Z fotografem Mirosławm Weichsel rozmawiałam o fotografii reklamowej, artystycznej, o fotografii czarno- białej i kolorowej, o treści zdjęć oraz o tym czy techniki komputerowe mogą być wzbogaceniem formy czy też jest to zagrożenie dla autentyzmu zdjęć. Mirosław Weichsel jest m.in. autorem zdjęcia latarni w Warren Landings, które wykonał na zlecenie Canada Post do serii znaczków pocztowych. Jego zdjęcia rozpowszechniane przez agencje z Toronto i Kalifornii znane są na całym świecie. Zapraszam do przeczytania wywiadu:

 

Proszę nam się bliżej przedstawić.

Urodziłem się w Kamiennej Górze na Dolnym Śląsku.
Skończyłem biologię na Uniwersytecie Wrocławskim i po studiach pracowałem jako nauczyciel. Do Kanady przyjechałem 18 lat temu.

Gdzie zamieszkał Pan po przyjeździe do Kanady i czym zajął na początku, a czym zajmuje się Pan obecnie?

Przez 7 lat mieszkałem w Calgary,  później przeprowadziłem się do Winnipegu z zamiarem pozostania tylko przez dwa lata, które nieco się przedłużyły. Po przyjeździe do Kanady pracowałem w rożnych miejscach. Zawsze jednak marzyłem o studiowaniu fotografii.

Obecnie prowadzę Studio Fotografii Reklamowej – Miro Photography (www.mirophotography.com). Moje studio mieści się w centrum, przy 376 Donald St. Najczęściej pracuję na zlecenia lokalnych firm i agencji reklamowych. Współpracuję również z agencjami w Toronto (www.firstlight.com) i Kalifornii (www.AGstockUSA.com), które  rozpowszechniają moje zdjęcia po całym świecie. Największa popularnością moje zdjęcia cieszą się jednak w Europie, również w Polsce. Oprócz tego, jestem wykładowcą w Red River College.

Jestem ciekawa, jak rozpoczęła się Pana historia z fotografią? Od jak dawna zajmuje się Pan fotografia?

Pasja fotografowania towarzyszyła mi od zawsze. Podczas studiów biologicznych myślałem nawet o zmianie kierunku, ale najbliższa szkoła fotograficzna była trochę za daleko, bo w Pradze. Okazja nadarzyła się właśnie w Calgary gdzie mieści się jedna z najlepszych szkół artystycznych w Kanadzie - Alberta College of Art & Design. Złożyłem więc swoje portfolio. Moje prace musiały się spodobać, ponieważ zostałem przyjęty i po czterech latach otrzymałem tytul ‘Bachelor of Fine Arts’. Moja pasja przerodziła się więc w profesję.

Jakiego rodzaju fotografie Pan uprawia?

Na studiach specjalizowałem się w fotografii studyjnej przedmiotu. W
Winnipegu trudno jest się jednak specjalizować w jednej dziedzinie.  Dlatego
mówię, że „specjalizuję się we wszystkim”. W reklamie fotografowałem dosłownie wszystko.

Więcej zdjęć...

Robiłem zdjęcia z dachów najwyższych wieżowców w mieście, samolotu, motorówki, skutera śnieżnego, szczytów wielkich spichlerzy zbożowych i spod mikroskopu.  Fotografowałem na stadionie BlueBombers, w hucie, biurach kontroli ruchu powietrznego, biurach gubernatora Manitoby, szpitalach, restauracjach, operze, oborze, salonach samochodowych, klinikach odwykowych i oczywiście - w studiu.

W fotografii artystycznej też ciągle zmieniam style i koncepcje. Lubię eksperymentować, zawsze poszukuje nowych form ekspresji. Po każdej ukończonej serii nie powielam więcej tego samego stylu.

Jakiego rodzaju zdjęcia wykonuje Pan najchętniej?

Lubię fotografię artystyczną, która daje mi największe możliwości twórcze. W fotografii reklamowej znajduję dużo ograniczeń ponieważ odzwierciedlam cudze koncepcje. Zdarzały mi się jednak projekty, w których miałem kompletną wolność i klient polegał na mojej interpretacji.

Co Pan sadzi o technikach komputerowych w fotografii? Czy może to być
wzbogaceniem formy czy też jest to zagrożenie dla autentyzmu zdjęć?

Uważam, że techniki komputerowe mogą być wzbogaceniem, ale i zagrożeniem.
Powinny być traktowane jako narzędzie. Aparat fotograficzny jest narzędziem,
program komputerowy też powinien być tylko narzędziem.  Często tłumaczę swoim studentom,  że w pierwszym rzędzie trzeba zrobić dobre zdjęcie, poparte dobra kompozycja, odpowiednią głębią ostrości i oświetleniem. Następnym krokiem  może być manipulacja komputerowa.

Co daje większą możliwość wyrazu: fotografia czarno-biała czy kolorowa?

Trudno powiedzieć. Nie mam jednoznacznego przywiązania. Zależy co fotografuję. Przedmiot, sytuacja, lub osoba same dyktują czy to będzie zdjęcie kolorowe czy czarno-białe. Kiedyś „byłem bardziej kolorowy i soczysty”, dziś bywa różnie, kolory
są bardziej monochromatyczne, nie takie wyraziste.

Czy wbiła się Panu w pamięć jakaś historia związana z fotografowaniem?

Mam ich wiele. Na przykład, dokumentowałem budowę wielkiej tamy przez Manitoba Hydro na terenie rezerwatu Nischawayasihk Cree Nation. Podpisanie końcowej umowy odbyło się w sekretnym miejscu wyznaczonym przez Indian. Miejsce to było tak odlegle, że trzeba było lecieć tam dwoma rożnymi samolotami, a następnie helikopterem. Potem trzeba było jeszcze przejść kilka kilometrów przez gęsty las. Przy wejściu na małą polankę umieszczona była brama, przy której należało dokonać rytualnego osmagania się dymem. Podczas ceremonii narzucono mi wiele restrykcji, miałem być praktycznie „niewidzialny”. Zabroniono mi też fotografowania rytuału palenia fajki pokoju, miałem więc okazję również w nim uczestniczyć.

Dwa lata temu fotografowałem latarnię do serii znaczków pocztowych na zlecenie Canada Post. Latarnia znajduje się w Warren Landings na północy jeziora Winnipeg. Obecnie jest to opuszczona osada. Musiałem dolecieć do rezerwatu Norway House i stamtąd łodzią dopłynąć na miejsce. Spędziłem tam cały dzień fotografując przy rożnym oświetleniu. Znaczek pocztowy wyszedł świetnie, ale ja przemarzłem. Był to koniec maja, ale zimny wiatr od jeziora sprawił, że pod koniec praktycznie nie potrafiłem utrzymać aparatu. Przez cały ten czas Indianin, z którym przypłynąłem łodzią, siedział sobie w miejscu osłoniętym od wiatru, wygrzewał się w słońcu i czyścił strzelbę, którą zabrał w razie gdybyśmy byli zaatakowani przez wilki albo niedźwiedzie.

Będąc w podróży po Europie planowałem fotografowanie zabytków. Wszędzie jednak tłumy turystów uniemożliwiały zrobienie jakichkolwiek ciekawych ujęć. Wybrane miejsca odwiedziłem jeszcze raz, ale o 5- 6 rano. Przy pięknym porannym oświetleniu miałem je tylko dla siebie.

Co stanowi największą trudność, kiedy fotografuje się ludzi?

Najważniejsza w fotografowaniu ludzi jest według mnie autentyczność.
Obecność fotografa często sprawia, że ludzie zaczynają pozować. Praca z
profesjonalnymi modelami jest łatwa. Oni wiedza jak się ustawić, uśmiechać, czy płakać przed kamerą. W przypadku ludzi, którzy nie modelują zawodowo, pierwsze zdjęcia nigdy nie są dobre.

Co dla Pana jest motywujące w pracy?

Staram się zrozumieć potrzebę klienta i użycie zdjęcia w reklamie. Zdarzają się wymagający klienci i trudne projekty, które sprawiają mi najwięcej satysfakcji. Na przykład, otrzymałem kiedyś zlecenie sfotografowania nastoletniej modelki z latawcem  na plaży. Problem polegał jednak na tym, że było to w lutym i scena plażowa musiała być wykreowana w studiu.

 

 Do innej reklamy klient z Investors Group, zlecił zdjęcie mężczyzny huśtającego na nodze małe dziecko. Podczas tej sesji miałem w studiu około 20 osób: 4 dzieci, ich rodzice, stylistka, asystentka, osoby z agencji reklamowej i oczywiście klient.

W zdjęciach artystycznych natomiast poszukuje zrealizowania określonej wizji. W pierwszym rzędzie chodzi o temat, a dopiero później o światło i kompozycje.

Więcej zdjęć...

Robi Pan mnóstwo fotografii. Co się dzieje z fotografiami, które w danym
momencie nie są do niczego użyte?

Przyznaję, zdjęć robię tysiące. Wszystkie mam elektronicznie zarchiwowane i te robione na zlecenie klienta i te artystyczne i te osobiste. Artystyczne czekają jako pliki cyfrowe na wydrukowanie i wystawę, a może miejsce w galerii?

Nad czym Pan pracuje obecnie, jakie fotografie przywiózł Pan z ostatniego pobytu w Polsce?

W reklamie - na dniach mam mieć sesję zdjęciową do świątecznego wydania Magazynu „Ciao”. W fotografii artystycznej – planuje wystawę kilku ostatnich serii: „Flatlands”, „Rocks”, „Broken shells”, „Body”.

Jeżeli chodzi o tematykę polską, zrobiłem ciekawy cykl, który jest swego rodzaju interpretacją "mojej Polski" –  „Polska – współczesny folklor”. W wolnych chwilach będę też pracował nad  serią „Polskie Madonny”. Jest to cykl przedstawiający wizerunki Matki Boskiej, które fotografowałem w rożnych otoczeniach: przed kościołami i w ich wnętrzach, w oknach domów i mieszkań, na murach i płotach, na jarmarcznych straganach oraz w ludzkich dłoniach. Ta seria na pewno inaczej będzie odebrana przez Polaków gdzie kult Maryjny jest zakorzeniony, a inaczej przez Kanadyjczyków, którzy do wizerunku Matki Boskiej nie są przywiązani.

 

Więcej zdjęć...

Fotografuje Pan na zamówienie np. sesje ślubne.  Czy według Pana takie
fotografowanie służy sztuce i nie zabija pomysłów?

Myślę, że w każdej profesji z biegiem czasu wpada się w rutynę. Staram się mniej myśleć o formie czyli nazwijmy to technicznej stronie fotografowania a bardziej o treści i momencie, który mam uwiecznić.  Przez wiele lat robiłem tylko zdjęcia reklamowe gdzie często musiałem dokładnie trzymać się wskazówek klienta i pracować zgodnie z jego oczekiwaniami. W fotografii ślubnej natomiast mogę być kreatywny. Para młoda jest otwarta na wszelkiego rodzaju artystyczne sugestie.  Rola fotografa polega na stworzeniu specyficznego, artystycznego klimatu. Myślę, że mam dużo doświadczenia i unikalne spojrzenie. Właśnie w listopadowym numerze lokalnego magazynu „Weddings in Winnipeg”  ukaże się o mnie artykuł.

Więcej zdjęć...
 
Swoją wiedza i doświadczeniem dzieli się Pan ze studentami w Red
River College, od kiedy zajmuje się Pan edukacja młodego pokolenia
fotografów, proszę kilka słów na ten temat.

Od 2001 jestem instruktorem w Red River College gdzie prowadzę zajęcia z fotografii komputerowej  i seminaria z form oświetleniowych. Organizuję też warsztaty fotograficzne w PrairieView School of Photography.

Jaki jest Pana największy sukces i największe osiągniecie?

Największym sukcesem jest chyba to, że ciągle fotografuje. Myślę, że moje
zdjęcie na  kanadyjskim znaczku pocztowym jest również dużym wyróżnieniem. W
sierpniu tego roku, moja seria artystyczna, 'Flatlands', zostala zaprezentowana w Black & White  Magazine B&W. Moje porfolio zdobylo 'Merit Award'. Do konkursu zgłosiło się 1 840 fotografów z całego świata, z czego tylko 80-ciu zostało wyróżnionych.

Na studiach zawsze mówiliśmy o tym, że artysta powinien umieć zatrzymać widza na dłużej niż pół sekundy, a jego celem powinno być by odbiorca patrzył na dzieło codziennie – w domu. Parę lat temu, plakaty z moim zdjęciami, które były częścią kampanii reklamującej współczesny taniec, podejrzanie znikały w mieście. Okazało się, ze młodzi ludzie zrywali je z miejsc publicznych i wieszali u siebie w domach jako postery.

Pana plany na następne lata?

Chce poświęcić się bardziej fotografii artystycznej i zaprezentować zdjęcia które, robiłem przez lata „do szuflady”. Chciałbym zacząć też więcej uczyć. Myślę o nawiązaniu ściślejszych kontaktów z Polską. W związku z tym jesienią 2010 planuję wystawę na Dolnym Śląsku. Zostałem też zaproszony, jako wykładowca, na dwa plenery fotograficzne, w Czechach i w Polsce.

Dziękuję za interesującą rozmowę, życzę sprawnej realizacji wszystkich planów a wszystkich czytelników polishwinnipeg.com zapraszam do obejrzenia strony internetowej Pana Mirka: www.mirophotography.com

Jolanta Małek polishwinnipeg.com