Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

Niedopatrzenie organizatorów zimowych igrzysk Vancouver 2010

- Nie wiem, czy to skandal, ale na pewno duże niedopatrzenie organizatorów - komentuje wypadek Petry Majdić ekspert Eurosportu Marek Rudziński. - To miejsce powinno być zabezpieczone. Organizatorzy zabezpieczyli ten zakręt dopiero po wypadku Petry - zauważa.

Słowenka jest mocno poobijana. - To i tak cud, że się nie połamała. Trudno powiedzieć, czy fizycznie będzie w stanie dojść do siebie. Przecież spadła kilka metrów w dół! - mówi Marek Rudziński.

- Trasa jest prosta, ale zjazdy niebezpieczne. Może nie są strome, ale dochodzą do tego ostre zakręty, -6 stopni Celsjusza temperatury śniegu, który na dodatek jest twardy i śliski. Kiedy wszyscy w eliminacjach biegli indywidualnie, nie było problemów. Teraz będą biegi w grupach, tak więc trzeba będzie bardzo uważać - dodaje Rudziński.

Dramatyczny upadek Petry Majdić. Mimo poobijania pobiegnie w finale

- To organizacyjny skandal - grzmi słoweński dziennikarz. - Przy olimpijskiej trasie, bez żadnych zabezpieczeń, na zakręcie pozostawiono kilkumetrowy rów z kamieniami i zlodowaciałym śniegiem.

Petra Majdić mimo czwartego miejsca w półfinale awansowała do finału sprintu. Wcześniej, podczas rozgrzewki, Słowenka wypadła z trasy i zsunęła się ponad metr do rowu. Badania wykazały, że nie ma złamania, ale zawodniczka jest mocno potłuczona. Słoweńcy mówią o skandalu z przygotowaniem trasy.
(Sport.pl)

Dalej...

Chcą uczcić rolę Stalina w zwycięstwie nad faszyzmem

Władze Moskwy chcą umieścić specjalne tablice informujące o roli Józefa Stalina w zwycięstwie podczas II wojny światowej. Rosyjscy obrońcy praw człowieka zapowiadają, że będą przeciwko temu protestować.

Radio "Majak" poinformowało, że w Moskwie już od pierwszego kwietnia mają być wywieszone plakaty upamiętniające 65. rocznicę zwycięstwa w drugiej wojnie światowej. W miejscach gdzie w okresie wojny odbywała się mobilizacja żołnierzy wysyłanych na front zostaną ustawione tablice informujące o roli Józefa Stalina w zwycięstwie nad faszyzmem.

Rosyjscy obrońcy praw człowieka uważają, że nie można reklamować postaci, która jest symbolem cierpień milionów ludzi. Ludmiła Aleksiejewa, szefowa Moskiewskiej Grupy Helsińskiej powiedziała, że zwycięstwo w II wojnie światowej jest wynikiem nie zasług Stalina lecz męstwa żołnierzy.
(IAR)

Białoruski sąd odebrał Polakom ich Dom: "To skandal" 

Sąd w Wołożynie zdecydował, że prawowitym właścicielem Domu Polskiego w Iwieńcu będzie lojalny wobec władz w Mińsku Związek Polaków na Białorusi. Tym samym odebrano budynek zarządzającym nim od 5 lat działaczom nieuznawanego przez władze Związku Polaków, którym kieruje Andżelika Borys.

- To skandal - tak skomentowała decyzję sądu w Wołożynie wiceprzewodnicząca ZPB Anżelika Orechwo. - Adwokat będzie się odwoływał - zapowiedziała Andżelika Borys. - Ja byłam przygotowana do takiego wyroku. Jest to wielka farsa - dodała.

Przed budynkiem sądu w Wołożynie zgromadziło się około 30 naszych rodaków. Na salę rozpraw wpuszczono zaledwie 7 osób - mieszkańców Iwieńca i Wołożyna. W gmachu sądu jest również prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska" Maciej Płażyński oraz przedstawiciele polskiego konsulatu w Mińsku. Milicja uniemożliwiła dotarcie do Wołożyna kilkudziesięciu Polakom.

- Dla nas jest jasne, że to kwestia bardziej polityczna niż prawna. Uważamy, że to mienie Związku Polaków na Białorusi z panią Andżeliką Borys jako szefową i tak było od czasu, kiedy Wspólnota Polska ten Dom Związkowi przekazała. Wobec tego uważamy, że to jest prawowity właściciel i dysponent Domu – powiedział Płażyński.

Przed budynkiem sądu w Wołożynie czekała też Andżelika Borys. Dwukrotnie zatrzymywaną kobietę zabrał z posterunku milicji polski konsul. Borys jest teraz pod jego opieką, do budynku sądu nie została wpuszczona.
(PAP, IAR)

Papież: Wielki Post to czas nawrócenia i refleksji

Benedykt XVI powiedział podczas audiencji generalnej w Watykanie, że rozpoczęty Wielki Post jest czasem nawrócenia i duchowej odnowy oraz refleksji nad powierzchownością życia. - Nie chodzi o małe poprawki stylu życia, ale o "totalną zmianę" - mówił.

- To czas nawrócenia, w którym jesteśmy wezwani, aby podejmować refleksję nad powierzchownością naszego życia i decyzję o jego przemianie z pomocą łaski Bożej - podkreślił w katechezie.

- Nie chodzi tu jedynie o korektę zachowań, ale o zdecydowane powierzenie swojego życia Chrystusowi, kierowanie się Jego światłem i poddanie się Jego mocy - dodał.

Po polsku papież przypomniał słowa z Ewangelii świętego Marka: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię".

- To liturgiczne wezwanie słyszymy podczas posypania głów popiołem. Będzie nam ono towarzyszyć przez cały okres Wielkiego Postu. Otwórzmy serca na działanie Ducha Świętego, aby ten czas prawdziwie był czasem nawrócenia i duchowej odnowy, w zawierzeniu Bożemu miłosierdziu. Niech Bóg wam błogosławi! - stwierdził zwracając się do Polaków.
(PAP)

Polonia w USA promuje polską tradycję pączkami

W amerykańskie ostatki, czyli "tłusty wtorek" (ang. Fat Tuesday) przedstawiciele Związku Narodowego Polskiego, najstarszej i największej organizacji polonijnej w USA, rozdawali w Chicago pączki.

- W tłusty wtorek chcemy Amerykanom pokazać, że mamy też polską (ostatkową) tradycję - powiedział prezes Kongresu Polonii Amerykańskiej (PAC) Franciszek Spula, który od samego rana przy siedzibie związku rozdawał pączki chicagowskim kierowcom.

W sumie rozdano w ten sposób około tysiąca tych polskich słodkości, nawiązujących do obchodzonego niedawno w Polsce tłustego czwartku.

Pączki królowały także w Milwaukee (w stanie Wisconsin, na północ od Chicago), gdzieobchodzono "Dzień Pączka" ("Pączki Day"). Szacuje się, że w ostatnim dniu karnawału piekarnie, położone na południowych przedmieściach miasta zamieszkiwanych przez Polonię, przygotowały ponad 140 tys. sztuk tych wypieków. W Milwaukee ponad 60 tys. ludzi przyznaje się do swoich polskich korzeni.

Pączki Day okazale świętuje się także w Hamtramck - "polskich" przedmieściach Detroit.

W USA tradycyjne ostatki przypadające na ostatni dzień karnawału poprzedzający środę popielcową, nazywane są "tłustym wtorkiem" albo - z tradycji francuskiej - "Mardi Gras". Najhuczniej "Mardi Gras" obchodzi się w Nowym Orleanie (na południu), gdzie towarzyszą im kolorowe parady.
(PAP)

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

BĘDZIN

BĘDZIN W PIGUŁCE

Położenie fizyczno-geograficzne i administracyjne Będzina

Pod względem regionalizacji wg J. Kondackiego (2002) Będzin leży na obszarze Prowincji Śląsko-Krakowskiej (341) makroregionu Wyżyna Śląska (341.1), mezoregionu Wyżyna Katowicka (341.13) granicząc z mezoregionem Garb Tarnogórski (341.12).
Wyżyna Katowicka jest środkowa częścią Wyżyny Śląskiej. Na węglonośnym podłożu skał karbońskich zalegają dolomity i wapienie środkowego triasu, które w północnej części obszaru tworzą zwarte wyniesienia Garbu Tarnogórskiego.

Pod względem ukształtowania powierzchni w obrębie Wyżyny Katowickiej można wyróżnić kilka regionów, na pograniczu których położony jest Będzin: Płaskowyż Bytomsko-Katowicki o wys. 240-260 m n.p.m. Kotlinę Mysłowicką nad Przemszą i Wysoczyznę Dąbrowską ( ponad 300 m n.p.m. ). Natomiast w obrębie Garbu Tarnogórskiego wydzielamy jednostki niższego rzędu. Do przyległych do obszaru Będzina zaliczamy Garb Ząbkowicki i Płaskowyż Twardowicki.

Przez Płaskowyż Bytomsko-Katowicki przechodzi główny dział wodny Polski oddzielający Dorzecza Wisły i Przemszy. Obszar Będzina położony jest w całości w dorzeczu Wisły ( zlewnia Czarnej Przemszy ).

Pod względem administracyjnym Będzin jest miastem powiatowym województwa śląskiego. Graniczy z następującymi miastami: Sosnowcem od południa, Dąbrową Górniczą od wschodu, Czeladzią od zachodu i południowego zachodu, Wojkowicami od zachodu i gminy Psary od północy. W skład miasta wchodzą następujące dzielnice: Bagieniec, Boleradz, Bory, Brzeziny, Brzozowica, Glinice, Grodziec, Gzichów, Jazowe, Koszelew, Ksawera, Łagisza, Małobądz, Niepiekło, Osiedle 27 Stycznia, Osiedle Syberka, Osiedle Warpie Wschód, Osiedle Zamkowe, Podłosie, Pustkowice, Warpie, Zielona.
Matematyczne położenie gminy wyznaczają współrzędne geograficzne:

190 0330 W
190 1116 E
500 2213 N
500 1805 S


Geometryczny środek miasta opisują współrzędne: 19007'23'' E i 50020'09'' N
Długość granic Będzina wynosi: 37,62 km
Całkowita powierzchnia: 37,5km2

Położenie miasta Będzina na tle rzeźby terenu

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Agnieszka Świta

Agnieszka jest osobą totalnie poświęconą swojej muzycznej pasji. To dla muzyki porzuciła Polskę i przeprowadziła się do Wielkiej Brytanii. Jak sama mówi, jest tam szczęśliwa, bo może realizować się w tym, co naprawdę kocha. Razem ze znanym brytyjskim muzykiem stworzyła rockoperę, której jest inspiracją i głównym głosem. Operę, z którą dociera do wielu zakątków świata.

Clive Nolan to znany i ceniony, nie tylko w Wielkiej Brytanii, kompozytor, klawiszowiec, wokalista i producent. Od połowy lat osiemdziesiątych został stałym członkiem progresywno rockowego zespołu Pendragon, grając na instrumentach klawiszowych. Od tego momentu jego muzyczna kariera potoczyła się błyskawicznie. Nolan, oprócz Pendragonu, udzielał się w niezliczonej ilości muzycznych projektów. Nosząc w sobie od dawna pomysł stworzenia opery rockowej z utalentowaną wokalistką, kilka lat temu przystąpił do jego realizacji. Zespół nazwany został Caamora, a jego drugą połową okazała się Polka – Agnieszka Świta. Kobieta, która dla współpracy z Nolanem zdecydowała się wywrócić swoje życie o180 stopni.

Jak poznałaś Clivea Nolana, który, co by dużo nie mówić, mocno wpłynął na Twoje życie? Czy wiedziałaś już wtedy, kim jest, znałaś jego twórczość?
Poznałam go przez wspólną znajomą. Moja przyjaciółka pracowała, jako dziennikarka i przeprowadzała wywiad z Clivem do magazynu muzycznego. Dwa lata później byłyśmy na wakacjach w Londynie. Magda zadzwoniła do Clivea i zostałyśmy zaproszone na kolacje.
Tego dnia poznałam znajomego mojej przyjaciółki, a nie wielkiego muzyka, chociaż wiedziałam, że ma studio i jest kompozytorem. To był niesamowity wieczór, który skończył się w studiu. Clive grał utwory, które oboje znaliśmy, a ja śpiewałam. Repertuar był bardzo ograniczony, muszę przyznać, bo słuchamy zupełnie innej muzyki. Było dla nas zupełnie oczywiste, że chcemy razem pracowac i możemy stworzyć coś niesamowitego. Istniało między nami jakieś niezwykłe porozumienie, którego nie da się logicznie wytłumaczyć.
Dwa tygodnie później Clive zadzwonił do mnie mówiąc, że skończył pisanie uwertury otwierającej rockoperę „She”. Jeszcze tego samego dnia kupiłam bilet do Londynu. Wiedziałam, że to początek czegoś, na co czekałam całe życie.

Jak zrodził się pomysł na operę „She”?
Clive jeszcze jako dziecko widział w kinie film pod tytułem „She”. Ta historia utkwiła w jego pamięci bardzo mocno. Wpadł na pomysł, żeby wykorzystać tę historię w połączeniu z muzyką, a koncepcja ta dojrzewała w nim przez lata. Wszystko nabrało realnych kształtów cztery lata temu. Jak mówi sam Clive: „otworzyłem drzwi, spojrzałem na ciebie i wiedziałem, She - Ayesha (główna bohaterka opery – przyp. Mateusz Gościniak) to Ty”.

Kim jest She –Ayesha? O czym jest opowieść, która tak zafascynowała Clivea?
Rockopera oparta jest na wiktoriańskiej powieści angielskiego autora. To historia nieśmiertelnej królowej Ayeshy, która czeka na powrót swego ukochanego, którego zamordowała z zazdrości dwa tysiące lat wcześniej. Leo nie wie, że jest reinkarnacją ukochanego Ayeshy, ale tajemniczy wewnętrzny głos nakazuje mu opuścić Anglię i wyruszyć w podróż do Afryki. Tam czeka na niego She - Ayesha w nadziei, że razem wstąpią do niebieskiego ognia, który jak kiedyś Jej, teraz da nieśmiertelność Leo i razem będą królować przez wieki. Jednak do ognia można wstąpić tylko raz. Ten kto wejdzie tam po raz drugi staje się zwykłym śmiertelnikiem, starzeje się i w końcu umiera.

„She” to rockopera, w której pojawiają się cztery główne postaci, a cała historia opowiedziana jest słowami piosenek…
Tak, to prawda. Jest to piękna historia o miłości, nadziei i nieśmiertelności, którą opowiedzieliśmy muzyką. Na płycie nie pojawia się ani jedno recytowane, czy mówione słowo. Opowieść jest wyśpiewana przez cztery podstawowe głosy i chór. Główne postaci to oczywiście She Ayesha i Leo - reinkarnacja Jej ukochanego. Poza nimi jest jeszcze Holly opiekun i towarzysz podróży Leo oraz Ustane, która tragicznie zakochuje się w Leo i próbuje rozpaczliwie stanąć na drodze przeznaczeniu.

Płyta dostępna jest i promowana w wielu państwach świata. Również Wy wiele podróżowaliście by pokazać ludziom wasze dzieło. W jakich krajach „She” odniosła największy sukces i gdzie najlepiej Wam się koncertowało?
Naprawdę trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Graliśmy mnóstwo koncertów niemal na całym świecie. Myślę, że każdy wieczór i każda publiczność była inna i na swój sposób cudowna. Kiedy kochasz to, co robisz, to każdy koncert jest niezwykły i sprawia wielką satysfakcję.

Jesteś niesłychanie utalentowaną wokalistą posiadającą wiele energii. Czy są jeszcze inne projekty, poza Caamorą, gdzie realizujesz się muzycznie?
Caamora to jedyna forma mojej muzycznej aktywności. Uważam, że robienie czegokolwiek ma sens tylko wtedy, jeśli poświęca się temu sto procent swojej energii i zaangażowania. W tym się spełniam i w tym realizuję. Chcę skupiać się na Caamorze by patrząc później na efekty mojej pracy nie móc zarzucić sobie żadnego zaniedbania.

Co możesz powiedzieć o Nolanie prywatnie? Jakim jest człowiekiem i jak wyglądają Wasze relacje?
Clive jest moim przyjacielem i partnerem muzycznym. Doskonale się rozumiemy, a nasza współpraca jest bardzo owocna. Sam wielokrotnie twierdzi, że jestem jego inspiracją. Jego talent muzyczny, mój głos i pasja, z jaką oboje podchodzimy do muzyki, są jak elementy równania, dzięki któremu powstała Caamora i „She”.

To właśnie owa muzyczna pasja i współpraca z Nolanem są powodami, dla których opuściłaś Polskę. Jak żyje Ci się na „obczyźnie”?
To prawda. Przeprowadziłam się do Wielkiej Brytanii cztery lata temu. Teraz mieszkam w Londynie około czterdziestu minut drogi od studia muzycznego. Od początku miałam świadomość tego, że tak będzie łatwiej i lepiej dla Caamory. Jestem tu szczęśliwa i nie żałuję swojej decyzji. Anglia to świetne miejsce niemalże pod każdym względem: warunków do życia i pracy, kultury, ciekawych wydarzeń. Gdyby było jeszcze trochę więcej słońca…

Jakie nurty muzyczne ukształtowały Twoje zainteresowania, a jakie dźwięki inspirują Cię dzisiaj?
Bardzo trudno jednoznacznie powiedzieć, ponieważ spektrum moich zainteresowań muzycznych jest naprawdę szerokie i zmieniało się przez lata. Słucham wszystkiego, co ma melodię, harmonię i rytm. Inspiruje mnie muzyka, w której za każdym razem słyszę nowe dźwięki. Takie kompozycje uważam za najbardziej wartościowe. To jest tak, jak z dobrym filmem, który można oglądać kilkakrotnie i za każdym razem dopatrzeć się czegoś nowego, co umknęło nam wcześniej, a nagle to zauważamy.

Jaką kobietą jest Agnieszka Świta? Pewną siebie, przebojową, która bierze to, co Jej się należy czy raczej wrażliwą, delikatną, bardziej refleksyjną?
Na pewno pełną pasji… Jeśli coś robię, to angażuję się w to zupełnie. Albo daję z siebie wszystko, albo w ogóle się za coś nie zabieram. Z zewnątrz może to wyglądać, że jestem zimna albo kompletnie dla czegoś zwariowałam. Trzeba być mną żeby wiedzieć, jaka jest prawda i jakie targają mną emocje albo znać mnie tak, jak mnie nie zna prawie nikt. Nie jestem ekstrawertykiem. Szczerze mówiąc zawsze zastanawiało mnie, jak to możliwe, że mój obraz samej siebie jest tak różny od tego, jak widzą mnie inni.

W wywiadach niechętnie opowiadasz o swoim życiu prywatnym. Skąd ta obawa? Nie chcesz by ktoś wiedział, kto jest Twoim mężem, chłopakiem, z kim się spotykasz, umawiasz?
Jak wynika z definicji, moje życie prywatne jest moim życiem prywatnym i chciałabym, żeby tak zostało.

Zostawmy, zatem Twoje prywatne perypetie i powiedz, co jest Twoją największą pozamuzyczną pasją?
Ciężko mówić o pozamuzycznych pasjach, gdy człowiek żyje muzyką. Każdy aspekt twórczego procesu ma swój urok. Kiedy powstaje coś nowego i po raz pierwszy słyszysz nową melodię, coś, czego wcześniej nie było. To zupełnie niesamowite uczucie, powstaje nagranie, utwór, którego ludzie będą słuchać być może nawet, gdy mnie już nie będzie. I oczywiście sam proces nagrywania, gdy utwór ewoluuje. Koncerty i ludzie, którzy rozumieją to, o czym śpiewam. Ja tym żyję.

Na koniec zdradź nam, swoje muzyczne plany na przyszłość.
„She” to dla mnie nie tylko płyta i koncerty, to cztery lata mojego życia, prób, nagrań i przygotowań. Chcemy nadal grać tę rockoperę i to jak najczęściej w tylu krajach, ile to możliwe. Dobra wiadomością dla tych, którzy nas słuchają będzie na pewno informacja, że już zaczęliśmy prace nad następnym albumem Caamory.

Rozmawiał: Mateusz Gościniak
Zdjęcia Marta Tłuszcz