Na stronie naszego Biuletynu możesz złożyć życzenia swoim bliskim , znajomym, przyjaciołom... z różnych okazji: urodziny, ślub, narodziny dziecka, jubileuszu, świąt... Do życzeń możesz dodać zdjęcie, ale nie jest to konieczne (zdjęcie dodaj pod warunkiem, że jesteś jego autorem i zgadzasz się na umieszczenie go na naszej stronie) .

Życzenia prosimy przesyłać na adres: jolamalek@onet.eu

Kto składa życzenia np. Jan Kowalski

Z jakiej okazji składasz życzenia np. Z okazji 18 urodzin

 Treść życzeń

Twoje życzenia zostaną opublikowane w serwisie dopiero po akceptacji zespołu redakcyjnego w kolejnym numerze Biuletynu. 

Liberałowie idą w górę

Nowe badanie opinii publicznej sugeruje, że zmienia się nieco układ jeżeli chodzi o poparcie dla głównych partii politycznych.
Sondaż agencji Canadian Press Harris-Decima wykazał remis obu partii na poziomie 32 proc.
NDP cieszy się 15 proc. poparcia, Bloc Quebecois - 10, a Partia Zielonych - 9.
Szef Harris-Decima Allan Gregg mówi, że widać z tego, iż liberałowie zdobywają poparcie w rejonach o dużym znaczeniu strategicznym.
W Quebecu liberałowie stają się federalistyczną alternatywą wobec Bloc Quebecois. Poparcie dla Bloc Quebecois utrzymuje się na poziomie 38 proc., a liberałowie cieszą się poparciem 28 proc. Partia Konserwatywna ma 13 proc. poparcia, NDP - 11, a Partia Zielonych - 8 proc.
W Ontario Partia Liberalna ma przewagę nad torysami po raz pierwszy od września.
W Ontario poparcie dla liberałów deklarowało 40 proc., dla konserwatystów - 35 proc., NDP - 14, a dla Partii Zielonych - 10 proc.
Gregg zauważył też, że Partia Liberalna zdobywa większe niż przedtem poparcie w rejonach pozamiejskich, tzw. 905, które tradycyjnie są okręgami popierającymi torysów.
Liberałowie odzyskują też prowadzenie wśród członków tradycyjnie głosującej na nich grupy - kobiet.
To poważna zmiana na politycznej mapie Kanady, mówi Gregg.
W 2009 roku doszło do dominacji Partii Konserwatywnej w grupach takich jak kobiety czy widoczne mniejszości. Jak widać z tego najnowszego badania opinii publicznej, przewaga ta zniknęła na początku 2010 roku.
Zdaniem Gregga winę za to ponosi Stephen Harper, a przede wszystkim jego szeroko krytykowana decyzja o zawieszeniu prac Parlamentu.
Z drugiej strony, pozytywne recenzje zebrał sposób reagowania rządu na tragedię na Haiti. Nie zrekompensowało to jednak negatywnych notowań premiera w sprawie Parlamentu.
Mimo że ostatni sondaż nie zajmował się specjalnie notowaniami poszczególnych liderów, Gregg uważa, że spadek poparcia dla konserwatystów jest w oczywisty sposób wynikiem bardzo niepopularnej decyzji Harpera. W stosunku do jesieni, poparcie dla Harpera po jego decyzji o zawieszeniu Parlamentu spadło o 14 proc.
W tym samym czasie nie wzrosło jednak poparcie dla lidera Partii Liberalnej Michaela Ignatieffa.
Anna Głowacka Gazeta Dziennik Polonii w Kanadzie

Dalej...

Walczą z kryzysem podnosząc podatki

Hiszpański parlament zatwierdził podwyższenie z dniem 1 lipca stawek podatku VAT, co jest zasadniczym elementem pakietu antykryzysowego, który zamierza realizować rząd socjalistycznego premiera Jose Luisa Zapatero.

Wniosek opozycji o unieważnienie podwyżki został odrzucony większością 176 do 170 głosów. Głosowały za nim prawicowa Partia Ludowa i mniejsze ugrupowania lewicowe, natomiast przeciw byli socjaliści, których tym razem wsparły Baskijska Partia Nacjonalistyczna i regionalna Koalicja Wysp Kanaryjskich.

Podstawowa stawka podatku VAT wzrośnie w Hiszpanii o dwa punkty procentowe, z 16% do 18% Stawka obniżona, obowiązująca m.in. dla produktów spożywczych, środków transportu, mieszkań i imprez rozrywkowych, zostanie podniesiona o jeden punkt procentowy, do 8%. Uprzywilejowana stawka 4% dla podstawowych artykułów żywnościowych i książek nie ulegnie zmianie.

Jak deklaruje rząd, podwyżki te mają się w istotny sposób przyczynić do redukcji deficytu finansów publicznych, który w roku 2009 wyniósł ponad 11% produktu krajowego brutto.
(PAP)

Przełom w Watykanie: będą badania objawień w Medjugorje

Watykan powołał przy Kongregacji Nauki Wiary międzynarodową komisję, która zajmie się sprawą domniemanych objawień maryjnych w Medjugorje. Na czele komisji stanął kardynał Camillo Ruini.

Tym samym potwierdzone zostały niedawne doniesienia włoskiego tygodnika "Panorama" o tym, że papież Benedykt XVI postanowił powołać taką komisję.

W jej skład - wyjaśniło watykańskie biuro prasowe - wchodzą kardynałowie, biskupi, biegli i eksperci, którzy pracować będą "poufnie".

Kościół katolicki nie uznaje objawień z Medjugorje w Bośni i Hercegowinie, gdzie znajduje się sanktuarium odwiedzane każdego roku przez ponad milion wiernych.

Kwestia domniemanych objawień, jakie miały mieć tam miejsce 24 czerwca 1981 roku, od lat wywołuje głębokie podziały wśród kościelnych hierarchów.

Zwraca się jednocześnie uwagę na to, że objawienia budziły zawsze wątpliwości kardynała Josepha Ratzingera, gdy był on prefektem Kongregacji Nauki Wiary. W 1996 roku poleciła ona, aby nie organizować oficjalnych parafialnych czy diecezjalnych pielgrzymek do tego miejsca.

Świadkami objawień maryjnych miało być sześcioro chłopców i dziewcząt, twierdzących, że Matka Boża ujawniła im "dziesięć tajemnic". Natychmiast zaczęły się pielgrzymki do tego miejsca oraz pogłoski o rzekomych cudach. Ale jednocześnie zaczęły się burzliwe spory i konflikty wokół Medjugorje, które nie mijają do chwili obecnej.
(PAP)

Dalej...

W cyklu Podróż dookoła Polski - ciekawe miejsca... przybliżamy najpiękniejsze regiony w Polsce- te znane i mniej znane. Opowiadamy historię pięknych polskich miejsc, ale ponieważ Polska to nie porośnięty puszczą skansen, lecz rozwijający się dynamicznie, nowoczesny kraj to pokazujemy też jak wyglądają różne zakątki Polski dziś.

INDEX

EŁK

Tereny dzisiejszej Ziemi Ełckiej wchodziły we wczesnym średniowieczu w skład ziem tajemniczego plemienia Jaćwingów. Oni też na wyspie jeziora założyli pierwszą strażnicę. W tym samym miejscu, w latach 1398-1406, Krzyżacy wybudowali mały zamek. Miał on dobre położenie strategiczne oraz stanowił dobre zabezpieczenie okolicznej ludności osiedlającej się koło zamku, ale już w kilka lat po bitwie pod Grunwaldem został zburzony.


Panorama Ełku

Zasadźcą Ełku i pierwszym sołtysem wsi był Bartosz Bratomil. Dzięki korzystnemu położeniu Ełk rozwijał się szybko i wkrótce otrzymał prawa miejskie od wielkiego mistrza Pawła von Russdorfa. Sprawa nadania praw miejskich nie jest zupełnie jasna. Mogło to być w 1435 lub 1445 roku. Często przyjmuje się więc rok 1425, czyli datę założenia wsi. Po zakończeniu wojny 13-letniej rozpoczęło się dalsze zasiedlanie tych terenów. W 1499r. Ełk liczył około 600 osób. Pierwsza parafia powstała w 1469 r.

Most na ul. Zamkowej - Ełk

Okresem największego rozwoju Ełku był XVI w. W 1536 r. do Ełku przybył Jan z Sącza, który przyjął nazwisko Małecki. Wydawał on książki w języku polskim. W 1599 r. istniejąca szkoła w Ełku została szkołą książęcą. w latach 1547-51 odbudowano kościół parafialny pod wezwaniem św. Katarzyny. W tym samym czasie powstał również szpital. Podstawą dalszego rozwoju Ełku był przywilej księcia Albrechta z roku 1560 ustanawiający targ tygodniowy.

Ełk nawiedzało wiele klęsk: 1625 - zaraza, 1651 - wielki pożar, 1655 - Tatarzy (znani z powieści "Potop") spalili miasto i wymordowali ludność. Podniesienie się Ełku z ruiny utrudnił wielki pożar w 1688 r. Dalsze lata były okresem wzrastającej stagnacji.


Kamienica przy ul. Armii Krajowej

Źródło: http://www.elk.pl/miasto/?v=4&i=16
Zdjęcia; http://www.odleglosci.pl

Dalej...

Współpraca Polishwinnipeg.com z  czasopismem
„Polki w Świecie”.

Kwartalnik „Polki w Świecie” ma na celu promocję Polek działających na świecie, Polek mieszkających z dala od ojczyzny. Magazyn ten kreuje nowy wizerunek Polki-emigrantki, wyzwolonej z dotychczasowych stereotypów. Kwartalnik „POLKI w świecie” ma także za zadanie uświadomić Polakom mieszkającym nad Wisłą rangę osiągnięć, jakimi dzisiaj legitymują się Polki żyjące i działające poza Polską. Czasopismo w formie drukowanej jest dostępne w całej Polsce i USA. Redaktor naczelna magazynu Anna Barauskas-Makowska zainteresowała się naszym Polonijnym Biuletynem Informacyjnym w Winnipegu, odnalazła kontakt z naszą redakcją proponując współpracę.

Nasza współpraca polega na publikowaniu wywiadów z kwartalnika „Polki w Świecie”  w polishwinnipeg.com  a wywiady z kobietami, które ukazały się w naszym biuletynie zostaną opublikowane w kwartalniku ”Polki w Świecie”.

Jest piękną nastoletnią dziewczyną. Amerykanom dała się poznać, jako doskonały muzyk, a chicagowskiej Polonii, jako zwyciężczyni Polonijnej Rewii Talentów 2009, organizowanej rok rocznie przez ich ulubiony program radiowy. Mowa o Radiu Chicago 1490 AM, którego właściciele – Sławomir Bielawiec i Waldemar Łada, z wykształcenia muzycy, z zamiłowania radiowcy, już po raz drugi zorganizowali w Wietrznym Mieście „Talent Show”, którego pierwsza edycja została uznana przez magazyn POLKI W ŚWICIE – kulturalnym Wydarzeniem Roku.
Obecnie do konkursu zgłosiło się około pół tysiąca uczestników z całego Chicago. Spośród nich jury wybrało tylko jedną osobę. Ani dla organizatorów, ani też dla kilkutysięcznej publiczności nie było zaskoczeniem, że okazała się nią Marcelina Suchocka.

Marcelina właśnie skończyła 16 lat i ciągle gdzieś się śpieszy, ciągle kogoś goni. I zawsze musi być pierwsza. Nie umie jeszcze radzić sobie z porażkami. Może dlatego, że żadnych - takich poważnych - nie zaznała. Ale każde, nawet lekkie potknięcie, bardzo przeżywa.
Za bardzo. I tego musi się w życiu nauczyć. Jak przyjmować ciosy i jak się przed nimi bronić. Bo chce zostać artystką. Muzykiem. A to bardzo ciężki chleb. To ciągła rywalizacja i stres. Ciągłe udowadnianie, że jest się najlepszym.

Na razie muzyka jest najważniejsza. I tak było chyba od zawsze. Rodzice nie pamiętają Marceliny, która by nie mówiła. Już, jako dziecko ciągle gadała. Nie potrafiła chodzić, a już buzia jej się nie zamykała. I tak już zostało. To samo było ze spaniem. Kiedy inne dzieci w jej wieku uskuteczniały poranne i poobiednie drzemki - Marcelina ganiała jak szalona. Wieczorem też nie było mowy o spaniu. Na siłę kładła się do łóżka i godzinami leżała z otwartymi oczami ciągle powtarzając „spanie to taka nuda!”.
Razem ze starszą o dwa lata siostrą Martą zamieniała się w piosenkarkę. Obie tańczyły, śpiewały, recytowały wiersze. Najczęściej organizowały dziecięce występy. Wystarczyło, że w domu pojawiali się się goście - od razu uraczani byli częścią artystyczną w wykonaniu siostrzanego duetu! Bardzo szybko przyszedł czas na szkołę muzyczną. Szkoła Muzyczna I i II Stopnia w Białymstoku to miejsce magiczne. Tutaj, bowiem poznali się rodzice Marceliny. Jeszcze, jako mali, dziesięcioletni pianiści ganiali razem po długich korytarzach, śpiewali w chórze, pisali dyktanda muzyczne. I ta dziecięca miłość przetrwała... tyle lat. Mama Dorota ukończyła białostocką filię Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Przez wiele lat współpracowała z Filharmonią Białostocką, prowadząc szereg audycji i koncertów dla dzieci i młodzieży. Tata, mimo, że nie związał się zawodowo z muzyką, grał zawsze. I gra do tej pory. Więc muzyka w domu była rzeczą naturalną i
zawsze obecną. Marcelina od dziecka obserwowała, jak mama ćwiczy na fortepianie,
jak prowadzi lekcje, jak występuje na scenie. Było to dla niej czymś naturalnym. Nigdy nie przeszkadzała, tylko cichutko siedziała i słuchała. Z wielką ochotą rozpoczęła naukę w przedszkolu muzycznym. Najpierw przy boku starszej siostry – tak na próbę - jakby przeszkadzała to miała być wystawiona przed drzwi. Ale została i już w wieku 2,5 roku chodziła szczęśliwa na zajęcia. No, ale musiała to przedszkole muzyczne powtarzać
i powtarzać co roku, bo przez długi okres była wciąż za młoda na pierwszą klasę. Każda rozmowa o instrumentach była krótka: „bębeny!”. Oczywiście, chodziło o bębny. To było naprawdę fascynujące. Ciągnęło ją tylko do jednej sali - perkusyjnej. Zwykle dzieci pragną grać na tym, na czym grają rodzice, a Marcelina, owszem, była grzeczna, paluszkami przebierała na klawiszach, ale błysk w oczach występował tylko wtedy, kiedy mówiła o bębnach. Tę piękną białostocką sielankę przerwało otrzymanie zielonych kart przez
rodziców Marceliny. Jej babcia od wielu lat przebywała w Chicago i to dzięki jej sponsorowaniu pojawiła się możliwość wyjazdu. Cała rodzina stanęła przed dylematem: jechać czy nie jechać? Bo nie musiało tak być. Rodzina funkcjonowała znakomicie, nie trzeba było wyjeżdżać za przysłowiowym chlebem. Ale trzeba było spróbować. Na początku plan był taki, że wyjada na rok.

Marcelina miała prawie 6 lat - jak przekroczyła próg amerykańskiej szkoły. Nie znała ani słowa po angielsku. Obie siostry - Marta i Marcelina - miały ciężki orzech do zgryzienia. Rodzice byli przerażeni (bardziej niż dziewczynki), jak poradzą sobie w nowych warunkach. Marta miała trudniejszą drogę - musiała wejść od razu do drugiej klasy. Marcelina zaczynała od podstaw. Może dlatego poszło jej „jak po maśle”. Rodzice pamiętają do dziś obrazek
pierwszego dnia w szkole: plac szkolny, dzieci wychodzą klasami z budynku, przedszkolaki już czekają na rodziców. Ale stoją wszystkie skupione wokół... Marceliny, która bardzo głośno mówiła coś do wszystkich, gestykulując przy tym rękoma. O dziwo, dzieci z zaciekawieniem jej słuchały i coś odpowiadały. Jak to się stało? Przecież ona zupełnie nie znała języka! Nauczycielka już w drugim dniu nauki wiedziała, że Marcelina ma coś wspólnego z muzyką. Dziewczynka nie będąc w stanie porozumieć się z nią w tradycyjny sposób i tym samym zwrócić jej uwagę, wyśpiewała wychowawczyni wszystkie piosenki - po polsku oczywiście. Przedszkole było dla niej wielką przygodą i radością. Każdy dzień przynosił nowe doświadczenia i znajomości. Język przyszedł naturalnie. Ale czas nieubłaganie gnał do przodu i trzeba było podjąć kolejną decyzję - wracać czy już zostać na dobre. Pierwszy rok w obcym kraju, zwłaszcza dla dorosłych, nie jest sielanką.

Dzieci tego tak nie odczuwały. Były i za i przeciw. Koniec końcem, po zakończeniu roku szkolnego nastąpiło pakowanie walizek i powrót. Dziewczynki były zdezorientowane. Ale plany zobaczenia babci, cioci, wakacje nad jeziorem, no i powrót do szkoły muzycznej spowodowały, że z radością wracały do Białegostoku. Znowu nowa szkoła, nowy język, inna wymowa liter. Pani w szkole nie była wyrozumiała („Marcelina nie zna liter! Nie wiem czy sobie poradzi”). Ale Marcelina sobie poradziła. Największą frajdą była jednak szkoła muzyczna i klasa perkusyjna. Znajdowała się na samym końcu długiego korytarza. Trzeba było przejść pokaźny kawałek drogi, aby do niej dotrzeć. Ale Marcelina nigdy go nie przechodziła. Ona gnała do „zaczarowanej sali”. Pierwszy etap nauki to gra na werblu. Wcale jej nie zniechęcały nudne ustawianie ręki, pilnowanie nadgarstków, pałeczek, ramion. Wszystko to traktowała naturalnie. I stukała w ten werbel, stukała. Ona, zwykle taka niecierpliwa, gadatliwa, nigdy niesiedząca w miejscu, potrafiła w wielkim spokoju, przez
godzinę, wystukiwać pojedyncze ósemki. Zaraz po werblu przyszła kolej na ksylofon! To dopiero była zabawa! Mogła nareszcie grać proste melodie, wydobyć z instrumentu coś, co bardziej przypominało muzykę. W końcu pierwszy egzamin, później koncert. Wielka trema i nerwy. I tak szybciutko zleciał pierwszy rok nauki, a tu kolejna życiowa decyzja. Powrót do Chicago. Rodzinny kraj nie rozpieszczał po powrocie rodziców Marceliny - biurokracja, urzędy, ZUS-y, tak bardzo „zachęcały” do pozostania w ojczyźnie, że łatwiej
było po prostu z niej wyjechać. Dziewczynki - jakby przywykły w tym momencie do zmiany miejsc i przyjęły kolejną przeprowadzkę bez większych emocji. Dopiero po jakimś czasie
doszło do Marceliny, że swojej szkoły muzycznej, jednak, ze sobą nie może zabrać. I tu był problem. Z tą myślą wsiadała do samolotu nieszczęśliwa. Wracała do Ameryki, zostawiając w Polsce koleżanki, rodzinę i co najważniejsze - swój werbel i ksylofon.

Kolejne lata upływały szybko. Marcelina, jak burza, skończyła drugą klasę i właśnie zaliczała trzecią, gdy rodzice wybrali się na kolejny „report pick-up day”, odpowiednik polskiej wywiadówki. W trakcie rozmowy o postępach Marceliny w nauce – jej nauczycielka wspomniała o pewnym liście z Chicago Symphony Orchestra, z którego wynikało, że ta prestiżowa orkiestra poszukuje dzieci, które chciałyby uczyć się gry na perkusji. Najgorsze było to, że wychowawczyni zgubiła to pismo, a gdy po jakimś czasie je odnalazła, okazało się, że jest to długi formularz zgłoszeniowy. Nie to jednak było najgorsze, a fakt, że już dawno upłynęła data składania podań o przyjęcie na
zajęcia!!! Mama Marceliny jednak nie poddała się, wykonała setki telefonów, aż w końcu wniosek został przyjęty. Kolejnym etapem był koncert. Wszyscy ubiegający się o stypendium zostali zaproszeni na występ uczniów, którzy już pobierali regularne lekcje i zostali objęci patronatem chicagowskiej filharmonii. Koncert odbywał się w Armour Stage - czyli głównej sali koncertowej
Chicago Symphony Orchestra. Muzyka płynąca ze sceny nie pasowała do jej wykonawców, gdyż poziom, jaki reprezentowali niezwykle młodzi perkusiści, był wręcz oszałamiający. To, co pokazali muzycy w wieku od 10 do 17 lat było na poziomie wirtuozerii najwyższej klasy. Marcelina siedziała, jak osłupiała. Zaraz po koncercie nastąpiły zapisy na kolejne etapy przesłuchań i selekcji.
Marcelina zawsze była pierwsza, aż doszła do ostatniej selekcji - chyba najtrudniejszej. Wyselekcjonowana dziesiątka dzieci miała przez całe lato - raz w tygodniu - w sobotę, pracować pod okiem przyszłych nauczycieli.

Po dwóch miesiącach to oni decydowali, kto zostaje w grupie. Ten dzień był wyjątkowy. Rano - ostatnie przesłuchania, a później całodzienne czekanie na wyniki. To był chyba najdłuższy dzień w życiu jej całej rodziny. I nareszcie telefon. I jej imię - jako pierwsze na liście. Radość nie do opisania. Ale i początek ciężkiej pracy.
Marcelina po dziś dzień pracuje pod okiem najlepszych pedagogów -muzyków, którzy cieszą się międzynarodową renomą i szacunkiem całego świata muzycznego. Patricia Dash jest perkusistką Chicago Symphony Orchestra, a jej mąż - Douglas Wadell perkusistą Chicago Lyric Opera. Przed przystąpieniem do programu Marcelina podpisała kontrakt, w którym zobowiązywała się do sumiennego, codziennego ćwiczenia. Podobny zobowiązanie musieli podpisać rodzice, obligując się do tego, że Marcelina będzie dowożona na zajęcia na czas. Na pierwszym zebraniu z rodzicami od razu padły słowa prawdy - że połowa dzieci z programu odpada, ponieważ nie jest w stanie podołać obowiązkom i wysokiemu poziomowi. Poradzono wszystkim nowym uczniom wypisanie się z dodatkowych zajęć takich, jak pływanie, gimnastyka, itp. Okazało się także, że w przeciwieństwie do toku nauczania w Polsce - program ten nie ma żadnych wakacji i przerw świątecznych. Lekcje odbywają się w każdą sobotę. Godziny lekcji - zawsze zmienne, ponieważ
nauczyciele są czynnymi muzykami i zawsze dopasowują porę lekcji do swoich koncertów. Dokładny rozkład zajęć podawany jest na dzień lub dwa wcześniej.

Już po pierwszym roku nauki Marcelina miała okazję zagrać na głównej scenie Chicago Symphony, gdzie rok wcześniej z zapartym tchem słuchała podobnego koncertu, mając nadzieję, że będzie przyjęta to grupy. Następne osiągnięcie to zaproszenie na PASIC (Percussion Arts Society International Convention). Jest to międzynarodowa konwencja perkusistów, na którą zapraszani są wyjątkowi muzycy, koncertujący i dający wykłady. Percussion Scholarship Group, jako jedyna grupa dziecięca, otrzymała zaproszenie na tak renomowany zjazd muzyków. Dwa ostatnie sezony wakacyjne były wielką przygodą! Marcelina dostała stypendium, dzięki któremu mogła pojechać na międzynarodowy obóz muzyczny do Interlochen w Michigan. Było to sześć tygodni poświeconych graniu pod okiem najlepszych pedagogów. Miała okazję grać w orkiestrach, zespołach kameralnych, grupach perkusyjnych. Resztę dnia wypełniały zajęcia z teorii muzyki, historii. Wyjątkowy to zakątek na Ziemi - w jednym miejscu spotyka się około pół tysiąca „Marcelin”
- dzieciaków z całego świata, które łączy miłość do sztuki. Kolejne lato to kolejny wyjazd na stypendium. Tym razem do Bravard Music Center w Północnej Karolinie. Kolejne sześć tygodni wypełnione od rana do wieczora lekcjami, ćwiczeniami, próbami. Jednak z takich wyjazdów Marcelina nigdy nie wraca zmęczona. Wręcz przeciwnie - ładuje tam swoje akumulatory
i stawia poprzeczkę jeszcze wyżej.

Rok 2009 to kolejny ważny etap w jej życiu - nowa szkoła. Whitney Young Magnet High School. Uczelnia o podwyższonym profilu nauczania. Szkoła, jako jedna z niewielu w Chicago, do której trzeba zdawać testy kwalifikacyjne. Marcelina egzaminy zaliczyła doskonale. Już drugi rok uczęszcza do tej szkoły średniej. Oczywiście, dodatkowo bierze udział w zajęciach orkiestry
szkolnej, gra w Jazz Band i Percussion Ensamble. Marcelina także gra na perkusji w zespole rockowym, który może się już pochwalić kilkoma własnymi piosenkami.

Młoda perkusistka miała także i ciężkie chwile. Głównie związane były one z jej głębokim poczuciem słowiańskich korzeni. Niebywała jest to, że mimo, iż większość życia spędziła w Chicago, pięknie włada angielskim, nie ma żadnego akcentu, to jednak na pytanie: kim jest - zawsze odpowiada, że Polką. Dlatego z ciężkim sercem przyszło jej zrezygnować z polskiej sobotniej szkoły. Stara się jednak sama „dokształcać”. Pewnego razu zaskoczyła wszystkich,
bo postanowiła przeczytać w języku polskim całą serię książek „Ani z Zielonego Wzgórza”, a potem zakochała się w polskojęzycznej wersji „Dzieci z Bulerbyn”. Po dziś dzień wydaje majątek na polskie gazety. Ciągle z kimś pisze na internecie, odnajduje dawne znajomości z Polski. Tęskni za Białymstokiem. Za spacerami po Plantach, kolorowymi fontannami, Podleśną, ryneczkiem na Jurowieckiej, zapiekankami pod Centralem. Ma takie swoje dziecięce wspomnienia. To dzięki jej patriotyzmowi wszyscy z otoczenia, zwłaszcza w grupie perkusyjnej, mogą pochwalić się podstawową wiedza o Polsce, znajomością kilku polskich słów, smakiem polskich dań oraz wiedzą, że najlepsza jest polska czekolada - ta z napisem Wedel. Na wszystkie długie próby przed koncertami Marcelina zaopatruje cały zespół w polskie łakocie. I chyba też udowadnia, że polskość to jakość i ciężka praca.... Jakie ma plany? Niebawem leci z ośmioma muzykami z Percussion Scholarship Group do Dallas Winspear Opera House na koncert i nagrania. Utwór, który wykonują – „Marimba Spiritual” - został wyróżniony przez „From the Top”, program poszukujący najzdolniejszych muzyków młodego pokolenia. Dzięki niemu muzycy tacy, jak Marcelina, mają okazję wystąpić na najsłynniejszych scenach muzycznych, uczestniczyć w nagraniach telewizyjnych
promujących ich umiejętności na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Więc teraz - jeszcze więcej ćwiczy i prawie codziennie ma próby. O czym marzy? O długich wakacjach w Polsce. A najlepiej gdyby mogła połączyć obie pasje - przyjechać do kraju i uczestniczyć w warsztatach muzycznych. I jeszcze jedno marzenie - mieć własne instrumenty, bo te, na których teraz gra, użycza jej program stypendialny. Kiedy go zakończy, za trzy lata, będzie musiała je zwrócić…