ja ją podtrzymuję jak chce pospacerować. Odwiedzam ją często w Łodzi a ona prosi: Krysiu zatańcz dla mnie, tylko uważaj na nogi.

Nigdy nie miałam nawet zwichnięcia. Ptak jak frunie nie łamie sobie skrzydeł.

Nie wiem na ile ten generał z bezpieki miał wpływ. W każdym bądź razie wszyscy mężczyźni z mojego baletu dostali wezwanie do wojska. Dla tancerza dwuletnia przerwa w tańcu to koniec kariery. No chyba, że towarzyszko tancerko Krystyno wyjedziecie z kraju do swojego ukochanego Paryża, a wtedy wojska nie będzie. Co miałam robić? Sprzedałam co mogłam i kilka dni później byłam u stóp wieży Eiffla. Zabrałam swój mały skarb. Synka Kaspra. Miałam wtedy silne postanowienie, że urodzę i wychowam trzech króli. Kaspra, Baltazara i Melchiora. Kasper i Baltazar są muzykami i kompozytorami. Zamiast Melchiora mam córkę. Jest pianistką.

O czym tu marzyć na paryskim bruku? O tańcu. Ja, która w Polsce miałam wszystko myślałam, że Paryż padnie do moich stóp. Chodziłam od teatru do teatru. A w Paryżu tych teatrów, teatrzyków i kabaretów są setki. No więc stawałam grzecznie w kolejce i jak już doszłam do kasy grzecznie pytałam panią kasjerkę, co sama się po francusku nauczyłam: ja tańczyć Polka praca szukać taniec... I wylatywałam z hukiem, często przy salwach śmiechu ludzi z kolejki. W końcu zaczęło brakować nawet i na jedzenie dla Kaspra. Postawiłam wszystko na jedną kartę. Wybrałam duży teatr Mogador. Synowi kazałam trzymać się drzewka, które rosło przed teatrem i pod żadnym pozorem nie ruszać się z miejsca. Nie zwracając uwagi na bileterów i ochroniarzy pewnie weszłam do środka. Miałam szczęście, bo akurat trwała próba baletu. Na próbie tancerki tańczą nie poprzebierane. Weszłam na scenę i zaczęłam tańczyć tak jak i one. Ich choreograf czarny jak smoła Murzyn coś tam pokazywał i tańczył jak wąż. Nie zwracał uwagi na kopciuszka z Polski. Po jakiejś godzinie przed sceną pojawiła się blond piękność. I wtedy okazało się, że to była tancerka, która spóźniła się na próbę. Murzyn coś zaczął pokrzykiwać, bo przecież na scenie już był komplet tancerek. Okazało się, że to ja jestem ta obca. Murzyn kazał mi zostawić w recepcji mój numer telefonu. Nie wytrzymałam i rozpłakałam się. Ty sale negre, jaki telefon, ja nawet na jedzenie nie mam. I wybiegłam z teatru.

A na ulicy już zapadł zmierzch. W dodatku rozpadał się deszcz. Moje biedne maleństwo stało trzymając zziębniętą rączką drzewko i płakało. Mamusiu, masz już tę pracę? Kupisz mi lody? Płakaliśmy obydwoje.

Za kilka dni do mojego szamberka na poddaszu przyszedł telegram. „Jesteś zatrudniona” i podpis Sale Negre. Okazało się, że szukał mnie wszędzie. Wiedział tylko, że Polka i blondynka. Jeden z tancerzy z Casino de Paris dał mu mój adres. Ja dostałam pracę a Kasper miednicę lodów. I rozpłakał się po raz drugi: Mamusiu, ja już nie mogę a jeszcze tyle zostało. Dziecko, teraz już nam nie zabraknie lodów.

Pierwszy występ? W prywatnym klubie miliardera Onasisa. Za pierwszy spektakl wzruszony... kazał podać tancerzom karafkę wody.

Urodziłam drugiego syna, Baltazara. Już wtedy wiedziałam, że tancerki angażowane są w castingach. Wygrałam rolę w rewii słynnej Josephiny Baker. To była kobieta wulkan. Tańczyła cały dzień, a gdy my już padałyśmy z nóg przynosiła nam sandwicze i coca-colę. Jedzcie dziewczyny i tańczymy. Szkoda czasu. Mieliśmy mieć światowe tourne. Sześć miesięcy w Paryżu, sześć w Londynie i sześć w Nowym Yorku. Na premierowy występ w Paryżu przyjechała księżna Monaco. Paryż oszalał. Bilety osiągały niewyobrażalne ceny. Reżyser spektaklu stawiał tylko jedno żądanie: nie wolno nam było pod żadnym pozorem przyjmować zaproszenia Baker do baru. Takie samo polecenie miał cały personel teatru i hotelu. Baker dużo piła, ale miała jedną zasadę. Nigdy sama. Szukała towarzystwa. I to było pamiętam po 13 spektaklu w Paryżu. Przyszła do mnie: Krystyna, zapraszam Cię na drinka. A ja wtedy za kulisami po występie karmiłam piersią Baltazara. A co to takiego? - pokazała ręką na polski becik. Rozumiem, nie możesz. I poszła sama do hotelu spać. Poranna prasa informowała tylko o jednym. Tej nocy Josephine Baker usnęła na wieki. A ja wróciłam na castingi.

Tańczyłam w filmie o Edith Piaf. Tańczyłam w spektaklach Tino Rossi. Ale szukałam nadal stałej pracy. Akurat trafiłam na casting do Casino de Paris. Marzenie tancerzy. To na scenie tej legendy paryskiego Music Hallu w 1917 roku występuje pierwsza we Francji orkiestra jazzowa. To tu tańczyło się skandalicznego kankana. W Casino de Paris tańczyło się wszystko, nawet gulasz.

Proszę? – wyrwałem się z zaczarowanej baśni o tańcu. Krystyna podała kolejnego kira i zaproponowała abyśmy przeszli na Ty. Ileż Ona może mieć lat? Ta natarczywa myśl budziła obawy, że coś poprzekręcam z barwnej opowieści. Ale słucham dalej, to znaczy nie wiem czy dobrze usłyszałem: gulasz?

No właśnie na ten casting do Casino de Paris zgłosiły się chyba wszystkie francuskie tancerki. Ponad czterysta. Próby odbywały się dzień i noc. Komisja polewała sobie głowy wodą i miała już dosyć kankanów, szpagatów, piruetów. Odsyłano z kwitkiem kolejne tancerki. I jak zostało nas może z setka, przewodniczący komisji rozdał ankiety do wypełnienia. Było tam kilkadziesiąt pytań, nawet pytanie o numer buta. Jedno pytanie brzmiało: specjalność. Wpisałam: gulasz. Oddałyśmy ankiety i po przerwie komisja wzywa mnie jako pierwszą. To pani zatańczy nam ten gulasz. Gulaszu się nie tańczy, to się je. Ja potrafię ugotować gulasz, to też moja specjalność. Zmęczenie komisji prysło i wszyscy wybuchnęli śmiechem. W Casino de Paris tańczyłam ładnych parę lat. Jako solistka.

Zaczęło wiać nudą. A ja tego nie lubię. Dwóch mężów, trójka dzieci, kilku kandydatów na mężów, ale strasznych nudziarzy. Chociaż pianisty Wacka Kisielewskiego zazdrościły mi wszystkie koleżanki. A więc im go zostawiłam. Nawet gdy już zostawiłam drugiego męża, dla kierowcy rajdowego to też uznałam, że nie ma tej szybkości, którą ja lubię. A chciał mi kupić teatr w Paryżu. Tylko biedny nie wiedział, że jak mnie mężczyzna zaprasza do dobrej restauracji na kolację to na drugi dzień ja zapraszam go do jeszcze lepszej.

Tańczyłam w pierwszej paryskiej nagiej rewii. Tancerki i tancerze kompletnie nadzy. Tłumy w teatrze a jeszcze większe przed teatrem. Kulisy tonęły w kwiatach. Panowie tracili głowy i portfele. Ja postawiłam tylko jeden warunek. Mogę tańczyć, ale nigdy w świecie rozebrana. Taka moja słowiańska mentalność. Reżyser zrobił dla mnie ten wyjątek. Jak po dwudziestu minutach tańca golasów, wchodziłam na scenę kompletnie ubrana, na widowni następowało poruszenie. No, ciekawe co ta filigranowa blondyneczka nam pokaże. A figę z makiem stare zbereźniki. Czekali do samego końca, a potem słali kosze kwiatów i błagalne liściki o jedno malutkie rendez-vous.

Te ich przyziemne propozycje nie interesowały mnie. Ja nadal poza tańcem nie pragnęłam niczego innego. Ale znajomi zaczęli mnie atakować. Krysiu, pomyśl o przyszłości. Nie będziesz całe życie tańczyła. Jesteś sama z trójką dzieci. Jaką przyszłość im zapewnisz? Uparli się tak, że poszłam wreszcie do swojego banku, prosto do dyrektora i wypaliłam, że potrzebuję pół miliona, bo jestem tancerką, a zamierzam kupić trochę mieszkań, które wynajmę a lokatorzy będą mi tę pożyczkę spłacać czynszem. Dyrektor banku zaniemówił. A jak już doszedł do siebie, to upewnił się czy rzeczywiście chodzi o pól miliona i... wyraził zgodę na kredyt.

Całe szczęście, że dzieci już miały dość lodów. Bo łapałam wszystkie tańce gdzie się da, żeby ten kredyt spłacać. Lokatorzy najczęściej zalegali z czynszem. Tańczyłam w restauracji na wieży Eiffla. Żeby było taniej na 30 piętro wchodziłam i schodziłam piechotą. Narzeczony pożyczonym samochodem, bo swój musiałam sprzedać, wiózł mnie do innej restauracji, a ja w samochodzie zmieniałam makijaże i stroje, żeby zdążyć na czas. Jedno spóźnienie i tracę kontrakt. Kontraktów nie traciłam, ale skąd brałam na to siły?

Wyprzedałam wszystko. Miałam tylko materac, na którym spałam. Brałam już nawet nie tylko tańce. Byłam barmanką, kelnerką, pomagałam kucharzowi smażyć kotlety, uczyłam tańca dzieci w przedszkolu. Ale co miesiąc honorowo oddawałam do banku kolejne raty. Teraz to wspomnienie. Ale wtedy myślałam tylko o tańcu i o spłaceniu tego kredytu.

Zaczęłam pisać felietony do prasy polonijnej. Kiedyś dostaję telefon ze Stanów i jakiś dżentelmen pyta czy mam coś wspólnego z tancerką Mazurówną, która dawno temu tańczyła w Warszawie. Czy to może moja mama? Nie, to ja. Uznał to za żart i szybko zakończył rozmowę. Akurat miałam coś tam do zrobienia w Nowym Yorku. Jakieś spotkanie w klubie polonijnym z czytelnikami moich felietonów. No i oczywiście nie obeszło się bez tańca. Skończyłam wywijać kankany i piruety i gdy już ucichły oklaski podchodzi do mnie przystojny jegomość z przeogromnym bukietem czerwonych róż. I przeprasza za gafę przez telefon i za to, że myślał że ja to nie ja. A róże pachniały cudownie...

Wszyscy pytają ile ja mam właściwie lat?

Dostałem trzeciego kira. Za oknem już dawno zapadł zmrok.

Wypij sam. Ja jeszcze lecę na Paryż. Mam spotkanie. Dwa kiry na razie mi wystarczą. Tydzień temu zadzwonili do mnie z telewizji. Jest taki program o ludziach, którzy nie starzeją się. Ktoś im powiedział, że ja tańczę tecktonic. Powiedziałam, że tańczę. To proszę być jutro o ósmej rano w studio nagraniowym. Znalazłam w internecie co to jest ten tecktonic i ćwiczyłam to łamanie stawów do bladego rana. Potem prysznic, makijaż i punktualnie o ósmej rano jestem w studio. Okazało się, że program leci na żywo. Odtańczyłam ten tecktonic, zakończyłam szpagatem na stojąco z efektownym zejściem do szpagatu w parterze. Nastąpiła cisza bo chyba myśleli, że zrobiłam sobie krzywdę i zdumiony prowadzący program pyta: Ile pani ma lat? Odpowiedziałam: I tak jesteś za stary dla mnie. Na to on lekko oburzony: Ja mam 48 lat. A ja z uśmiechem: Przecież powiedziałam, że jesteś dla mnie za stary.

Krystyna odfrunęła w nocny Paryż. Jadę ostrożnie /trzy kiry/ bulwarem nad Sekwaną. Lekko chłodny podmuch od wody przyjemnie studzi policzki. Mijam smukłą sylwetkę wieży Eiffla. O tej porze jej odbicie tańczy na pomarszczonej powierzchni Sekwany. Zastanawiam się ile ta wieża ma lat. Muszę to sprawdzić. Ale czy to takie ważne? Ktoś kiedyś powiedział, że piękno nie ma lat.

Autor: Andrzej KOWALCZYK

Zdjęcie: Balthazar Bluteau

PISARZE

Halina Gronkowska- Gartman

Zofia Monika Dove (Gustowska)

Małgorzata Kobyliński

Maria Kuraszko

Aleksander Ratkowski

Ks. Krystian Sokal

Marek Ring

Wojciech Rutowicz

Ron Romanowski

ARTYŚCI

Jan Kamieński

Wioletta Los

Jolanta Sokalska

Małgorzata Świtała

Wanda Sławik

Ewa Tarsia